در روزگار ما، یکی از عمیق‌ترین دردهای جامعه ایران، تضییع حق مردمان است؛ حقوقی که هر روز بیش از پیش، زیر چرخ‌های سنگین بنگاه‌سازی و پادگان‌سازی له می‌شود.
سیاست‌های نئولیبرال، به‌ویژه در سه دهه گذشته، نه تنها بیمه و امنیت شغلی کارگران، بلکه حقوق و مزایای آن‌ها را هم به خطر انداخته است. فروپاشی اقتصادی کار را بدانجا رسانده که حقوق دانشجویان، کارمندان، کارگران و معلمان فرسنگ‌ها با خط فقر فاصله گرفته و سختی معیشت بسیاری را از گرداندن چرخ زندگی بازداشته.
نهاد آموزش، چه در سطح مدارس و چه دانشگاه‌ها، نیز در سراسر این سال‌ها از این سیاست‌های معیوب بی‌نصیب نمانده: افزایش شمار مدارس خصوصی، افت کیفیت و کاهش امکانات آموزشی در مدارس دولتی، دریافت شهریه در این مدارس و بی‌اعتنایی به شرایط دشوار زندگی معلمان، همه نمودی از تداوم سیاست پولی‌سازی آموزش و فاصله گرفتن از حق آموزش رایگان است.
کاهش سنوات تحصیلی، کاهش ظرفیت پذیرش دانشجو در دوره‌های روزانه، رشد قارچ‌گونه دانشگاه‌های غیرانتفاعی، و محرومیت دانش‌آموزان مناطق کمترتوسعه‌یافته از تحصیل در دانشگاه‌های برتر کشور، آن روی سیاه‌تر سیاست‌های پولی‌سازی است که در دانشگاه‌ها دیده می‌شود.
ثمره این سیاست‌ها چیزی نبوده جز افسردگی، رنج، مرگ و فقر روزافزون کارگران و معلمان. مرگ دردناک صدها کارگر در معادن ایران طی این سال‌ها شاهدی دیگر از همین ماجراست. امروز در حالی به استقبال روز کارگر می‌رویم که مرگ ده‌ها کارگر روزمزد و راننده کامیون در انفجار بندر شهیدرجایی هرمزگان جامعه را سیاهپوش کرده است؛ با این همه، هنوز معلوم نیست چرا جان عزیز آن‌ها، این طور نابهنگام و راحت از دست رفت…
در این شرایط اما تلاش‌های دانشجویان، معلمان و کارگران برای احقاق حقوق خود، بارها و بارها به دست ساختارهای حکمرانی، سرکوب شده و برخوردهای تند و محدودکننده رمق جامعه مدنی را گرفته است. امروز رویه‌های فراقانونی و خشن مسیر فعالیت‌های صنفی و دانشجویی را از همیشه دشوارتر کرده است؛ احضار، تهدید، زندان، اخراج و توبیخ سرنوشت مشترک تمام فعالان کارگری، معلمی و دانشجویی است. به تازگی وزیر آموزش‌و‌پرورش با امضای تفاهم‌نامه‌ای با نیروی انتظامی، در چارچوبی نظامی و بی‌نسبت با مسائل آموزشی، راه را برای محدودیت‌های بیشتر باز کرده؛ راهی هموارتر برای برای پلیسی‌سازی آموزش عمومی. اگر زمانی می‌گفتیم «دانشگاه پادگان نیست»، امروز باید فریاد زد: «دانشگاه و مدرسه و کارخانه بنگاه و پادگان نیستند.»
ما در انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی، با تمامی کارگران و معلمانی که در این شرایط همچنان در مسیر عدالت‌طلبی و آزادی‌خواهی استوارند، اعلام همبستگی می‌کنیم و دوشادوش آن‌ها ایستاده‌ایم. بی‌تردید، ندای برابری و عدالت همچنان بلند خواهد بود و تاریخ ایستادگی و کنشگری رو به آینده‌ای روشن‌تر رقم خواهد خورد؛ این قدرت بی‌قدرتان است که سرانجام پیروز می‌شود.
🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۴