رئیس‌جمهور هو شی مین در حال خواندن بیانیهٔ استقلال در میدان بادین. ۲ سپتامبر ۱۹۴۵ Photo: VARCHIV/Front for the Independence of Viet-Nam/CC
آرزوی نهایی هو شی مین: ساختن ویتنامی صلح‌آمیز، متحد، مستقل، دموکراتیک، و مرفه، و داشتن سهمی شایسته در تحقق آرمان انقلابی جهانی
خلاصه و ترجمه شده از مورنینگ استار، روزنامهٔ چپ‌گرای انگلیسی، ۳۰ آوریل ۲۰۲۵ (۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۴)
مترجم: نیما حیدری – اختصاصی اندیشهٔ نو
تقریباً در هر کشوری اگر به گذشته، به دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ [۱۳۴۰ و ۱۳۵۰] برگردیم، احتمالاً می‌توانیم عکسی از هو شی مین (Ho Chi Minh) در جایی پیدا کنیم، چه در میان دریایی از معترضان به جنگ آمریکا در ویتنام، چه در نشست‌های حزب‌های کمونیست و کارگری، یا در مجلات و روزنامه‌ها و غیره.
در واقع، اگر به ایتالیا، بریتانیا، ژاپن، سنگاپور، فرانسه، تایلند، و بسیاری از کشورهای دیگر جهان برویم، تندیس‌ها، بناهای یادبود، و لوح‌هایی از این انقلابی قرن بیستم پیدا می‌کنیم. او هنوز هم چهره‌ای برجسته و هنوز هم الهام‌بخش جنبش‌ها تا همین امروز است. هو شی مین زنده نماند که شاهد وحدت مجدد وطنش باشد، هدفی که او در تمام زندگی‌اش برای تحقق آن مبارزه کرده بود.
او در وصیت‌نامه‌اش نوشت: «من در تمام زندگی‌ام، با تمام وجود و توان، به میهن و انقلاب و مردم خدمت کرده‌ام. هر لحظه از این دنیا بروم، از هیچ‌چیز افسوس نمی‌خورم، جز اینکه نمی‌توانم بیشتر و طولانی‌تر به این خدمت ادامه دهم.» او، که مردم او را خودمانی و محبت‌آمیز «عمو هو» خطاب می‌کردند، روز ۲ سپتامبر ۱۹۶۹ [۱۱ شهریور ۱۳۴۸]، چهار سال پیش از امضای پیمان صلح پاریس برای رسمیت بخشیدن به عقب‌نشینی آمریکا از ویتنام، شش سال پیش از آزادسازی نهایی کشور، و هفت سال پیش از ایجاد رسمی جمهوری سوسیالیستی ویتنام درگذشت.
هو شی مین شخصیتی است که پیوند تنگاتنگی با پیروزی مردم ویتنام در برابر آمریکا و متحدانش دارد. او بنیان‌گذار حزب کمونیست ویتنام بود، مبارزه برای استقلال ویتنام را رهبری کرد، و در برابر استعمار فرانسه، تهاجم ژاپن (در جنگ جهانی دوم)، و در نهایت امپریالیسم آمریکا مبارزه کرد. او حتی پیش از حملهٔ آمریکا به ویتنام شخصیتی بسیار محبوب بود. وقتی آمریکا تصمیم گرفت توافق‌های ژنو در سال ۱۹۵۴ [۱۳۳۳] در مورد برگزاری انتخابات در ویتنام را نادیده بگیرد، دوایت آیزنهاور، رئیس‌جمهور آمریکا، به‌صراحت در خاطراتش نوشت که انتخابات نمی‌توانست برگزار شود، زیرا اگر چنین می‌شد، هو شی مین و کمونیست‌ها با اکثریت قاطع پیروز می‌شدند.
پس از مرگ او، آمریکا امیدوار بود که روحیهٔ ویتنامی‌ها ضعیف شود، اما برعکس آنها تشویق شدند که تلاش و توان جنگی‌شان را با شعار «تبدیل غم و اندوه به اقدام انقلابی» دوبرابر کنند: تلاش بی‌وقفه برای افزایش تولید، و توسعهٔ اقتصاد و کشاورزی و قابلیت‌های دفاعی با یاد و خاطرهٔ هو شی مین.
ویتنام پس از مرگ هو شی مین میراث او را تحکیم و تقویت کرد، به‌ویژه با هدف دستیابی به هدفی که او در وصیت‌نامه‌اش نوشته بود: «پس از شکست دادن مهاجمان آمریکایی، سرزمینمان را ده‌برابر زیباتر از قبل بازسازی خواهیم کرد.»
در ویتنام امروزی، ایدئولوژی رسمی حزب کمونیست ویتنام مارکسیسم-لنینیسم و اندیشهٔ هو شی مین است. تحلیل او کاربرد مادّی مارکسیسم-لنینیسم در شرایط تاریخی و واقعیت‌های خاص ویتنام است. از این رو، میراث او در همهٔ عرصه‌های سیاست‌گذاری، چه در دیپلماسی و حفاظت از محیط‌زیست و چه در آموزش، فرهنگ، دفاع، تقویت حزب، دموکراسی، و غیره بسیار ارزنده و ماندگار است.
هو شی مین همچنان چهره‌ای مرکزی برای نظریه‌پردازان ویتنامی و تفکر انقلابیون است و در نظام آموزشی، در حزب، در اتحادیه‌های کارگری، و در قوانین لحاظ می‌شود.
اندیشه‌های او از نیروهای هدایت‌کنندهٔ تحولات نظری امروزی ویتنام مانند «دیپلماسی بامبو» و «عصر ظهور ملت» است. اولی تعیین‌کنندهٔ جهت سیاست خارجی ویتنام است. همان‌طور که نویِن فو ترونگ، دبیرکل حزب کمونیست ویتنام که سال گذشته درگذشت، گفته بود: «به گفتهٔ رئیس‌جمهور هو شی مین، استقلال ملی باید همراه با سوسیالیسم، اتکا به خود، و خودکفایی، همراه با همبستگی بین‌المللی و قدرت ملی با فرصت‌های بین‌المللی باشد.» همین باعث شده است که ویتنام رابطهٔ فعالی با بسیاری از کشورهای جهان بر اساس همکاری و اعتماد داشته باشد و عضو مهمی از سازمان‌هایی مانند کمیسیون رودخانهٔ مِکونگ، جنبش عدم تعهد، و سازمان ملل متحد باشد. بر همین اساس است که ویتنام در این گروه‌ها برای رعایت قوانین بین‌المللی در مواردی مانند نسل‌کشی مداوم علیه مردم فلسطین فشار بیاورد.
تو لَم (Tô Lâm)، دبیرکل کنونی حزب کمونیست ویتنام، در تازه‌ترین مقاله‌اش تأکید کرده است که «با پیروی از الگوی عمو هو، ما باید با جنبش‌های جهان همگام شویم، راهی برای ایجاد صلح، ثبات، رفاه، توسعه، و دستیابی به جایگاهی بالاتر و محکم‌تر برای کشورمان در عصر جدید پیدا کنیم.»
مفهوم «عصر ظهور ملت»، که تو لَم مطرح کرده است، چنین توصیف شده است: «عصر پیشرفت و حرکت پُرشتاب با رهبری حزب، ساختن موفقیت‌آمیز ویتنام سوسیالیستی ثروتمند، قدرتمند، دموکراتیک، عدالت‌محور، متمدن، مرفه، و شاد؛ جبران عقب‌افتادگی از قدرت‌های جهان و پیشروی و حرکت به جلو همراه با این قدرت‌ها.»
این به معنای اجرا و تسریع و تکمیل پروژه‌های بزرگ برای بهتر کردن زندگی مردم و افزایش رشد اقتصادی است. از همه مهم‌تر می‌توان به این هدف‌ها اشاره کرد: نوسازی همهٔ خانه‌های موقت و فرسوده در کشور تا پایان امسال، ساختن راه‌آهن پُرسرعت از شمال تا جنوب با بودجهٔ ملی، ساختن یک خط مترو از منطقهٔ کان جیو (Can Gio) به شهر هو شی مین (تقریباً پنجاه کیلومتر)، و توجه تازه به انرژی هسته‌یی برای دستیابی به هدف‌های تعیین‌شده برای مهار کردن تغییرات زیان‌بار آب‌وهوایی.
همهٔ این پروژه‌ها مطابق با این باور جدّی دولت که «مردم شالودهٔ اصلی‌اند» و به گفتهٔ تو لَم، «مطابق با خواست رئیس‌جمهور هو شی مین» است که خواستار «ساختن ویتنامی صلح‌آمیز، متحد، مستقل، دموکراتیک، و مرفه، و داشتن سهمی شایسته در تحقق آرمان انقلابی جهانی» بود.
هو شی مین از محبوبیت گسترده‌ای در سراسر کشور برخوردار است و تقریباً در هر خانه‌ای عکسی از این رهبر انقلابی دیده می‌شود. همچنین، به لطف فعالیت جوانان در سراسر کشور، مردم کشور آگاهی گسترده‌تری از زندگی او و دیگر رهبران کمونیست دارند.
جوانان ویتنامی کنسرت‌هایی برگزار می‌کنند که در آنها «موسیقی سرخ» (ترانه‌ها و آهنگ‌های میهن‌دوستانه و انقلابی) پخش می‌شود. روز ۲۶ آوریل [۶ اردیبهشت]، در آستانهٔ پنجاهمین سالگرد آزادی، جوانان در بیرون دروازه‌های کاخ استقلال در شهر هو شی مین جمع شدند تا نمایشی سه‌بُعدی از تاریخ حماسی ویتنام را که روی نمای کاخ پخش می‌شد تماشا کنند.
روز ۳۰ آوریل نیز [۱۰ اردیبهشت، روز پیروزی در جنگ با آمریکا]، برای یادآوری وقایع پنجاه سال پیش، رژه‌ای نظامی با شرکت سربازانی از شمال و جنوب کشور برگزار می‌شود. گردشگری که امروز از ویتنام بازدید کند تعجب خواهد کرد که فقط پنجاه سال پیش این کشور به ویرانه تبدیل شده بود، ۴۵درصد تمام مزارع برنج ویران شده بود، نیمی از کل جنگل‌ها از بین رفته بود، و یک میلیون یتیم و دو میلیون بیکار در کشور بود.
گرچه ویتنام هنوز با مسائل و مشکلات زیادی روبه‌روست، هیچ‌کس نمی‌تواند تحول عظیم آن را به کشوری که امروز، پنجاه سال پس از آزادی، شکل گرفته است انکار کند.
امروز ویتنام با هدایت مارکسیسم-لنینیسم و اندیشه‌های هو شی مین به جلو حرکت می‌کند و مسیر مستقلش را در صحنهٔ جهانی طی می‌کند.
چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۴
اندیشهٔ نو: استفاده از تمام یا بخش‌هایی از این مطلب با ذکر منبع بدون مانع است.