کارگران و زحمتکشان عرصه ی کار یدی و فکری؛
در حالی به پیشواز اول ماه مه می رویم که طی ۴۶ سال پس از پیروزی انقلاب شکوهمند ۵۷ که با امید رسیدن به استقلال، آزادی و عدالت و برابری و برچیدن پایه های ظلم و ستم و بی قانونی اتفاق بود، متاسفانه مشاهده می کنیم هیچ سالی ما از رسیدن به آرمان های انقلاب نزدیکتر نشدیم که هیچ، بلکه سال به سال مسیر معکوس اهداف اولیه انقلاب پیموده شده است و طبقه ی کارگر در ایران با مشکلاتی که دهه ها قبل بر او تحمیل شده، دست به گریبان است و زندگی را برای آنها سخت تلخ کرده است. مشکلاتی که حاصل اجرای سیاست های ضد مردمی نئولیبرالیستی می باشد. از جمله خصوصی سازی اموال و صنایع دولتی و عمومی، مقررات زدایی در حوزه کار و دستمزد، تورم سرسام آور و این موارد معضلات فراوانی برای نیروی کار و خانواده های آنها به وجود آورده است. قراردادهای موقت کار، هم خوان نبودن حداقل دستمزد با سبد معیشت خانواده، نبود امنیت شغلی، بیکاری روزافزون، هزینه ی سنگین مسکن، خوراک، پوشاک، آموزش، بهداشت و درمان، ازجمله سیاست‌هایی است که حکومت با پیاده کردن دستورات بانک جهانی، صندوق بین المللی پول و اجرایی کردن اقتصاد نئولیبرالی، کارگران و اقشار فرودست جامعه را به خاک سیاه نشانده است.
در این مملکت انگار نه انگار که چیزی به نام قانون اساسی و یا قانون کار وجود دارد. تنها چیزی که کارگران شاهد اجرای آن هستند اراده و خواست سرمایه داران، دلالان و رانت خوران و مفسدان حوزه ی اقتصاد است. در این شرایط سخت که طبقه ی کارگر و دیگر مزدبگیران، اقشار فرودست جامعه و خانواده های آنها باید تحمل سیاست های ضد مردمی را کنند هیچ نهاد، سازمان، وزارتخانه و یا اداره ای وجود ندارد که به اعتراض و خواسته های آنان توجهی داشته باشد. وزارت کار در دولتهای مختلف ثابت کرده است منافع سرمایه داران و کارفرمایان برایش اولویت اول است. سازمان تامین اجتماعی توسط مدیران مافیایی اداره می شود که آن را به صندوق تامین مالی دولت و نهادهای خاص تبدیل کرده اند که سازمان تامین اجتماعی قانونن مسئولیتی در قبال آنها ندارد.
امروزه خارج از بحث معیشت و رفاه، نبود حداقل های رعایت موارد ایمنی در محیط کار همچنان شاهد تلفات جانی زیاد و قابل پیش گیری در کارخانه ها، معادن، صنایع نفت و پتروشیمی و ساخت و ساز هستیم.
ابعاد شرایط مشقت بار زندگی کارگران، حقوق بگیران و کسبه فقیر و متوسطه هر روز سخت تر می شود که نه در سمت گیری سیاست‌های کلان حاکمیت و نه در برنامه های جاری متولیان امور جامعه در زندگی روزمره مردم نشانه ای از امید به بهبودی یافت نمی شود.
کارگران و زحمتکشان در سال ۱۴۰۴ در حالی به استقبال اول ماه مه می روند که سایه جنگ و تحریم و ناامنی در داخل و منطقه و حتا جهان در کنار دیگر مشکلاتی که اشاره شد، خواب و آسایش را هم بر مردم حرام کرده است.
با وجود این شرایط طبقه کارگر می تواند با هماهنگی و اتحاد عمل با دیگر مزدبگیران و اقشار مختلف جامعه که از این شرایط آسیب دیده اند با متشکل شدن در سندیکاها، اتحادیه ها و تشکل های مستقل صنفی با آموزش و آگاهی کافی و تشخیص مسیر و راه صحیح با اتحاد و مبارزه، رسیدن به حقوق مسلم و قانونی خود برای داشتن یک زندگی شرافتمندانه و انسانی همراه با رفاه و آسایش را به حاکمیت تحمیل نمایند.
البته اعتراضات و اعتصابات در محیط های کار طی چند سال اخیر از جمله صنایع پتروشیمی، نفت و گاز، ذوب آهن و فولاد وووووو رشد چشمگیری داشته و دستاوردهایی نیز به همراه آورده است. رشد جنبشهای صنفی معلمان ، پرستاران و بازنشستگان هم چشمگیر و قابل تحسین می باشد. برای هرچه بیشتر به بار نشستن این تلاشها و مبارزات نباید اهمیت بسیار مهم تقویت و ایجاد سندیکاها و دیگر تشکلات مستقل صنفی را از نظر دور داشت.
فراموش نمی کنیم که کارگران و زحمتکشان ایران همراه با اتحاد و همبستگی در داخل، اهمیت همبستگی و پشتیبانی طبقه ی کارگر را در راه رسیدن به آرمانهای انسانیشان فراموش نخواهند کرد و اول ماه مه حتمن بهترین زمان برای توجه کافی به این امر مهم می باشد.
محمد اکبری
عضو سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران
پنجشنبه ۴ اردیبهشت ۱۴۰۴