فرقي نمي‌كند اسمش «برجام ٢» باشد يا «وفاق ملي». هر دو يك چيز را نشانه رفته‌اند؛ تغيير وضعيت سياست داخلي. هم حسن روحاني با تئوري پسابرجامش و هم علي لاريجاني با اصرارش بر همگرايي در داخل كشور. رييس دو قوه خيلي وقت است كه از دغدغه مشترك‌شان رونمايي كرده‌اند. همانطور كه چند هفته‌اي است مشغول «رايزني» مشترك هستند. هر چه مي‌گذرد اشتراكات بين اين دو زيادتر مي‌شود. در روزي كه حسن روحاني براي تبين آنچه «برجام ٢» نامگذاري كرد، گفت «موافق، مخالف و منتقد همه بايد دست به دست هم بدهند تا مشكلات كشور را حل كنيم»، علي لاريجاني هم تاكيد كرد كه « توجه به گشايش پيش آمده در مساله هسته‌اي و تلاش دشمنان منطقه‌اي و بين‌المللي براي تحت شعاع قرار دادن اين موضوع، نيازمند صف‌آرايي براساس وفاق ملي هستيم.»
اين شباهت در محتواي سخنان هيچگاه نمي‌تواند اتفاقي و مقطعي باشد. مخصوصا اگر سابقه نزديكي بين دو رييس قوه در دو سال و نيم اخير را به ياد بياوريم. حالا به نظر مي‌رسد اين دو در يك نقطه مشترك ايستاده‌اند كه هم نگراني واحدي حس مي‌كنند و هم راه‌حلي واحد را پيش رو مي‌بينند. دو چهره‌اي كه شروع زيست سياسي آنها از جناح اصولگرا بود، هر چند با تاخيري نسبت به هم، اما بالاخره مسيري جز مسير اصولگرايي را انتخاب كرده‌اند. روحاني و لاريجاني با تمام آنها كه پشت سر اين دو ايستاده‌اند تنها سه هفته تا آن روز فاصله دارند.
اعتماد