با کاندید شدن ابراهیم رئیسی در هفته گذشته و مشخص شدن اینکه این پاپیش گزاردن با حمایت و نظر تائیدی رهبر همراه بوده است این احتمال که حسن روحانی اصولاٌ در انتخابات کاندیدا نباشد را نمی توان از نظر دور داشت.   گفته می شود که حسن روحانی اظهار داشته است که بدون نظر مثبت رهبر در رابطه با کاندیداتوری خود وارد صحنه انتخابات نخواهد شد و این میتواند برای اصلاح طلبان حکومتی و آنان که راهکرد خود را بر اساس ائتلاف با اصولگرایان معتدل قرار داده اند، معضلی بزرگ ایجاد کند.  این مهم است که در نظر داشته باشیم که حسن روحانی در دور پیش هم با صلاحدید و نظر مثبت آیت آلله خامنه ای کاندیدا شده بود.

در محافل اصولگرا در روزهای اخیر و به دنبال اعلام غیر مترقبه کاندیداتوری ابراهیم رئیسی جنب و جوش بیشتری به چشم می خورد. برخی کاندیدا های اصولگرایان و از جمله آقای قالیباف، شهردار تهران، که در هفته های پیش تصمیم خود برای ورود به صحنه رقابت های انتخاباتی را  اعلام کرده بودند در چهار روز گذشته در عمل حمایت خود را از کاندیداتوری ابراهیم رئیسی اعلام کرده اند.  جناح اصولگرا در اساس بر این اتفاق نظر دارد که مسئله عمده در انتخابات پیش رو ممانعت از انتخاب مجدد حسن روحانی می باشد.

اگر روحانی به هر دلیلی و از جمله اینکه حمایت رهبر را در پشت سر ندارد کاندیدای انتخابات نشود، بی شک ائتلاف اصولگرایان اصلاح طلب  در بحران سیاسی بی سابقه ای گرفتار خواهند شد.  دلایل روحانی برای این تصمیم می تواند بر چند فاکتور اساسی و از جمله اینکه اقشار زحمتکش و طبقات متوسط به شدت از سیاست های اجتماعی و اقتصادی دولت او ناراضی هستند، اینکه او کلاٌ به غیر از «برجام» برگ برنده دیگری در دست ندارد و آن هم با سیاست های اخیر آمریکا در قبال ایران اعتبار و اهمیت سابق خود در انظار از دست داده است، متکی باشد.

برخی از خوش باوران سیاسی و از جمله تحلیلگران «نو لیبرال- چپ»  که بیشتر در حوا و حوش «بی بی سی فارسی» فعالیت دارند معتقدند که اگر هم که رئیسی به عنوان «کاندیدای اصلح» از سوی خامنه ای مطرح و مورد حمایت قرار بگیرد، روحانی باز هم می تواند همانطور که محمد خاتمی توانست در دوم خرداد به پشتیبانی آرا مردمی  بر ناطق نوری پیروز شود، کرسی ریاست جمهوری را در خرداد ماه از آن خود کند.  البته این تحلیل گران توجه نمی کنند که اولاٌ آقای روحانی هیچگاه به محبوبیت محمد خاتمی که در مقام نماینده جنبش اصلاح طلبی وارد انتخاب شده بود و علناٌ جناح اقتدارگرای حاکم و ستمگر و فاسد را به چالش می کشید نبوده است،  و ثانیاٌ اینکه خاتمی در سال 1376 از پایگاه اجتماعی وسیع و پرقدرتی که دربر گیرنده زحمتکشان، جوانان، زنان و روشنفکران خوشنام جامعه بود، بهره مند بود، که به وضوح هیچ قابل مقایسه با شرایط روحانی و وزرای امنیتی و سپاه پاسدار برگمارده او ندارد.  در سال 1376 و در جنبش 2 خرداد این جنبش های دانشجویی پویا و  زنان بودند که در حمایت از خواست های برحق خود طیف میلیونی فعال در کارزار وسیع و ملی محمد خاتمی را فراهم کردند.  این اشتباه فاحشی خواهد بود که پایگاه روحانی و جذابیت انتخاباتی او در سال 1396 را با محمد خاتمی در اردیبهشت 1376 مقایسه کرد.

البته به نظر می رسد که در روزهای اخیر برخی از سردمداران ائتلاف مدافع دولت « تدبیر و امید» این احتمال را که ممکن است حسن روحانی کاندیدای انتخابات در پیش رو نباشد را احساس کردنده اند.  اعلام کاندیداتوری محسن غرویان در غروب روز شنبه (19 فروردین) را نباید و نمی توان اتفاقی دانست.  آیا او کاندیدای جانشین روحانی در شرایطی است که رئیس جمهور از صحنه انتخابات در پیش رو کناره گیری کند؟

محسن غرویان در توضیح دلایل  کاندیداتوری خود در انتخابات ریاست‌جمهوری از جمله گفت: گرچه “بنده‌گزینه اصلح را آقای دکتر روحانی می‌دانم….  اما چون هراحتمالی ممکن است در زمان تعیین صلاحیت‌ها اتفاق بیفتد، بنده به منظور اینکه صحنه از تفکر و اندیشه اعتدالی خالی نباشد، ثبت‌نام خواهم کرد. ”   جالب است توجه شود که آقای غرویان از نظر پیشینه سیاسی و نظریات جا افتاده در رابطه با حمایت از رژیم ولایت فقیه چندان تفاوتی با آقای روحانی ندارند.

در ادامه متن گزارش روزنامه آرمان در مورد اعلام کاندیداتوری محسن غرویان نقل قول می شود.

اعلام کاندیداتوری محسن غرویان