این روز یادآور نبرد زنان اعتصابی کارخانـۀ نساجی کتان در ١٩٠٨ در آمریکاست. این زنان علیه شرایط سخت کاری و برای زندگی بهتر، دستمزدی شرافتمندانه دست به اعتصاب زدند. صاحب کارخانه به همراه نگهبانان بخاطر جلوگیری از همبستگی کارگران بخش های دیگر با اعتصابگران و عدم سرایت آن به بخش های دیگر، این زنان را در محل کارشان محبوس ساخت و بعدن به دلایل نامعلوم کارخانه آتش گرفت و فقط تعداد کمی از زنان توانستند از این حادثه نجات یابند و مابقی ١٢٩ تن از زنان کارگر در این آتش سوختند.
به پاس این نبرد نابرابر و برخورد غیرانسانی این روز را تمامی زنان جهان گرامی می دارند.
١١٠ سال از این واقعه می گذرد و زنان هنوز هم به حقوق انسانی خود دست نیافته اند. در ایران نیز هنوز کارگران زن در شرایطی همچون سالهای ١٩٠٨ کار می کنند. بیشتر زنانی که در کارگاههای کوچک کار می کنند از دستمزدی پایین تر از ٨٠٠ هزار تومان حقوق می گیرند. از بیمه و وسایل ایمنی محرومند. مورد تعرض و تعدی کارفرمایان قرار می گیرند. در این کارگاهها از قانون کار خبری نیست.
در کارخانه های بزرگ وضعیت زنان کارگر و کارمند به گونه ای دیگریست. شیرخوارگاهها، کودکستان ها وجود خارجی ندارند. زنان با قراردادهای موقت یک ماهه و چندماهه کار می کنند. در کارخانه های بهداشتی و داروسازی از توهین سرپرستان مرد و پیشنهادات و برخورد هاى غيراخلاقى و موهن در امان نیستند. بارها در گزارشات کارگریمان به مواردی همچون کشیدن مو و زدن ضربه با پا از سوی سرپرستان اشاره کرده ایم. کشته شدن دو زن خیاط در آتش سوزی خیابان جمهوری به دلیل نبود ایمنی کافی در سالهای گذشته از مواردی است که نشان می دهد زنان کارگر با چه شرایطی دست به گریبانند. زنان اولین کسانی هستند که همیشه اخراج می شوند.
زنان سرپرست خانوار و یا دارای فرزند و همسر معلول و زمینگیر با مشکلات نگهداری و پرداخت هزینه های عزیزانشان دست به گریبانند. تبعیض به لحاظ شغلی و دستمزد و جایگاه شغلی بیداد می کند.
در کارخانه های بزرگ دختران جوان نباید ازدواج کنند، و یا زنان متاهل نباید باردار شوند وگرنه اخراج خواهند شد. حتا کارمندان هم در مراکز دولتی همین مشکل را دارند. ۴۳ هزار زن در جریان مرخصی زایمان طی همین سال از کار اخراج شده‌اند.
متاسفانه به دلیل محدودیت های اعمال شده علیه سندیکاهای کارگری، شرایط برای پیوستن زنان کارگر به سندیکاهای کارگری و اينكه زنان کارگر به سهم خود و همدوش برادران كارگرشان برعلیه نابرابری ها، دستمزدهای حقیرانه، و شرايط كارى غير قانونى متحدانه مبارزه کنند، دشوار است.
سندیکاهای کارگری زمانی قدرتمند خواهند شد که بتوانند زنان را نیز در صفوف خود داشته باشند.
سنديكاى كارگران فلزكار مكانيك ايران روز جهانی زن را به همه زنان میهنمان از جمله زنان مبارز فعال در عرصه دفاع از حقوق زنان به ویژه آنان که اکنون در زندان هستند، کارگران و کارمندان زن، کارگران زن کشاورز، زنان تن فروش، دختران قالیباف، آموزگاران، پرستاران، زنان سرپرست خانوار، زنان بدسرپرست، زنان خانه دار، دختران کار و خیابان، زنان کارتن خواب، و مادران فردا، دختران کوچک فال فروش و گل فروش شادباش گفته و کوشش خواهیم کرد که سندیکا را به میان مزدبگیران ببریم.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
١٦ اسفند ١٣٩٥