توافق سوآپ ارزی میان چین و برزیل را می‌توان گامی مؤثر در مسیر شکل‌گیری نظم مالی چندقطبی‌تر و انعطاف‌پذیرتر در سطح جهانی دانست.
پنجشنبه ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۴
سایت خبری سی‌جی‌تی‌ان نوشت: «بانک خلق چین» (بانک مرکزی) و «بانک مرکزی برزیل» سه شنبه ۱۳ مه (۲۳ اردیبهشت) یادداشت تفاهمی دربارهٔ همکاری راهبردی مالی به امضا رساندند و توافق دوجانبهٔ سوآپ ارزهای ملی خود را تمدید کردند. بر اساس بیانیه‌ای که بانک مرکزی چین منتشر کرد، توافق سوآپ ارزهای ملی میان چین و برزیل با ارزش ۱۹۰ میلیارد یوان (معادل ۲۷٫۶۹ میلیارد دلار) به مدت پنج سال اعتبار دارد. این توافق‌نامه با رضایت دوطرف قابل تمدید خواهد بود.
همکاری ارزی میان چین و برزیل در واکنش به شرایط دشوار حاکم بر نظام مالی بین‌المللی شکل گرفته است. برزیل، مانند بسیاری از اقتصادهای نوظهور، با فشارهای فزاینده‌ای ناشی از نوسان‌های دلار آمریکا مواجه است. سیاست‌های حمایت‌گرایانهٔ آمریکا و وخامت روزافزون وضع مالی آن کشور جایگاه دلار را با چالش‌هایی روبه‌رو کرده است. بدهی ملی آمریکا اکنون از ۳۶ تریلیون دلار فراتر رفته و سیاست‌های تعرفه‌‌گذاری واشنگتن نیز به آشفتگی بی‌سابقه‌ای در عرصهٔ تجارت جهانی دامن زده است. تمام این منابع ریسک و عدم قطعیت امکان اطمینان نظام مالی جهانی مبتنی بر دلار را زیر سؤال برده است.
توافق سوآپ [مبادلهٔ] ارزی میان چین و برزیل نه‌تنها بیانگر تقویت پیوندهای مالی میان دو کشور است، بلکه می‌تواند الگویی مثبت برای دیگر کشورهای آمریکای لاتین باشد که با بی‌ثباتی‌های بازارهای مالی جهانی روبه‌رو هستند.
چین از سال ۲۰۰۹ پیوسته بزرگ‌ترین شریک تجاری برزیل بوده است. بر اساس داده‌های گمرک چین، حجم مبادلات دوطرفه در سال ۲۰۲۴ به ۱۸۸٫۱۷ میلیارد دلار رسید که رشد ۳٫۵۶درصدی نسبت به سال قبل داشت. صادرات عمدهٔ چین به برزیل شامل ماشین‌آلات، مواد شیمیایی، تجهیزات ارتباطی، و منسوجات است، در حالی که واردات چین از برزیل به‌طور عمده سنگ‌آهن، سویا، نفت خام، و خمیر کاغذ است.
سازوکار جدید به شرکت‌های چینی و برزیلی این امکان را می‌دهد که معاملات و سرمایه‌گذاری‌هایشان را با استفاده از ارزهای ملی‌‌شان انجام دهند. شرکت‌های برزیلی می‌توانند با استفاده از «رئال» با طرف‌های چینی تجارت کنند و شرکت‌های چینی نیز از یوآن استفاده کنند، روندی که با کاهش نیاز به تبدیل ارز ملی این کشورها به دلار آمریکا، هزینه‌های معاملاتی را کاهش چشمگیری می‌دهد.
علاوه بر تسهیل تجارت، سازوکار سوآپ ارزی میان چین و برزیل محیطی باثبات‌تر برای سرمایه‌گذاری‌های متقابل فراهم می‌سازد. استفاده از ارزهای ملی در تسویه‌حساب‌ها ریسک‌های ناشی از نوسان‌های نرخ ارز را کاهش می‌دهد و به سرمایه‌گذاران این امکان را می‌دهد که بازده واقعی پروژه‌ها را با دقت بیشتری ارزیابی کنند.
در عین حال، روند بین‌المللی شدن یوآن در آمریکای لاتین همچنان با موانع متعددی روبه‌روست. سلطهٔ دیرپای دلار آمریکا بر تجارت و امور مالی این منطقه، دست‌کم در کوتاه‌مدت، تغییر نخواهد کرد. با این حال، با افزایش تمایل کشورها برای کاستن از وابستگی به یک نظام ارزی خاص (دلاری) انتظار می‌رود سازوکارهای مشابه همکاری‌های مالی منطقه‌یی بیشتر شکل بگیرد. از این لحاظ، توافق سوآپ ارزی میان چین و برزیل را می‌توان گامی مؤثر در مسیر شکل‌گیری نظم مالی چندقطبی‌تر و انعطاف‌پذیرتر در سطح جهانی دانست.