فاطمه حسونه عکس: ویکیپدیا
«ما نباید در برابر نسل‌کشی در غزه ساکت بمانیم. ما از این انفعال شرمساریم.»
لیندا سارنگ
سه‌شنبه ۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۴
اندیشهٔ نو: در آستانهٔ آغاز به کار جشنوارهٔ فیلم کن در فرانسه، امرز سه‌شنبه ۲۳ اردیبهشت بیش از ۳۸۰ چهرهٔ سینمایی در نامه‌ای سرگشاده از همکار کشته‌شده‌شان فاطمه حسونه یاد کردند و این قتل و «نسل‌کشی» در غزه را محکوم کردند.
فاطمه حسونه عکاس فلسطینی بود که به‌خاطر عکس‌هایش در خلال جنگ غزه به شهرت رسید. او همچنین شخصیت اصلی مستند «روحت را در دستت بگیر و راه برو» به کارگردانی سپیده فارسی- کارگردان ایرانی مقیم فرانسه- بود. حسونه در بمباران نیروهای اسرائیلی در ۱۶ آوریل ۲۰۲۵ (۲۷ فروردین ۱۴۰۳)، همراه با همهٔ اعضای خانواده‌اش در شمال غزه کشته شد. درست یک روز پیش از کشته شدن فاطمه، اعلام شد که مستند «روحت را در دستت بگیر و راه برو» در بخش «انجمن اشاعهٔ فیلم‌های مستقل» (ACID) جشنوارهٔ فیلم کن نمایش داده خواهد شد.
در این نامه سرگشاده، که در روزنامهٔ فرانسوی لیبراسیون و نیز در روزنامهٔ آمریکایی ورایتی منتشر شد، آمده است که «ما نباید در برابر نسل‌کشی در غزه ساکت بمانیم. ما از این انفعال شرمساریم.» بازیگران شناخته‌شده‌ای چون ریچارد گیر، سوزان ساروندون، و رالف فاینس و نیز پدرو آلمودوار، کارگردان مشهور اسپانیایی و روبن اوستلوند برندهٔ پیشین «نخل طلا» امضا کرده‌اند.
در این نامهٔ سرگشاده به‌ویژه از فاطمه حسونه، عکاس-خبرنگار جوان فلسطینی، یاد شده است که در حملهٔ هوایی اسرائیل به منزلش در شمال غزه همراه با ده عضو خانواده‌اش کشته شد.
ترجمهٔ فارسی متن کامل این نامه را که در یاهو نیوز منتشر شده است در ادامه می‌خوانید.
فاطمه حسونه ۲۵ سالش بود.
او عکاس خبری مستقل فلسطینی بود. او در ۱۶ آوریل ۲۰۲۵، یک روز پس از آنکه اعلام شد فیلم سپیده فارسی «روحت را در دستت بگیر و راه برو» که او در آن بازی کرده است برای نمایش در بخش ACID جشنوارهٔ فیلم کن انتخاب شده است، هدف حملهٔ ارتش اسرائیل قرار گرفت.
او در آستانهٔ ازدواج بود.
ده تن از بستگانش، از جمله خواهر باردارش، در همان حملهٔ اسرائیل کشته شدند.
از زمان قتل‌عام وحشتناک ۷ اکتبر ۲۰۲۳، هیچ روزنامه‌نگار خارجی اجازهٔ ورود به نوار غزه نداشته است. ارتش اسرائیل غیرنظامیان را هدف حمله قرار می‌دهد. بیش از دویست روزنامه‌نگار به‌عمد کشته شده‌اند. نویسندگان، فیلم‌سازان، و هنرمندان به‌طرز وحشیانه‌ای به قتل می‌رسند.
در آخر ماه مارس، حمدان بلال، فیلم‌ساز فلسطینی که برای فیلم «سرزمین دیگری نیست» برندهٔ جایزهٔ اسکار شد، مورد حملهٔ وحشیانهٔ شهرک‌نشینان اسرائیلی قرار گرفت و سپس ارتش [اسرائیل] او را ربود، و بعداً زیر فشار بین‌المللی آزاد شد. حمایت نکردن آکادمی اسکار از حمدان بلال خشم اعضایش را برانگیخت و این آکادمی مجبور شد علناً به‌خاطر بی‌عملی‌اش عذرخواهی کند.
ما از چنین انفعالی شرمنده‌ایم.
چرا به نظر می‌رسد سینما، که بستری برای پرورش آثار متعهد اجتماعی است، تا این حد در مورد وحشت واقعیت و ستمی که خواهران و برادران ما تحمل می‌کنند بی‌اعتناست؟
در حالی که نسل‌کشی در غزه رخ می‌دهد و این خبر توصیف‌نشدنی به جوامع ما ضربهٔ سختی می‌زند، ما هنرمندان و بازیگران فرهنگی نباید ساکت بمانیم.
اگر از تاریخ درس نگیریم و فیلم‌هایی نسازیم که متعهد باشند، اگر برای محافظت از صداهای سرکوب‌شده حضور نداشته باشیم، پس حرفهٔ ما چه فایده‌ای دارد؟
علت این سکوت چیست؟
راست افراطی، فاشیسم، استعمار، ضد ترنس، و ضد +LGBTQIA، جنبش های تبعیض جنسیتی، تبعیض‌نژادی، اسلام‌هراسی، و یهودستیزی نبردشان را در میدان نبرد اندیشه‌ها به راه می‌اندازند و به انتشارات، سینما، و دانشگاه‌ها حمله می‌کنند و به همین دلیل است که ما وظیفه داریم با آنها مبارزه کنیم.
اجازه ندهیم هنر ما همدست بدترین‌ها باشد.
برخیزیم.
واقعیت را همان که هست بنامیم.
بیایید همه با هم جرئت کنیم که با دقت قلب‌های حساسمان به واقعیت نگاه کنیم تا دیگر نتوانند آن را ساکت و لاپوشانی کنند.
بیایید بر سینهٔ تبلیغاتی که دائم خیال‌اندیشی و قدرت خلاقهٔ ما را تصاحب می‌کند و باعث می‌شود که حس انسان بودنمان را از دست بدهیم دست رد بزنیم.
برای فاطمه، برای همهٔ کسانی که در بی‌اعتنایی می‌میرند.
سینما وظیفه دارد پیام‌های آنها را بیان کند، بازتاب‌دهندهٔ جامعه‌های ما باشد.
بیایید قبل از اینکه خیلی دیر شود کاری کنیم.