یکشنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۴
علاوه بر همهٔ بحران‌ها و دشواری‌های اجتماعی دیگر در ایران زیر حکومت اسلامی، آن‌طور که روایت می‌شود، زنگ خطر خودکشی این گروه سنی در کشور به صدا درآمده است.
در گزارشی که شادی مکی، روزنامه‌نگار، از خودکشی سالمندان تهیه کرده است، افسردگی در سایهٔ فقر، تنهایی، و از دست دادن استقلال از عوامل اصلی این آسیب اجتماعی در جامعهٔ ایران دانسته شده است.
در این گزارش آمده است: «خودکشی سالمندان؛ ماجرایی فراموش‌شده. کارشناسان اختلالات روانی، به‌ویژه افسردگی را مهم‌ترین عامل این پدیده در میان سالمندان می‌دانند. افسردگی در سایه فقر، تنهایی و از دست دادن استقلال، هشدارها را درباره افزایش این پدیده بالا برده است.»
نویسنده از قول کارشناسان حوزه‌های روان می‌نویسد که آنها آیندهٔ خوبی برای سالمندی در ایران متصور نیستند. به نظر این کارشناسان، تدوین و اجرای سیاست‌های حمایتی-رفاهی در حوزهٔ سالمندان می‌تواند زمینه را برای کاهش خودکشی در میان سالمندان فراهم کند، اما این سیاست‌ها در جمهوری اسلامی مورد توجه نیست و سالمندان تنها و بی‌پناه رها شده‌اند.
ایرج خسرونیا، رئیس جامعهٔ پزشکان متخصص داخلی ایران، گفته است که جمعیت سالمندان در مقایسه با سی سال گذشته دوبرابر شده است: «انتظار داریم هر صد سال یک بار جمعیت سالمندان جهان دوبرابر شود، اما در ایران هر بیست تا سی سال جمعیت سالمندان دوبرابر می‌شود».
به‌علت بی‌توجهی دولت به وضع کار و معیشت خانواده‌ها و به‌ویژه خانواده‌های زحمتکشان و مزدبگیران، بی‌توجهی به حقوق و مستمری بازنشستگی کافی و شایسته برای سالمندان، نبود امکانات رفاهی و اجتماعی برای حفظ سلامت جسمی و روانی سالمندان، نگرانی‌ها دربارهٔ آیندهٔ سالمندی و نحوهٔ مواجهه دولت و جامعه با این گروه سنی افزایش یافته است. اکنون، علاوه بر همهٔ بحران‌ها و دشواری‌های اجتماعی دیگر در ایران زیر حکومت اسلامی، آن‌طور که روایت می‌شود، زنگ خطر خودکشی این گروه سنی در کشور به صدا درآمده است.