در روز جهانی کارگر، بیش از یک میلیون کوبایی در هاوانا در میدان انقلاب به رهبری جنبش اتحادیه‌های کارگری تظاهرات کردند.
این رویداد، تأیید مجدد مثبتی بر ارزش‌های انقلاب و ابراز عزم کوبا برای مقاومت در برابر فشارهای محاصره تحمیل شده بر این جزیره توسط دولت‌های متوالی ایالات متحده و اخیراً توسط رئیس جمهور دونالد ترامپ بود.
این محاصره علیرغم رأی‌گیری ۳۲ بار متوالی مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای لغو کامل آن، علیه کوبا اعمال شده است. از ۱ مارس ۲۰۲۳ تا فوریه ۲۰۲۴، این محاصره خسارات مادی تخمینی بالغ بر ۵،۰۵۶،۸۰۰،۰۰۰ دلار را به بار آورده است. تنها ۱۵ دقیقه بدون محاصره، کوبا را قادر می‌سازد تا برای همه کودکانی که به سمعک نیاز دارند، سمعک تهیه کند. ۳۰ دقیقه بدون محاصره، تمام ویلچرهای برقی و معمولی مورد نیاز را می‌توان تهیه کرد. این فهرست همچنان ادامه دارد. این یک آزار و اذیت کاملاً غیرقابل توجیه علیه مردم کوبا است.
در نوامبر ۲۰۲۴، آخرین رأی‌گیری، ۱۸۷ کشور را علیه محاصره ثبت کرد و تنها دو کشور (ایالات متحده و اسرائیل) به ادامه آن رأی دادند در حالی که یک کشور (مولداوی) رأی ممتنع داد. با وجود این رأی قاطع، ترامپ به این سیاست‌های کینه‌توزانه ادامه می‌دهد. کوبا به دور از هرگونه تأثیر منفی بر جهان، سابقه‌ای مثال‌زدنی در ارسال پشتیبانی پزشکی به کشورهای سراسر جهان که نیاز به همبستگی عملی دارند، از خود نشان داده است.
از سال ۱۹۶۰، بیش از ۶۰۰۰۰۰ متخصص پزشکی برای ارائه تخصص خود به بیش از ۱۶۰ کشور رفته‌اند. در سال ۲۰۲۰ تخمین زده شد که ۳۰۰۰۰ پزشک کوبایی در ۶۷ کشور وجود دارد.
جمعیت بریتانیا بیش از شش برابر کوبا است. فقط تصور کنید اگر بریتانیا با چنین حس همبستگی فداکارانه‌ای با مردم سراسر جهان عمل می‌کرد، چند میلیون نفر دیگر می‌توانستند نجات یابند و بیماران و مجروحان درمان شوند.
در تمام دوران موجودیت کوبا، حتی یک کاغذ سیگار هم بین سیاست‌های دموکرات‌ها یا جمهوری‌خواهان وجود نداشته است. گاهی اوقات تغییر رویه وجود داشته است – مانند زمانی که پرزیدنت اوباما روابط دیپلماتیک با کوبا برقرار کرد. اما او بدترین قانون تحمیل شده بر این جزیره را لغو نکرد.
ترامپ هرگز خصومت خود را نسبت به کوبا یا در واقع نسبت به هر کشوری که حاکمیت خود را ادعا می‌کند، پنهان نکرده است.
در سال ۲۰۱۸، در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل متحد گفت: “از زمان رئیس جمهور مونرو (۱۸۲۳) سیاست رسمی کشور ما این بوده است که دخالت کشورهای خارجی را در این نیمکره (غربی) و در امور خود رد کنیم.” این یک اعلام آشکار از قصد او بود که آرزو داشت اقتصادهای آمریکای لاتین، همراه با سایر اقتصادهای جهان، تابع منافع وال استریت باشند. ترامپ با روی کار آمدن در ۲۰ ژانویه ۲۰۲۵، کوبا را ظرف ۲۴ ساعت در فهرست حامیان دولتی تروریسم (SSOT) قرار داد. رئیس جمهور بایدن کوبا را از این فهرست خارج کرده بود – اما تنها یک هفته قبل از اینکه از ریاست جمهوری کناره‌گیری کند. انتصاب مارکو روبیو توسط ترامپ به عنوان وزیر امور خارجه، نشان دهنده قصد آشکار رئیس جمهور برای پیروی از سیاست‌های شرورانه ضد کوبایی هم حزبی جمهوری‌خواهش بود.
وضعیت SSOT توسط برخی از اقتصاددانان معادل “حکم اعدام اقتصادی” توصیف شده است. این وضعیت به گونه‌ای طراحی شده است که کوبا را از هرگونه دسترسی به آژانس‌های بانکی بین‌المللی محروم کند و تجارت و به عنوان مثال، تهیه مواد حیاتی پزشکی، غذایی، مواد و تجهیزات حیاتی برای عملکرد اقتصاد جزیره از سایر کشورهای جهان را بسیار دشوار، اگر نگوییم غیرممکن، کند.
کوبا در تلاش است تا با کاهش وابستگی خود به نفت برای تولید برق، با این موضوع مقابله کند.
این کشور با چین برای تأمین حدود ۱۰۰ مزرعه فتوولتائیک به توافق رسیده است که در حال حاضر در حال نصب هستند. در حالی که برخی امیدوارند که گروه کشورهای بریکس بتوانند یک ارز بین‌المللی جایگزین برای رقابت با دلار قدرتمند ارائه دهند، اما این امر در کوتاه‌مدت بعید به نظر می‌رسد و با توجه به جنگ تعرفه‌ای که کاخ سفید در حال آغاز آن است و ممکن است بین چین و هند اختلاف ایجاد کند، ممکن است در واقع به نتیجه نرسد.
جنگ‌های تعرفه‌ای ایالات متحده ادامه خواهد یافت. ترامپ از نفوذ چین در آمریکای لاتین، جایی که حدود ۲۰ کشور قبلاً به طرح کمربند و جاده پیوسته‌اند، بیم دارد، از این رو وسواس او نسبت به کانال پاناما و تغییر نام خلیج مکزیک افزایش یافته است.
با این حال، افتتاح بندر بزرگ چانکای در پرو و جایگزین بالقوه «کانال پاناما» نیکاراگوئه که بسیار در مورد آن صحبت می‌شود، آرزوهای واشنگتن برای منطقه را تهدید می‌کند. اگرچه چین بدون شک برخلاف ایالات متحده، منافع اقتصادی خود را به شیوه‌ای عمل‌گرایانه دنبال خواهد کرد، اما با توجه به سابقه‌اش تقریباً قطعی است که در سیاست داخلی کشورهایی که با آنها توافق‌نامه‌های تجاری امضا می‌کند، دخالت نخواهد کرد.
دغدغه نشان داده شده نسبت به کانال پاناما، خلیج مکزیک و نیمکره غربی به طور کلی، نشانه‌ای از جنگ اقتصادی برای تسلط بر قاره‌ای است که ترامپ علیه چین به راه انداخته است.
او مانند مونرو قبل از خود، اکنون درگیر جنگی برای حذف چین از بازارهای سراسر جهان است، اما آمریکای لاتین نگرانی اصلی است. این قاره منابع ارزشمندی از مواد معدنی کمیاب و همچنین نفت فراوان دارد و واشنگتن پیش از این پنتاگون را در این درگیری اقتصادی بسیج کرده است.
“توافق” اخیر با اوکراین در مورد مواد معدنی، گواه این وسواس است. دریاسالار آلوین هولسی، رئیس فعلی فرماندهی جنوبی ایالات متحده، در شناسایی منابع اقتصادی، از جمله ذخایر بزرگ مواد معدنی کمیاب، که این قاره به عنوان منافع استراتژیک ایالات متحده در اختیار دارد، از ژنرال لورا ریچاردسون، سلف خود، پیروی کرده است. هرگونه نمایش استقلال نه تنها از سوی دولت، بلکه از سوی پیروان آن در ایالات متحده نیز با خصومت روبرو می‌شود. در ۱۴ ژانویه – تنها یک هفته قبل از مراسم تحلیف ترامپ – برت استفنز، ستون‌نویس بانفوذ، ستونی در نیویورک تایمز نوشت و خواستار مداخله نظامی ایالات متحده برای سرنگونی رئیس جمهور مادورو در ونزوئلا شد. اگرچه بعید است چنین سیاست‌هایی تصویب شوند، اما نشانگر مسیر جنبش ماگا هستند.
دولت بریتانیا علیه محاصره غیرانسانی کوبا رأی می‌دهد، اما هیچ کاری برای به چالش کشیدن اثرات تنبیهی آن انجام نمی‌دهد.
کمپین همبستگی با کوبا به همان اندازه که همیشه حیاتی بوده، حیاتی است. ترامپ می‌خواهد جهانی تک قطبی با واشنگتن و وال استریت در مرکز آن ایجاد کند.
کوبا نشان می‌دهد که جهانی دیگر ممکن است – جهانی که در آن زندگی انسان ارزشمند و اولویت دارد، جهانی که در آن مردم می‌توانند با عزت و آرامش زندگی کنند.
همین ارزش‌ها هستند که منجر به ایستادن کوبا در کنار مردم فلسطین در برابر استبداد و ظلم شده‌اند. کوبا تنها نیست، اما ما باید همچنان صدای خود را بلند کنیم و دیگران را نیز به این کار تشویق کنیم تا به تجاوز غیرقابل توجیه علیه حاکمیت آن که همچنان توسط روسای جمهور متوالی ایالات متحده آمریکا به آن تحمیل می‌شود، پایان دهیم.
منبع: مورنینگ استار
دوشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۴