در چند روز گذشته یک اتفاق جالب توجه در حوزه فرهنگ و هنر رخ داده است، نمایشگاه «چشم در چشم» موزه هنرهای معاصر با استقبال زیاد مردم همراه شده است، صف‌های طولانی مردم در خیابان کارگر برای بازدید از این نمایشگاه در فضای مجازی منتشر شده است.
این استقبال باعث شد که زمان نمایشگاه تمدید شود، البته آثار گنجنیه موزه‌هنرهای معاصر تهران همواره مورد توجه علاقمندان به هنرهای تجسمی بوده است و در صورت انتخاب درست موضوع، معمولا بازدید قابل قبول از این دسته نمایشگاه‌های موزه هنرهای معاصر تهران را تضمین می‌کند.
در نمایشگاه «چشم در چشم» ۱۲۰ اثر از هنرمندانی مانند فرانسیس بیکن، لوترک، پیکاسو، ونسان ونگوگ، اندی وارهول، جیاکومتی، جیمز انسوار، اداورد مونه، جیمز داین، رابرت راشنبرگ، فرنان لژه، خوان میره، کمال الملک، بهمن محصص، مارکو گریگوریان، محمود جوادی پور، احمد اسفندیاری، ژازه تباتبایی، کامبیز درمبخش، غلامحسین نامی، مهدی سحابی، فرشید ملکی، کوروش گلناری و … در پنج گالری موزه به نمایش درآمده است.
پوریا عالمی روزنامه نگار در صفحه اینستاگرامش به این موضوع پرداخته و با طرح پرسش از منظری جالب به این قضیه نگریسه است.عالمی در بخشی از نوشته‌اش آورده است:
«سوالم به همین سادگی است، چرا وقتی این همه اتفاق ریز و درشت زندگی‌بخش و زندگی‌ساز در این سرزمین می‌افتد و صدایش را در نمی‌آوریم؟ پوشش نمی‌دهیم؟ چرا قایمکی زندگی می‌کنیم؟
مثلا این استقبال که از موزه هنرهای معاصر شد و یک هفته تمدیدش کرد، جز ما «مردم» چه کسی توش دخیل بوده؟ چرا پزش را نمی‌دهیم؟ چرا دست بچه‌مان را نمی‌گیریم و ببریمش توی صف موزه، آن هم در سرزمینی که صف جز معنای بدبختی و رنج چیزی با خود ندارد
خبر قطع درختان خیابان ولیعصر را بولد می‌کنیم که باید بکنیم، اما چرا خبر رویش دوباره این شهر را، که می‌خواهد زندگی کند، به هر بهانه کوچک و ساده‌ای زندگی کند، خبر زنده بودن مردم این سرزمین را، تیتر نمی‌کنیم؟
سوالم این است خودمان هیچی، چرا همین چیزها، همین کور سوها، همین نمادهای ساده زندگی را، زیرش خط نمی‌کشیم و پزش را به بچه‌مان نمی‌دهیم؟ و به بچه‌مان نمی‌گوییم بابا، مامان، زندگی شکل قشنگش را هیچ‌وقت، حتی در سخت‌ترین لحظه‌ها، از ما دریغ نمی‌کند… و همین سخاوتمندی زندگی است که ما را زنده نگه می‌دارد.
سوالم ساده است…»
عصر ایران