🔻 آغاز سال تحصیلی جدید را در حالی به دانشجویان و دانشگاهیان تبریک می‌گوییم که صندلی‌های خالی هم‌کلاسی‌ها و استادانمان این آغاز را برایمان تلخ کرده است. ما هنوز اضطراب پشت درهای کمیته‌های انضباطی را فراموش نکرده‌ایم. هنوز از حسرت ورود به خانهٔ خود، دانشگاه، در پی پیامک‌های شوم ممنوع‌الورودی زمان زیادی نگذشته است. حیرت دیدن زخم‌ها بر بدن هم‌کلاسی‌هایمان همچنان در خاطرمان زنده است.
اکنون که بخش قابل توجه ملت ایران در انتخابات ریاست جمهوری نارضایتی خود را از وضع موجود ابراز کرده و حاضر به مشارکت نشده‌اند،
امروز که بر تن رنجور دانشگاه جای زخم‌های مداخلات نهادهای امنیتی و فشارهای سیاسی تازه است،
اکنون که نسل جوان در وطنشان، ایران، خود را غریبه می‌بینند و برای ادامهٔ زندگی، خود را ناگزیر به کوچ می‌یابند،
حاکمیت باید بداند که زمان محدودی برای تغییر رویه‌های ناصواب خود و تعویض ریسمان‌های پوسیدۀ حریصان قدرت دارد. جامعهٔ ایرانی باید احساس کند که نگرانی‌هایش شنیده می‌شود و حکومت باید هشدارهای بلند و رسای ایرانیان را بشنود.
وقت تنگ است و فرصت‌ها انگشت شمار…
وفاق “ملی” که شعار دولت چهاردهم است، نمی‌تواند با حذف صدای دانشجویان، تصویب قوانین ضدمردمی مثل لایحۀ عفاف و حجاب و لجاجت در ادامۀ پروژۀ فیلترینگ تحقق یابد. وفاق تنها در صورتی ملی است که تمامی گروه‌های اجتماعی را به رسمیت بشناسد، نه زمانی که رمزی برای مبادلات سیاسی گروه‌های در قدرت باشد.
ما همچنان پای آرمان‌های خود ایستاده‌ایم و مطالبات خود را فریاد می‌زنیم. خواسته‌های ما پابرجا هستند؛
استادان و دانشجویان به هر بهانه‌ای که مجبور به ترک دانشگاه شدند، باید به دانشگاه بازگردند.
خواستهٔ ما پذیرش دانشجوی ایرانی و احترام به عقاید و انتخاب‌های او به عنوان شهروندی است که خود را جزوی از آیندهٔ میهنش، ایران، می‌داند.
خواستهٔ ما پذیرش تفاوت‌های ایرانیان به عنوان مبنایی برای ساخت ایران برای همهٔ ایرانیان است.
خواستهٔ ما شفافیت در امور دانشگاه مثل فرایند جذب اساتید و پذیرش دانشجویان است.
خواستهٔ ما فراهم شدن زمینهٔ از بین رفتن ناعدالتی‌ها در فرصت‌های آموزشی، بهداشتی و شغلی بر مبنای جنسیت، باورها، طبقهٔ اقتصادی و روابط فردی است.
خواستهٔ ما این است که در دانشگاه زمینهٔ فعالیت آزاد علمی ایجاد شود، پویایی به محیط دانشگاه بازگردانده شود و موانع فرساینده‌ای مثل فیلترینگ، قطعی و سرعت کم اینترنت رفع شود. افول چشمگیر علمی دانشگاه در نتیجۀ تصفیۀ اساتید و جذب جایگزینان ناشایست، خرج کردن غیرشفاف بودجۀ دانشگاه و پذیرش بی‌قاعدۀ دانشجویان بر اساس سهمیه‌های متعدد و ناعادلانه، به از بین رفتن هر چه بیشتر امید دانشگاهیان منجر شده است و دور شدن هر چه بیشتر دانشگاه از رسالت علمی و پژوهشی خود را به دنبال داشته است.
به عبارت دیگر، ما خواستار بازگشت شأن از دست رفتهٔ دانشگاه هستیم. استقلال دانشگاه شرط لازم اعتلای علمی، فرهنگی و اجتماعی دانشگاه است. دخالت‌های نهادهای امنیتی در تصمیم‌گیری‌های خرد و کلان دانشگاه، ایجاد فضای ترس و تهدید به اقدام امنیتی از راه نصب دوربین، گیت و استفاده از نیروهای موسوم به “حجاب‌بان” برای کنترل هر چه بیشتر دانشجویان از موانع جدی رسیدن دانشگاه به رسالت خود، یعنی رشد و پیشرفت جامعه است.
🔻 در نهایت، در پی حواشی رخ داده در مراسم آغاز سال تحصیلی، ذکر این نکته الزامی است که با وجود پشتیبانی فراقانونی نهادهای داخل و خارج دانشگاه از گروه‌های فشارِ سرکوبگر و عربده‌کش، خرد جمعی دانشگاهیان هرگز نمایندگی خود را به ایشان واگذار نخواهد کرد.