شاعر: مارسلوس ویلیامز
برگردان: سپیده جدیری
کانون زنان ایرانی
(به مناسبت سالگرد آغاز نسل‌کشیِ جدید در غزه )
مارسلوس ویلیامز، زندانی سیاه‌پوست آمریکایی، در حالی که چه دادستانی که بیست و یک سال پیش در محکومیت او نقش داشت و چه خانواده‌ی مقتول، هم‌اکنون او را بی‌گناه می‌دانستند و سعی داشتند مانع اعدامش شوند، بیست و چهارم سپتامبرِ امسال در ایالت میزوری آمریکا با تزریق مواد کشنده اعدام شد.
اعدامیِ پنجاه و پنج ساله که تا لحظه‌ی آخر بر بی‌گناهیِ خود اصرار داشت، دست بر قضا شعری اثرگذار نیز برای کودکانِ غزه سروده بود که ترجمه‌ی آن را به مناسبت یک ساله شدنِ آغاز نسل‌کشی جدید در غزه، در ادامه می‌خوانید:
لبخند مبهوتِ کودکانِ فلسطین
با وجودِ قلیلی اقدام و قصاصِ فزون بر طاقت،
تانک‌ها، هواپیماها، پهپادها و بمب‌ها،
بناهایی که آوار شد، محلاتی که منهدم،
بیمارستان‌های بیمار از بمباران، شکستنِ حرمتِ اردوگاه آوارگان،
کشتار، مرگ و میر، قتل عامِ عمدیِ غیرنظامیان،
نوزادهای زنده به گور، قطع عضوی‌ها، سیاستِ گرسنگی، گرسنگی کشیدنِ سیاسی،
کمبودِ آب یا بی‌آبی، بی‌بهداشتی، دهشتِ هر روزه و هر روز دهشت دادن،
مانورِ هر روزه‌اش،
از اینجا رانده و مانده از آنجا، بازگشتن به ناکجا،
تروما
با تمام نمودهایش،
سر باز زدن از رسمیت دادن به دو ملت،
بی‌حافظگیِ جهان،
از دست رفتنِ همیشگیِ خواهران، برادران، بستگان،
پدران و مادرانِ چشم‌نگران،
در مواجهه با جهالتِ «اِی‌پک» و پاکسازیِ قومی تحت هر توضیح و نامی،
هنوز می‌توان گوش به خنده‌هایتان سپرد، لبخندهایی بیش از اندازه انعطاف‌پذیر،
کودکانِ فلسطین.
توضیح: طی روزهای اخیر، مردم در شهرهای مختلف جهان، از لندن گرفته تا واشینگتن، نیویورک، شیکاگو، برلین، دوبلین، آمستردام، رم و رباط مراکش، به مناسبت سالگرد آغاز نسل‌کشی جدید در غزه، دست به تظاهرات اعتراضی زده‌اند و این تجمع‌ها در روزهای آینده نیز ادامه خواهد داشت.