اگر انسان در اندوه و سوز این جنایت وحشتناک، سر به دیوار نکوبد و پیرهن‌چاک از خداوند درخواست مرگ و پایان مصیبت‌ها نکند جای شگفتی است؛ همچنانکه مهرجویی در اعتراض به توقیف فیلم “لامینور” سینه چاک کرد و خشمگنانه گفت: بیایید مرا بکشید… و کشتند.
اما ژانر سینمای چند بعدی و “فلسفی-اعتراضیِ” مهرجویی تا ابد در ذهن سینمای ایران جاودانه خواهد ماند و تا انسانیت و شرف زنده است پابرجاست.
کاردآجین شدن داریوش و وحیده هنرمند، یادآور سلاخی داریوش و پروانه فروهر و به مسلخ کشاندن روشنفکرانی چون پوینده و مختاری و شریف و دوانی و خودکشی‌ها و مرگ‌های مشکوک هنرمندان و سایر معترضان است.
امیدوارم این‌بار، در این جنایت، قاتل قسِر در نرود.
زهرا رهنورد