در روز یکشنبه ۱۲ شهریور ماه ۱۴۰۲، در انفجار معدن ذغال سنگ البرز شرقی دامغان بر اثر تجمع گاز رخ داده بود ۶ معدنچی در عمق ۷۰۰ متری زمین به قتل رسیدند.
بر اساس آمار پزشکی قانونی در ایران در سال گذشته ۱۹۰۰ کارگر در محیط کار جان باخته اند.
هر چند این گونه آمار ها قابل اعتمادی نیستند ،اما همین مقدار خود نشان می دهد که محیط نا امن محل کار، به قتلگاه کارگران تبدیل شده است.
آمار ذکر شده تنها از کشته شدند کارگرانی می گوید که سالانه در محیط کار به قتل می رسند. در این گونه آمار ها، آمار خودکشی کارگران و هزاران هزار کارگر که در محیط کار به انواع مریضی ها مبتلا می شوند و یا در جریان کار و رفت و آمد به محیط کار دچار نقص عضو می شوند، اطلاعات رسمی انتشار نمی یابد.
اما آنچه که در ایران تحت عنوان حوادث کار مطرح می شود، یک نوع خوش خدمتی مدافعان نظام استثمار گر سرمایه داری نسبت به صاحبان پول و ثروت و قدرت در ایران است.
وقتی حوادث کار معنی پیدا می کند که در محیط کار تمامی مسائل و وسایل ایمنی برای حفط جان و سلامت کارگران وجود داشته باشد. اما با بر رسی آمار ها و نگاهی به مراکز کار تولید مشخص است که آنچه در ایران تحت عنوان ” حوادث کار” مطرح می شود دروغ آشکاری پبش نیست.
وقتی آمار رسمی را نگاه می کند، بیشتر به قتل عام کارگران شبیه است تا حوادث محیط کار.
سرمایه داران برای داشتن سود های نجومی بیشتر، جان کارگران را به مخاطره می اندازند و حاضر نیستند در مراکز کار و تولید، امکانات، تجهیزات و وسایل امنیتی محل کار را فراهم کنند.
سندیکای کارگران نیشکر هفت از این طریق به بازماندگان خانواده این عزیزان تسلیت می گوید.
نباید فراموش کرد که صاحبان ثروت، پول و قدرت در ایران عامل قتل عام کارگران هستند و تحت عنوان حوادث کار،نباید ما نسبت به اینگونه جنایت ها بی تفاوت باشیم. باید کار فرمایان و صاحبان سرمایه به دلیل قتل عام کارگران محاکمه شوند و همزمان خواستار محیط کاملا امن، همراه با تجهیزات مدرن و استاندار جهانی در محیط کار باشیم تا از قتل عام بیشتر کارگران جلوگیری شود.
یاد کارگران به قتل رسیده را گرامی می داریم.