«سندیکای جهانی اینداستریال شلاق زدن وحشیانهٔ ۱۷ کارگر معدن طلای آق‌درّه در ماه مه را به‌شدّت محکوم می‌کند. … چنین محکومیت‌های غیرانسانی‌ای علیه کارگران، نقض فاحش پیمان‌های شناخته‌شدهٔ بین‌المللی حقوق کار و حقوق بشر است. … «ما از این فرصت استفاده می‌کنیم و از دولت ایران می‌خواهیم که پیمان‌های ۸۷ در مورد آزادی تشکل و دفاع از حق تشکل، و پیمان ۹۸ در مورد حق تشکل و چانه‌زنی دسته‌جمعی را تصویب کند.»
در حالی که یکی از فعالان سندیکایی برجستهٔ ایران در زندان دست به اعتصاب غذا زده است، در ماه مه گذشته هفده کارگر را نیز در معدن طلاق آق‌درّه در ایران در ملأ عام شلاق زدند.
کارگران معدن طلای آق‌درّه واقع در شهر تکاب در شمال‌غرب ایران را به خاطر اعتراض به بیکار کردن ۳۵۰ تن از همکارانشان به شلاق بستند. هر یک از کارگران بین ۳۰ تا ۹۰ ضربه شلاق خورد. کارفرمای معدن به علّت اقدام اعتراضی کارگران از آنها شکایت کرده بود، و حکم شلاق توسط نیروهای امنیتی اجرا شد.
نُه کارگر دیگر در معدن سنگ‌آهن بافق نیز به جرم شرکت در اقدام اعتراضی در سال ۲۰۱۴ [دو سال پیش] به شلاق خوردن محکوم شدند.
شلاق زدن کارگران بخشی از روند سرکوب فزایندهٔ فعالان سندیکایی و فشار بر آنهاست. از آنجا که سندیکاهای مستقل در ایران سرکوب شده‌اند، اینداستریال در آن کشور هیچ سازمان وابسته‌ای ندارد، امّا از ایجاد سندیکاهای مستقل حمایت می‌کند.
جعفر عظیم‌زاده، جوشکار و رهبر اتحادیهٔ آزاد کارگران ایران، به علّت فعالیت‌های سندیکایی‌اش و سازمان‌دهی طوماری که به امضای چهل‌هزار کارگر رسید، در ماه نوامبر سال گذشته با حکم شش سال حبس، به زندان انداخته شد. جرم او «تهدید علیه امنیت ملّی» بود.
آقای عظیم‌زاده برای شرکت در کنفرانس ۱۰۵ سازمان بین‌المللی کار در ژنو در ماه ژوئن ۲۰۱۶ به عنوان نمایندهٔ کارگران انتخاب شده بود، امّا به علّت زندانی بودن قادر به شرکت در این کنفرانس نشد، و در عوض، نمایندگان سازمان‌های کارگری تحت کنترل دولت را به این کنفرانس فرستادند.
او [عظیم‌زاده] در روز ۲۹ آوریل ۲۰۱۶ در اعتراض به سرکوب کارگران ایرانی دست به اعتصاب غذا زد. نگرانی‌های جدّی‌ای در مورد وضعیت سلامتی او وجود دارد.
شمار دیگری از فعالان کارگری، مانند رضا شهابی، از رهبران سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه (واحد) نیز در زندان‌اند، و شمار دیگری به دادگاه انقلاب فراخوانده شده‌اند، که کار آن رسیدگی به پرونده‌های مربوط به اغتشاش است.
ایران پس از مذاکراتش بر سر برنامهٔ هسته‌یی‌اش، «برجام» را امضا کرد که آن را «توافق هسته‌یی» هم می‌نامند. نتیجهٔ این توافق، برداشتن تحریم‌ها و ورود سرمایهٔ خارجی به ایران است. این روند موجب بی‌ثباتی شده است، به طوری که اخیراً کارخانهٔ لوازم خانگی ارج که سابقهٔ تولیدی طولانی‌ای در ایران دارد، ورشکسته شد و بسیاری کارشان را از دست دادند.
سندیکاهای ایرانی بر این باورند که اکنون، پس از دیدار اخیرنمایندگان صندوق بین‌المللی پول از ایران، شدّت گرفتن سرکوب‌ها به این دلیل است که نیروی کار مطیع‌تری برای سرمایه‌گذاران خارجی پدید آورند.
در بیانیه‌ای که سندیکای فلزکار-مکانیک ایران هم‌زمان با برگزاری کنفرانس سازمان بین‌المللی کار منتشر کرد، آمده است: «شلاق‌های صندوق بین‌المللی پول بر پشت کارگران و صنایع تولید ما وارد می‌شود.»
یورکی راینا، دبیرکل اینداستریال، اظهار داشت:
«سندیکای جهانی اینداستریال شلاق زدن وحشیانهٔ ۱۷ کارگر معدن طلای آق‌درّه در ماه مه را به‌شدّت محکوم می‌کند. معدنکاران در اعتراض به اخراج‌ها از حق قانونی خود استفاده کرده‌اند و خواستار امنیت شغلی بودند. ۹ کارگر دیگر در شرکت معدن بافق در استان یزد نیز در روزهای اخیر به زندان و ده‌ها ضربه شلاق محکوم شده‌اند. چنین محکومیت‌های غیرانسانی‌ای علیه کارگران، نقض فاحش پیمان‌های شناخته‌شدهٔ بین‌المللی حقوق کار و حقوق بشر است. به این ترتیب، ضروری است که دولت ایران برای پایان دادن به نقض فاحش حقوق سندیکایی و حقوق بشر، از قبیل شلاق زدن معدنکاران در معدن طلای آق‌درّه و معدن بافق، بی‌درنگ مداخله کند.
«ما از این فرصت استفاده می‌کنیم و از دولت ایران می‌خواهیم که پیمان‌های ۸۷ در مورد آزادی تشکل و دفاع از حق تشکل، و پیمان ۹۸ در مورد حق تشکل و چانه‌زنی دسته‌جمعی را تصویب کند.»
به نقل از سایت سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران- http://www. sfelezkar.com/