شاپور جورکش، شاعر، مترجم، پژوهشگر، منتقد ادبی و از اعضای کانون نویسندگان ایران که چندی به علت مشکلات ریوی در بیمارستانی در شیراز بستری بود سرانجام صبح جمعه ۶ مرداد درگذشت.
او در بهمن ۱۳۲۹ در فسا به دنیا آمد، در دانشگاه شیراز زبان و ادبیات انگلیسی آموخت و همان‌جا به تدریس پرداخت که تا سال ۱۳۵۸ ادامه داشت.
جورکش مدتی (۱۳۵۴ تا ۱۳۵۸) سرپرستی کمیته‌ی تئاتر دانشگاه شیراز را بر عهده داشت و در کارگاه تئاتر کودک تلویزیون شیراز تدریس می‌کرد. اما پس از تنگناهایی که بر تئاتر شیراز تحمیل شد از این عرصه کنار کشید و به شعر و شاعری و نقد ادبی پرداخت. از آثار مهم او در این زمینه می‌توان به دو منظومه‌ی شعر «هوش سبز» و «نام دیگر دوزخ»، و دو کتاب «زندگی، عشق و مرگ از دیدگاه صادق هدایت»، «بوطیقای شعر نو: نگاهی دیگر به نظریه و شعر نیما یوشیج» اشاره کرد.
شاپور جورکش از امضاکنندگان متن «ما نویسنده‌ایم» یا «۱۳۴ نویسنده» بود که آثارش از اواخر دهه‌ی هشتاد بارها گرفتار تیغ سانسور شد؛ از آن‌جمله کتاب «خفیه‌نگاری خشونت در سرزمین آدم‌لتی‌ها» درباره‌ی زوایای تاریخی و پنهان خشونت و خشونت بر زنان در جامعه که سال ۱۳۸۹ به چاپ رسید و با استقبال خوبی روبه‌رو شد اما، چهار روز پس از انتشار، آن را جمع‌آوری و خمیر کردند. او برای گرفتن مجوز حاضر به بده‌بستان با حکومت نبود.
کانون نویسندگان ایران درگذشت شاپور جورکش را به خانواده، دوستان او و جامعه‌ی فرهنگی مستقل کشور تسلیت می‌گوید.
کانون نویسندگان ایران
۶ مرداد ۱۴۰۲