بلوچ‌ها پس از راهپیمایی سکوت هفته گذشته، چهلمین هفته اعتراضی خود را با «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» با پلاکارد «مرگ بر خامنه‌ای» و فرستادن مرگ بر عاملین و آمرین سرکوب آغاز کردند. معترضان بلوچ همچنان خون‌خواه یاران شهیدشان هستند و فریاد «می‌کشم می‌کشم آنکه برادرم کشت» سر می‌‌دهند. پلاکاردهای جمعه‌های زاهدان، نشانگر فریادهای متکثر و مطالبات نادیده گرفته شده‌ی این مردم است. بلوچ‌هایی که سال‌های متمادی زیر سلطه‌ی شاه و شیخ از اداره و مدیریت سرزمین‌های آبا و اجدادی‌شان محروم شدند و هیچ نشانگانی از پیشرفتی در محل زیست خود ندیدند، خواهان بازپسگیری حقوق از دست‌رفته‌شان هستند. آنان به هر شکلی از مرکزگرایی نه می‌گویند، اما در عین حال درک درستی از درهم‌پیوستگی سرنوشت تمامی ستمدیدگان این سرزمین دارند و بر همان پلاکارد، از عباس دریس، زندانی سیاسی عرب زیر حکم اعدام، توماج صالحی و تمامی زندانیان سیاسی حمایت و بار دیگر بر این هم‌سرنوشتی تاکید می‌کنند.
«جمعه خونین زاهدان، تکرار جنایت سلطنت و ولایت در بلوچستان»
مبارزه علیه ارتجاع شیخ و شاه در زاهدان ادامه دارد. مساله بلوچستان مساله امروز و دیروز نیست. مساله‌ای است به وسعت بیش از یک قرن استعمار و جنایت سلطنت و ولایت همزمان. و مردم بلوچ هر هفته به ما یادآور می‌شوند که عبور از ارتجاع سلطنت‌طلبان و پهلوی‌چی‌ها همان اندازه ضروری است که رفتن حکومت اسلامی.
مولوی عبدالحمید، امام جمعه اهل سنت زاهدان، در خطبه‌های این هفته گفت: «فقط کشورهای مستبد هستند که اجازه اعتراضات را به مردم خود نمی‌دهند. در کشورهای دموکراتیک اعتراضات خیابانی هست اما مردم به خاطر اعتراض در خیابان کشته نمی‌‌شوند.»
او به گزارش اخیر کمیته حقیقت‌یاب سازمان ملل متحد، در باره اعتراضات ایران نیز اشاره کرد و از مقام‌های جمهوری اسلامی خواست که درهای زندان‌های کشور، به‌ویژه زندان اوین، را به روی ناظران بین‌المللی باز کنند.
مولوی عبدالحمید به رنج فقر در کشور پرداخت و گفت: «خیلی دردآور بود که شنیدم یک مادر، خودش و سه فرزندش را سم خورانده چون غذایی برای خوردن نداشتند. نباید این‌طور باشد که وقتی پدری به خانه می‌آید، چون شرمنده فرزندانش است برود سراغ دزدی و بستن راه مردم. مردم گرفتارند. مردم نمی‌توانند گرانی و تورم را تحمل کنند.»