به گزارش حال وش: امروز جمعه ۱۱ فروردین ۱۴۰۲، مردم زاهدان در بیست و ششمین هفته اعتراضی خود با درخواست مولوی عبدالحمید و به احترام ماه مبارک رمضان راهپیمایی اعتراضی سکوت برگزار کردند
چرا امروز فریادهای بلوچستان شنیده نشد؟
به گزارش منابع خبری بلوچ، شامگاه دیروز ۱۰ فروردین، مزدوران نظامی و نیروهای بسیجی در محله‌های مختلف زاهدان با برپایی ایست‌های بازرسی، به تفتیش بدنی مردم پرداخته و دست به بازداشت گسترده مردم بلوچ زده‌اند. وقتی از بازرسی و تفتیش در منطقه زاهدان صحبت می‌کنیم از وضعیتی عادی و معمول حتی در محدوده سبعیت و وحشی‌گری نظام در مرکز صحبت نمی‌کنیم.
همین دیروز، پنج‌شنبه نادر نارویی، جوان ۳۰ ساله بلوچ در روستای کهک شهرستان زهک به دلیل اعتراض به ورود مأموران بدون داشتن حکم قضایی به داخل منزل در مقابل چشمان مادرش به ضرب گلوله‌ی جنگی مزدوران نظامی جمهوری کشتار کشته شد.
پس از کشتار‌های این‌چنینی، بازداشت‌های فله‌ای و بی‌خبری از وضعیت و محل بازداشت‌شدگان، امروز ۱۱ اسفند ۱۴۰۲ اولین جمعه اعتراضی زاهدان بود که پس از ماه‌ها اعتراض و سردادن شعارهای درخشان علیه هر شکلی از ارتجاع ، مردم بلوچ با راهپیمایی سکوت اعتراضشان را بیان کردند.
می‌توان در مرکز و هر شکلی از حاشیه امن ایستاد و برای مردم بلوچ که ماه‌هاست از خون یاران‌شان عقب ننشسته‌اند کف زد(که باید زد). می‌توان برایشان سوت و جیغ و هورا کشید و از مقاومت‌شان سطرها نوشت(که باید نوشت). اما سخن گفتن از مقاومت و ایستادگی بدون درنظر گرفتن این حجم از بازداشت و سرکوب، بدون نظاره‌کردن به این بدن‌های بی‌جان و خون این‌همه عزیز و البته سکوت سایر مناطق ما را دچار خطای تحلیلی فاحشی در باب مساله بلوچستان خواهد کرد.
وقتی از ستم، فقر و سرکوب نظام‌های دیکتاتور ارتجاعی در منطقه بلوچستان حرف می‌زنیم، از تاریخی به قدمت یک قرن سخن می‌گوییم.