در زبان فارسی ضرب‌المثلی است که بر این دلالت می‌کند که «حق گرفتنی است، نه دادنی». نتیجهٔ اخلاقی آن هم این است که که در طلب هر خواست و حقی باید در مسیر دستیابی به آن مبارزه کرد. تصمیم نفتگران کویت به شروع اعتصاب در روز یکشنبه 29 فروردین در راه تحقق خواست‌های قانونی و انسانی خود، و نتیجه‌ای که از آن گرفتند، شاهدی بر این مدّعاست. پس از فقط سه روز اعتصابِ اعضای «کنفدراسیون کارگران نفت و پتروشیمی»، شرکت نفت کویت و دولت این کشور با اعلام قبول خواست‌های کارگران، تصمیم‌های زورگویانه در مورد کاهش دستمزدها، تغییر شرایط کار، و قوانین و مقررات تحمیلی را ملغیٰ اعلام کردند و به سر میز مذاکره برگشتند. مطمئناً یک دلیل عمدهٔ این تصمیم شرکت ملّی نفت کویت و دولت این کشور این بود که پس از دو روز اعتصاب، تولید نفتِ کویت به یک‌سوّم کاهش پیدا کرد و شرکت ملّی نفت کویت دربه‌در در کشورهای مجاور به دنبال کارگر صنعتی برای ادامهٔ تولید می‌گشت. همان‌طور که در بیانیهٔ همبستگی سندیکای کارگران فلزکار-مکانیک ایران و اتحادیهٔ نیروی کارپروژه ای ایران در ادامهٔ این مقدمه آمده است، «کنفدراسیون کارگران نفت و پتروشیمی» توانست با نمایندگی کردن منافع و حقوق نفتگران کویتی در جریان این اختلاف با کارفرمایان ثابت کند که برخورد متّحد و سازمان‌یافته و بر پایهٔ منطق و قانون و مقاوله‌های بین‌المللی همواره نتیجهٔ مورد نظر را به دنبال خواهد داشت. این تجربهٔ آموزنده‌ای است که در مقایسه با نمونهٔ نفتگران کویت، چگونه در جمهوری اسلامی ایران ده‌ها میلیون کارگر با وجود مبارزهٔ روزانه برای حقوق خود، به علّت محروم بودن از حقوق پایه‌ای برای سازمان‌یابی و تشکیل سندیکاهای واقعی، همواره از حقوق بنیادین خود محرومند. آری، برای احقاق حقوق کارگران سازمان‌دهی نقش بی‌بدیلی دارد. این حقیقت که برخلاف ایران، در سه کشور همسایهٔ ایران، یعنی کویت و عراق و بحرین، اتحادیه‌های کارگری حضوری قانونمند در مبارزه برای گرفتن حقوق کارگران و بهبود شرایط کاری آنان دارند، نشان از شرایط دشوار کارگران و زحمتکشان برای احقاق حقوقشان در ایران دارد. آقای روحانی، رئیس‌جمهور، و وزیران کابینهٔ ایشان، اگر حقیقتاً به وعده‌های خود برای رعایت و اجرا کردن حقوق بشر و عملی کردن مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی متعهدند، باید بپذیرند که حقوق سندیکایی بخشی جدانشدنی از حقوق بشر است، و لذا باید در راه تحقق این حقوق گام بردارند و عمل کنند. به رسمیت شناختن مقاوله‌نامه‌های 87 و 98 سازمان جهانی کار، که جمهوری اسلامی عضو آن است، و احترام گذاردن به حق کارگران در تشکیل سندیکاهای مستقل خود و مبارزه برای حقوق و شرایط کار خود از آن طریق و بر پایهٔ قراردادهای دسته‌جمعی، گام اوّل است. با تضمین فعالیت آزادانه و قانونمند سندیکاهای کارگری در ایران باید شرایط محیط‌های کارگری را به شرایطی مشابه آنچه در جهان پیشرفته وجود دارد و درخور شهروندانی است که در دههٔ دوّم قرن 21 میلادی زندگی می‌کنند ارتقا داد.
نباید اجازه داد که در این عرصهٔ بسیار مهم، ایران از همهٔ همسایگان خود عقب بماند.
فعالان سندیکایی زندانی کویت را آزاد کنید!
اعلام همبستگی با اعضا و رهبران کنفدراسیون کارگران نفت و پتروشیمی کویت
روز یکشنبه ۱۷ آوریل (۲۹ فروردین)، خبرها و گزارش‌های حمله‌های اخیر شرکت نفت دولتی کویت (KPC) و دولت کویت به کارگران بخش نفت در کویت و سندیکای آنان، «کنفدراسیون کارگران نفت و پتروشیمی (OPIWC)» به ما رسید.
بر اساس اطلاعاتی که به دست ما رسیده است، توالی نگران کنندهٔ رویدادهای به این ترتیب بوده است: دولت کویت، در ادامهٔ اجرای برنامه‌های ریاضتی‌اش و کاهش هزینه‌ها و بودجه‌ها، در صدد اجرای اقدام‌های «بدیل استراتژیکی» در مورد کارگران بخش دولتی و از جمله کارگران نفت است که در بخشی کار می‌کنند که بیرون از حیطهٔ قانون پیشنهادی است. در این تلاش تازهٔ دولت کویت، قانون‌ها و مقررات تازه‌ای به طور یک‌جانبه اعمال می‌شود که در نتیجهٔ آنها، دستمزدهای کارگران نفت کاهش می‌یابد، بسیاری از مزایایی که کارگران سال‌ها از آنها برخودار بوده‌اند قطع می‌شود، و امنیت شغلی کارگران در معرض تهدیدی جدّی قرار می‌گیرد. همهٔ این اقدام‌ها بدون مشورت با «کنفدراسیون کارگران نفت و پتروشیمی» صورت گرفته است. پس از آنکه گفتگوهای کنفدراسیون با شرکت نفت دولتی کویت و قائم‌مقام وزیر نفت به منظور متوقف کردن اجرای این اقدام‌ها شکست خورد و به جایی نرسید، کنفدراسیون کنگره ویژه خود را برای بررسی موضوع فراخواند. کنگره در روز ۱۱ آوریل (۲۳ فروردین) تصمیم گرفت دست به اعتصاب نامحدود بزند. این اعتصاب، که به طور دموکراتیک و قانونی در مورد آن تصمیم‌گیری شده بود، از روز ۱۷ آوریل (۲۹ فروردین) و با شرکت هزاران کارگران نفت آغاز شد.
پاسخ دولت کویت به این اعتصاب، نه رسیدگی به خواست‌های برحق کارگران و سندیکای آنها، بلکه دستگیری رهبری کنفدراسیون کارگران نفت و پتروشیمی و غیرقانونی اعلام کردن اعتصاب، و به راه انداختن کارزار ارعاب و تهدید فعالان سندیکایی بود که در این اقدام شرکت داشتند. دولت کویت تلاش دارد کنفدراسیون را منحل کند.
اقدام‌های دولت کویت و مسئولان شرکت نفت کویت اسف‌انگیز است. سندیکای کارگران فلزکار-مکانیک ایران و اتحادیه نیروی کار پروژه ای ایران تحمیل «بدیل استراتژیکی» بر بخش دولتی و اجرای اقدام‌های ریاضتی، و کوتاهی آن در گفتگو و مشورت معقول و هدفمند با کنفدراسیون کارگران نفت و پتروشیمی را قاطعانه محکوم می‌کنند. سندیکای کارگران فلزکار-مکانیک ایران و اتحادیه نیروی کارپروژه ای ایران خواستار اجرای بی‌درنگ اقدام‌های زیر توسط دولت کویت و شرکت نفت کویت است:
- آزاد کردن همهٔ فعالان و رهبران سندیکایی
- مذاکره با کنفدراسیون کارگران نفت و پتروشیمی کویت برای رسیدگی به خواست‌های برحق اعضای آن
- مستثنیٰ کردن بخش (صنعت) نفت از حیطهٔ برنامهٔ «بدیل استراتژیکی»
- متوقف کردن اجرای مقرراتی که ناقض حقوق کارگران مندرج در توافق‌نامه‌ها و مقررات و قانون کار فعلی است
- تضمین اینکه هرگونه تغییر پیشنهادی آتی در قوانین و مقررات فقط پس از مشورت کامل با سندیکاها و توافق آنها صورت خواهد گرفت
- اجازهٔ فعالیت آزادانه به سندیکاهای کویت برای پیگیری منافع اعضایشان، به ترتیبی که در توافق‌های ملّی و بین‌المللی تضمین شده است، از جمله بر اساس معاهده‌های سازمان‌های جهانی کار که دولت کویت آنها را امضا کرده است.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
اتحادیه نیروی کار پروژه ای ایران
۳۱ فروردین‌ماه ۱۳۹۵