دبیرکل کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری از دولت بنگلادش درخواست کرد تا از نقشه راهبردی سازمان بین‌المللی کار پیروی کند.
به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از کنفدراسیون بین المللی اتحادیه‌های کارگری، علیرغم وعده‌های دولت بنگلادش مبنی بر پایبندی به نقشه راه سازمان بین المللی کار درباره حقوق، روابط کار در این کشور مساعد نیست و رو به وخامت است. اگرچه پاندمی کرونا در ۱۸ ماه گذشته به یک بحران و چالش اساسی برای کارگران تبدیل شد اما حقوق پایمال شده کارگران مورد توجه قرار گرفت.
این کشور آسیایی در هشت سال گذشته جایگاه نامناسبی در رتبه‌بندی سازمان بین‌المللی کار دارد. بر اساس شاخص حقوقی جهانی کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری، بنگلادش در میان ده کشوری قرار دارد که کارگران آن بدترین شرایط کاری را تجربه می‌کنند.
«یاردهای کشتی‌شکن» این کشور همچنان قربانی می‌گیرد. در سه ماهه اخیر میلادی دست کم هفت کارگر هنگام اسقاط کشتی جان خود را از دست دادند. این تلفات انسانی در بازه زمانی ۳ ماهه نه تنها زیاد است و در هیچ کشوری سابقه ندارد بلکه یک رکورد جدید برای حوادث کار بنگلادش به حساب می‌آید.
سقوط از ارتفاع، مدفون شدن در زیر ضایعات فولادی کشتی‌ها، استنشاق گارهای سمی و ناامن بودن محیط کار از دلایل مرگ و میر نیروی کار در این کارگاه‌های هستند. یاردهای اوراق کشتی مسئولیت‌پذیری ندارند و به اشتغال خود بدون درنظر گرفتن فقدان نکات ایمنی ادامه می‌دهند.
سازمان بین‌المللی دریانوردی خواهان حمایت از کارگران شاغل در بخش اوراق کردن کشتی‌ها است. این نهاد بین‌المللی خواهان ارایi استانداردهای ایمنی و توجه به حقوق کارگران شاغل در این بخش است. همچنین یاردهای کشتی‌شکن باید منطبق بر قواین بین‌المللی باشد.
قوانین سرکوبگر، محرومیت تشکل‌های کارگری از فعالیت آزادانه و سرکوب اعتراض‌های کارگری سبب شده تا بنگلادش به یکی از بدترین کشورهای جهان برای نیروی کار تبدیل شود. کارگرانی که خواهان تشکیل اتحادیه‌های کارگری هستند با تهدید کارفرما، خشونت فیزیکی و اخراج دسته‌جمعی مواجه می‌شوند. اگر کارگران بتوانند موافقت کارفرما برای تشکیل اتحادیه را به دست بیاورند، درخواست آن‌ها توسط دولت نادیده گرفته می‌شود.
شارون بارو (دبیرکل از کنفدراسیون بین المللی اتحادیه‌های کارگری) درباره روابط کار این کشور توضیح داد: بیش از ۱۱۰۰ درخواست تشکیل اتحادیه بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۱ در بنگلادش ثبت شده که تنها ۴۶ درصد توانسته‌اند از سوی وزارت کار مجوز فعالیت را دریافت کنند. نرخ رد فوق‌العاده‌ای بالای درخواست تشکیل اتحادیه‌های کارگری سبب شده تا صدای نیروی انسانی شنیده نشود.
دبیرکل از کنفدراسیون بین المللی اتحادیه‌های کارگری تصریح کرد: تبعیض، سیاست‌های ضد اتحادیه‌های کارگری، دستمزد ناچیز و کارگاه‌های ناامن در سه گروه شغلی یعنی پوشاک، اوراق کردن کشتی و دباغی که بیشترین نیروهای انسانی را دارند به چشم می‌آید. دولت بنگلادش باید مکانیسم نظارتی شفاف و موثر برای اجرای راهکاری سازمان بین المللی کار را به سرعت ایجاد کند. همچنین سه‌جانبه‌گرایی نیز در روابط کار به درستی ایجاد شود.
گفتگوی اجتماعی باید برای حمایت از حقوق کارگران در دستور کار دولتمردان کشورها قرار گیرد. دولت بنگلادش از زمان فاجعه «رانا پلازا» یعنی سال ۲۰۱۳ در اجرای تعهدات خود مبنی بر احترام به استانداردهای بین المللی کار، بهبود شرایط کار و ارتقای سطح کیفی زندگی کارگران، کوتاهی کرده است.
دولت این کشور باید این موضوع را جدی بگیرد و حقوق کارگران را به طور کامل اجرا کند. به گفته شارن بارو، نقشه راه سازمان بین‌المللی کار و برنامه اقدام ملی اتحادیه اروپا به منظور بهبور روابط کار توسط دولت‌ها در زمان مناسب و به موقع اجرا شود. صدای کارگران را نمی‌توان خاموش کرد. سی و پنج هزار کارگر بنگلادشی در هر سال به دلیل حوادث کار، جان خود را از دست می‌دهند و هشت میلیون نفر نیز مجروح می‌شوند. خشونت علیه زنان زیاد است. بازرسان کار نیز در انجام وظایف خود و رسیدگی به وضعیت میلیون‌ها نیروی انسانی کوتاهی می‌کنند.
نیروی کار انسانی در بنگلادش خواهان دستمزد مناسب، حقوق برابر و کارگاه‌های ایمن است.