سخنرانی ریچارد ولف – برگردان: آوای سپیده – اختصاصی اندیشه نو
هشت تریلیون دلار هزینه ی فرستادن صد ها هزار سرباز آمریکایی به افغانستان شد تا تعداد بیشماری بمب، گلوله، موشک و توپ تانک بر روی سر این فقیرترین کشور جهان بریزند.
می دانید؟ این یک نمونه کلاسیک از دست اندازی به کشورهای خارج برای حفظ امپراتوری است. بدون درک این نکته که غفلت از کشور خود به بنیان های امپراتوری بیش از گسترش مرزها آسیب می زند.
افغانستان و عراق تقریبا دورترین نقطه ای است که می توان تصرف کرد. اگر شما به آن طرف حرکت کنید از آن سوی کره زمین سر در می آورید .این یک مثال فوق العاده از یک سیستم خود ویرانگر است.
در اوایل دسامبر ، حزب جمهوری خواه با حمایت تعداد قابل توجهی از دموکرات ها ، تصمیم به افزایش بودجه ی نظامی گرفت و به آن رای دادند. بگذارید مطمئن شوم که شما آن را درک کرده اید.
رئیس جمهور بایدن درخواست کرده بود که تخصیص بودجه سال گذشته (حدود ۷۱۵ میلیارد دلار) تمدید شود، اگر چه جنگ بزرگی که درگیر آن بودیم، داشت به پایان می رسید. پایان جنگ آشکارا یعنی ما دیگر نیازی به آن همه هزینه نداریم. رئیس جمهور بایدن برای این که کسی را وحشت زده نکند که ممکن است چیزی از سهم سود از جنگ از دست برود، درخواست ۷۱۵ میلیارد دلار بودجه برای نظامیان کرد.
درخواست بودجه بایدن در سال گذشته ۷۱۵ میلیارد دلار بود، اما کنگره آن را نپذیرفت و ۲۴ میلیارد دیگر اضافه کرد.از این رو ، ما همچنان قصد داریم تا زمانی که جنگ ادامه دارد، برای وزارت دفاع (نظامیان) بیشتر هزینه کنیم.
در این جا نکته ای وجود دارد. در این جامعه ، ما به دلایلی که دولت می گوید، نمی جنگیم. مهم نیست که در جنگ چه اتفاقی می افتد. ما برای مراقبت از گروهی می جنگیم که برندگان جنگ اند. آن گروه برنده “مجتمع نظامی-صنعتی” نامیده میشود.
طالبان برنده نشدند. آن ها دچار رنج های عظیمی شدند. درست است که آن ها از این قضایا ظهور کردند، اما آیا می توان آن چه آن ها طی این بیست سال پشت سر گذاشتند را پیروزی نامید؟ این یک اغراق‌گویی است.
ایالات متحده به وضوح شکست خورد و هزینه آن بسیار زیاد بود. آمریکایی ها کشته شدند، شهروندان افغان کشته شدند- بی گناهان، غیرنظامیان، نظامیان و این وحشتناک است. اما شرکت ها اینجا، در این کشور، که تفنگ، گلوله ،هواپیماهای بدون سرنشین و تانک فروختند، کسانی که سربازان را جا به جا کردند، آن ها را مسلح کردند، برایشان لباس تهیه کردند، همچون راهزنان عمل کردند. به قیمت سهام آنها در ۲۰ سال جنگ افغانستان نگاه کنید، و شما می بینید چه کسانی در جنگ پیروز شده اند. و چه کسانی مطمئن هستند که هر اتفاقی برای جنگ بیفتد، هزینه های آن همچنان افزایش می یابد.
این سیستمی است که حتی اندک عقلانیتی را که زمانی داشت از دست داده است .این سیستم به وسیله خاصی هدایت می شود چیزی که ما آن را منافع ویژه نامیده ایم، و این منافع گروهی خاصی است که این کار را با تحمیل هزینه به کل جامعه انجام می دهد.
شکست در افغانستان نشانه قدرتمندی در جهان است حاکی از این که امپریالیسم آمریکا رو به زوال است.
اندیشه نو: استفاده از تمام یا بخش‌هایی از این مطلب با ذکر منبع بدون مانع است.