برادران پروژه ای، امروز ٢٩ تیرماه، ٣٠ روز از پیمانی که با هم بسته ایم، گذشت. در این مدت توانستیم به قدرت اتحادمان ایمان بیاوریم و همانطوری که بارها اعلام کردیم تا ما نخواهیم هیچ پیچی بسته نمی شود، هیچ لوله ای جوش نمی خورد و هیچ داربستی علم نخواهد شد. کارفرمایان تمامی ترفندهای خود را بکار بستند تا ما و برادران بیکارمان را وادار کنند تا مانند برده ها به قوانین آنها سر تعظیم فرود بیاوریم اما چه خیال باطلی.
امروز کارفرمایان با ضررهای هنگفت و جریمه های سنگین روبرو شده و مجبور شده اند کارکنان اداری خود را به مرخصی اجباری بفرستند. تمامی فریب های آنان از اخراج و بلک لیست کردن و به گروگان گرفتن حقوق های عقب افتاده، نتوانست برایشان کارگری را به پروژه بیاورد. هر روز برادران ما در شهرهای مختلف قسم یاد می کنند که دیگر با شرایط قبلی به کار نخواهند برگشت. ما در مقابل خانواده هایمان سرفرازیم که چون برده کار نکرده و جیب های مشتی پیمانکار انسان نما را پر نکرده ایم. ما برای خود شخصیت قائل هستیم و برای عهدی که بستیم احترام قائلیم و خانواده هایمان نیز از ما حمایت می کنند. به همین دلیل از این خواسته ها کوتاه نخواهیم آمد:
١- تغییر طرح اقماری ٢٤ روز کار ٦ روز مرخصی به ٢٠ روز کار و ١٠ روز مرخصی با حقوقی که برای ٢٠ روز کار می گیریم
٢- واريز بیمه طبق عنوان شغلی و حذف بیمه کارگر ساده برای کارگران فنی و استادکاران
٣- اجرای ماده ١٣ قانون کار برای نظارت بر واریزی های هر ماه بدون معوقه حقوق کارگران توسط پیمانکاران از سوی هم وزارت کار و هم شرکت نفت
٤ – کارهای با مدت زمان ١ ماه و کمتر طبق نرخ اورهال
٥ – پرداخت مزایای قانونی از جمله عیدی، سنوات و مبلغ رفت و برگشت به مرخصی و محل کار، حق اولاد، بن‌کارگری، بدی آب و هوا و سایر مزایا بطور کامل و جداگانه از حقوق
٦- درخواست اتاق های ٤ نفره، اتوبوس های کولردار برای انتقال نیروها به محل کار و اسکان، حذف غذاهای بی کیفیت و تکراری در هفته و ارتقای بهداشت خوابگاهها و خدمات رفاهی
٧- تحویل یک نسخه از قرارداد به کارگر.
٨- افزایش حقوق ها بر مبنای لیست کمپین
٩- حذف پیمانکاران از حوزه نفت و گاز و استخدام رسمی توسط شرکت نفت.
برادران پروژه ای، سال گذشته ما توانستیم با اتحادمان به دستاوردهای زیر برسیم:
الف)حقوق هایمان را تا ٨٠ درصد افزایش دهیم
ب) عقب افتادن حقوق ها را از ٦ ماه به یک ماه برسانیم
ج) از همه مهمتر فهمیدیم با اتحاد خود چه قدرتی داریم.
ما درگیر یک حق خواهی صنفی هستیم و توازون قوا به ما این امکان را می دهد که بتوانیم با توسل به ماده ١٣ قانون کار، وزارت کار و وزارت نفت و پیمانکاران را موظف به رعایت حقوق مندرج در قانون کار کنیم.
برادران کارگر، بیکاری هست اما برگشت به پروژه ها با شرایط قبلی غیرممکن است.
اتحاد رمز پیروزی است
کارگر برادر کارگر
به امید پیروزی
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران معتقد است:
واقعیت امر این است که در کشورمان جنبش کارگری و حرکت‌های مطالباتی صنفی‌ای مهم در سطح‌هایی گوناگون بین طبقه کارگر و دیگر لایه‌های زحمتکشان در حال رشد است که پیش زمینه‌هایش بحران‌های معیشتی و عامل‌هایی عینی‌ای هستند که از بطن اقتصاد سیاسی کنونی کشورمان سربرآورده‌اند. اما برخلاف برخی تحلیل‌ها و تفسیرها دربارهٔ حرکت‌های اخیر مثلاً در مورد اعتصاب‌های کارگران پروژه‌ای شرکت‌های پیمانکار صنایع نفت، گاز و پتروشیمی، فعلاً زیرپایۀ این نوع اعتصاب‌های مهم و در‌حال رشد را هنوز نمی‌توان مبارزۀ سیاسی مستقیم کارگران ارزیابی کرد.
بی تردید این اعتصاب گامی مهم و رو به‌جلو در جهت ارتقای سطح آگاهی و افزایش تجربه بخشی از طبقه کارگر در سازمان‌دهی سراسری حرکت‌های صنفی و مقابله با کارفرمایان شرکت‌های پروژه ای محسوب می‌شود.
اما مبالغه کردن در میزان قدرت و خواست‌های اعتصاب کنندگان در این مقطع و سعی در تازاندن زودرس جنبش کارگری و به‌ویژه اعتصاب‌ها ،خطاست.
آنچه در مرحلۀ کنونیِ تکوین و رشد جنبش کارگری اهمیت دارد :
برآورده شدن خواست‌های مادی بی‌درنگ اعتصاب کننده‌ها
ایجاد اعتماد و آگاهی در راستای گسترش همبستگی
حرکت به جانب برپایی سندیکاهای سراسری مستقل صنفی است.
شکست حرکت‌های ذهنی در نتیجه درنظر نگرفتن وزن جنبش و توان و خواست‌های کارگران، بر روند قوام یافتن جنبش کارگری و به تبع آن بر تقویت جنبش موجود تاثیری منفی خواهد داشت.