آتنا دائمی، کنشگر مدنی، در زندان لاکان رشت، در اعتراض به تبعید زندانیان زن فعال از زندان‌های تهران به سایر شهرستان‌ها پیش از انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰، با نوشتن نامه‌ای واکنش نشان داده است.
نامه آتنا دائمی از زندان رشت؛ انتخابات پیش روست، ما را تبعید کردند تا آنچه را که باید نگوییم
متن کامل این نامه که جهت انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته در ادامه می آید:
«سال ٩٩، پس از آنکه تعداد زیادى از دوستان و هم بندیانم را به زندان‌هاى دیگر ایران تبعید کردند، مرا نیز به تبعیدگاه لاکان رشت منتقل کردند تا از بودن زنان فعال و پیشرو در کنار یکدیگر آن هم پیش از انتخابات ١۴٠٠ جلوگیرى کنند، غافل از اینکه با این قبیل اعمال عجولانه و کورکورانه پیش از هر چیز براى هر یک از ما تجربه‌اى مفید خلق و ما را به اهدافمان نزدیکتر و در هر یک از شهرهاى ایران تکثیرمان کردند!
طى سالیان گذشته من و خانواده‌ام شاهد بیشترین اعمال فشارها از سوى نهادهاى امنیتى (وزارت اطلاعات و سپاه) بوده‌ایم، همانگونه که در دیماه ٩٨ وقتى حین تحصن اعتراضی به کشتار بی امان آبان آن سال به مقر سپاه در اوین منتقل شدم، عمالشان اعتراف کردند که از سال ٩٣ تاکنون از هر راهى برای به قول خودشان “رام کردنم” استفاده کردند اما جز “افسار گسیختگى” بیشتر نتیجه‌ای عایدشان نشده!
از گزینه‌هاى عبث و باقى مانده‌شان گفتند که هزاران بار علیه افراد و گروه‌هاى مخالف خود به کار برده‌اند که از آن جمله ترور شخصیتى و حیثیتى و صدور و اجراى حکم شلاق و تبعید به شهرستان و در نهایت حذف فیزیکى بود که پاسخ‌هاى لازم را به آنها دادم و در اینجا نیز تاکید مى کنم که با هیچ یک از این شیوه‌هاى منسوخ نمی‌توانند مرا از راه مبارزه با ظلم و تلاش براى احقاق حقوق انسان‌ها بازدارند! در هر زندانى، آزادم چرا که هرگز نمى‌توانند افکارم را به زنجیر کشند! و تکرار مى کنم که تماشاى این ترس و سردرگمى در برابر زنان و مردان فعال در عرصه‌هاى گوناگون سیاسى، مدنى و عقیدتى برایم خوشایند است چرا که نشان دهنده‌ى ضعف روزافزون مدعیان قدرت است!
حال در آستانه‌ى کمدى انتخاباتى دیگر شاهدیم که طبق معمول بازیگران و طنزپردازان ثابت این کمدى، با رنگ‌ها و اسم‌ها و شعارهاى گوناگون، اما با یک هدف که همان نجات و بقاى حکومت جمهورى اسلامى است وارد میدان شده‌اند و سعى در فریب افکار عمومى دارند. اما بسیارى از مردم آگاهند که هر یک راى در صندوق‌ها، چه پر و چه خالى، تنها به معنای آری به تکرار تاریخ و سیاست‌های غیر انسانی ۴۲ ساله حکومت است و دوره‌های ۴ ساله‌ی ریاست جمهوری و انتخابات، تنها نمایشی دروغین از حضور و نقش مردم در سیاست است! من و دوستانم را به نقاط مختلف ایران تبعید کردند که آنچه را که باید نگوییم. اما من در کنار مردم به این انتخابات نمایشی نه خواهم گفت!