بیانیه ی کانون نویسندگان ایران به مناسبت درگذشت اسماعیل خویی اسماعیل خویی ، شاعر و عضو دیرین کانون نویسندگان ایران، روز سه شنبه چهارم خرداد در لندن درگذشت .
خویی از اعضای ” هیئت موسس ” کانون نویسندگان ایران در سال 1347 بود و از آن پس تا سال 1360 در اغلب فعالیت های کانون حضور داشت و در دو مجمع عمومی سال های 1358 و 1359 یکی از منتخبان اعضا برای عضویت در هیئت دبیران بود.
اسماعیل خویی پس از سرکوب های خونین دهۀ شصت و پس از اعدام یار دیرینش سعید سلطان پور و چند سال زندگی مخفی، در سال 1363 ناچار به ترک ایران شد و بقیه ی زندگی خود را در تبعید گذراند . خویی به سال 1317 در مشهد به دنیا آمد .
پس از پایان بردن تحصیالت خود در دانشسرای عالی، برای ادامه ی تحصیل به انگلستان رفت و از دانشگاه لندن مدرک دکترای فلسفه گرفت . او از جمله شاعران و روشنفکران متعهد ایران در سال های پیش از انقالب بود و به سبب فعالیت های سیاسی و فرهنگی خود بارها مورد اذیت و آزار قرار گرفت .
شعر او که ریشه در زبان خراسانی دارد و آمیزه ای از دغدغه های اجتماعی و سیاسی، تأمالت فلسفی و آنات پرشور غنایی است، بخشی از میراث زبان و ادبیات فارسی در دوره ی معاصر به شما می رود.
دریغا که عمر او و بسیارانی چون او که سرمایه های علمی و فرهنگی کشور بودند، در دوره ای سپری شد که حاکمیت های خودکامه و سرکوبگر، آن ها را خار چشم خود پنداشتند، فرهنگ ایران را از شکوفایی اندیشه های آنان محروم کردند و با سیاست سانسور و سرکوب، عرصه را چنان بر آنان تنگ کردند که چاره ای جز ترک دیار و تبعید و آوارگی در ” بی در کجا ” ی جهان، تعبیری که خویی به کار می برد، نداشتند .
از اسماعیل خویی ده ها اثر در زمینه ی شعر ، ترجمه و جستارهای ادبی و فلسفی به یادگار مانده است . کانون نویسندگان ایران درگذشت اسماعیل خویی را به خانواده، دوستان و دوستدارانش و به جامعه ی مستقل فرهنگی و ادبی ایران تسلیت می گوید .
کانون نویسندگان ایران 4 / 3 / 1400