مولانا عبدالحمید در خطبه‌های نماز جمعه امروز زاهدان گفت:
بنده خیرخواهانه و دلسوزانه عرض می‌کنم که مسئولین امر ظرفیت و تحمل خودشان را بالا ببرند و حرف مخالفان و منتقدین را گوش کنند. بنده هرگز خوشحال نمی‌شوم که مخالفان به بیگانگان نامه بنویسند و گلایه‌ها و شکایت‌های خودشان را آنجا مطرح کنند، بلکه زمانی خوشحال می‌شوم که بتوانیم این گلایه‌ها و شکایت‌ها را در داخل مطرح کنیم.
ما در ایران اسلامی با هم پدر و فرزند و برادر و خواهر و به‌منزلۀ اعضای یک خانواده هستیم؛ ایران متعلق به یک دین و مذهب و قشر خاص نیست، ایران فقط متعلق به شیعه‌های مسجدی و یا شیعه‌های غیرمسجدی نیست، بلکه ایران متعلق به دیندار و غیردیندار و نمازی و بی‌نماز است و همه باید دیده شوند و به حقوق همه توجه و رسیدگی شود.
زندانیان هم انسان هستند و حق دارند حرف بزنند و از خود دفاع کنند. لذا حقوق زندانیان هم باید رعایت شود. امروز سازمان‌های حقوق بشری علیه ما اعتراض می‌کنند. چه اشکالی دارد که ما درِ زندان‌های خود را باز کنیم و شرایط را برای بازدید نمایندگان حقوق بشر از زندان‌ها فراهم کنیم؟
درخواست بنده آن است که آقایان موسوی و کروبی را آزاد کنید. این افراد برای کشور و انقلاب زحمت کشیده‌اند، اگرچه هیچ‌کسی نیست که از او خطا سر نزده باشد، اما باید از عفو و گذشت کار گرفته شود؛ این به خیر و صلاح کشور و نظام است.
هر اعترافی که به زور و یا تعزیری گرفته شود مغایر با قوانین اسلام است. از دیدگاه شریعت اسلام قاضی نمی‌تواند بر اساس اعتراف‌گیری‌های اجباری حکم صادر کند. چنان‌که مشخص نیست احکام اعدام برخی افراد تحت چه شرایطی صادر شده و چگونه از آنان اعتراف گرفته شده است؛ مشخص نیست آیا روند دادرسی عادلانه بوده یا خیر.
اگر بنده در زمینه تأمین آزادی‌ها اختیاراتی می‌داشتم چنان عمل می‌کردم که ما با سازمان‌های حقوق بشر رقابت کنیم. اگر بنده اختیار می‌داشتم اجازه نمی‌دادم مخالفین بنده حتی یک روز هم در زندان بمانند، بلکه دستور آزادی همه را صادر می‌کردم و می‌گفتم از بنده انتقاد کنید.
به نظر بنده قوای سه‌گانۀ نظام (دولت، مجلس و قوه قضائیه) باید بحث آزاد و تریبون آزاد بگذارند و حتی معتقدم مقام معظم رهبری هم اجازه بدهند مردم بتوانند با ایشان ملاقات کنند.
مقام معظم رهبری از لحاظ سنی از بنده بزرگتر هستند و بنده از رفقای ایشان هستم، البته ایشان بزرگ همۀ ما و رهبر مملکت هستند، اما بنده مدت مدیدی؛ شاید نزدیک بیست سال است که نتوانسته‌ام با ایشان از نزدیک به‌صورت گفتمانی دیدار کنم.