در طی آموزش مجازی، حوزه ریاست این دانشگاه بی توجه به تمام نظر سنجی‌ها و مشکلات عدیده‌ی سامانه‌های مجازی و اینترنت، این آموزش را رضایت بخش خواند و نه تنها راهکاری برای بهبود وضع موجود ارائه نکرد بلکه با رو به رو کردن دانشجویان با پدیده‌های جدیدی مثل راه اندازی سامانه‌ی امن برای آزمون‌های پایانی، وضع موجود را پیچیده‌تر و نگرانی دانشجویان را بیشتر کرد. واضح است که این اظهار نظرها در راستای تداوم آموزش مجازی و در نهایت پولی‌سازی آموزش است.
چند روز گذشته رئیسِ دانشگاه تهران در نخستین کنگره‌ی ملیِ دانشگاه و کووید-۱۹، گفت: “مطابقِ نظرسنجی‌های انجام شده ۷۲ درصد دانشجویان در حد متوسط و زیاد از آموزش‌های مجازی راضی و مابقی ناراضی بودند، همچنین ۷۰ درصد دانشجویان از کیفیت تدریس و پاسخگویی دانشگاه‌ها رضایت داشتند و ۱۲ درصد آنان از مشکلات اقتصادی ناراضی بودند.”
این در حالی است که بیشترِ نظر سنجی‌های دانشجوییِ انجام شده توسط رسانه‌ها و گروه‌های مستقلِ دانشجوییِ دانشگاه و دانشکده‌های مختلف از نارضایتی حداکثری دانشجویان از برنامه‌های آموزشیِ مجازی دانشگاه حکایت می‌کند.
البته این همه‌ی ماجرا نیست؛ نیلی در بخشِ دیگری از سخنانش به طرزی متناقض گفته است: “کرونا باعث کاهش علاقه‌مندی دانشجویان، کپی‌کاری، افزایش تقلب و روی آوردنِ دانشجویان به خدمات شرکت‌ها برای شرکت در امتحانات شد.”
پرسشی که اینجا مطرح می‌شود این است که اگر به گفته‌ی آقای رییس، ۷۰ درصد دانشجویان از کیفیت تدریس و پاسخگویی دانشگاه رضایت داشتند پس چرا نهایتا در پایان ترم علاقه‌مندی‌شان کاهش یافته و رو به کپی‌کاری و تقلب آورده‌اند و پول‌هایشان را به سمت شرکت‌های خدمات ریخته‌اند؟
البته این اظهار نظر متناقض حوزه‌ی ریاست دانشگاه تهران به هیچ عنوان عجیب نیست. در طی آموزش مجازی، حوزه ریاست این دانشگاه بی توجه به تمام نظر سنجی‌ها و مشکلات عدیده‌ی سامانه‌های مجازی و اینترنت، این آموزش را رضایت بخش خواند و نه تنها راهکاری برای بهبود وضع موجود ارائه نکرد بلکه با رو به رو کردن دانشجویان با پدیده‌های جدیدی مثل راه اندازی سامانه‌ی امن برای آزمون‌های پایانی، وضع موجود را پیچیده‌تر و نگرانی دانشجویان را بیشتر کرد. واضح است که این اظهار نظرها در راستای تداوم آموزش مجازی و در نهایت پولی‌سازی آموزش است.