اسمش را «شاد» گذاشتند اگرچه به نظر می‌رسد این شادی عملا بیشتر برای کسانی است که در شهرهای بزرگ‌تر با امکانات بیشتر زندگی می‌کنند. برای برخی حتی شاید شادیِ مضاعفی را به دنبال داشته که موجب شده فرزندانشان در آغوش خانواده و حتی در جاده و در حین سفرهای مخاطره‌آمیزشان در این روزها به امور تحصیلی‌شان ولو به شکل نیم‌بند بپردازند؛ اما برای کسانی که «تلفن همراه هوشمند» مفهومی دور و شبیه یک آرزوست، معنایی جز سختی و یادآوری مشکلات اقتصادی ندارد.
آنان که امکانات اولیه «زندگی» را کم دارند و یا حتی ندارند، در این شرایط کرونا، تهیه گوشی هوشمند بار غم آنها را مضاعف می‌کند زیرا هم می‌خواهند فرزندشان از آموزش عقب نماند و هم توان تامین هزینه گوشی هوشمند پیشرفته را ندارند.
به نظر می‌رسد شرایط پیش آمده باعث شد آنان که «شاد» را ارائه کردند، فرصت بررسی همه جوانب و این که به این دسته از دانش‌آموزان فکر کنند را پیدا نکنند. البته که ایراد از اپلیکیشن نیست و طراحی آن فی‌نفسه گام مثبتی است، اما به نظر می‌رسد محدود و منوط کردن آموزش در شرایط شیوع کرونا به این اپلیکیشن گامی مثبت و رو به جلو نباشد.
دانش‌آموزانی که در حالت عادی درس‌خواندنشان این گونه بود که باید در مناطق صعب‌العبور ساعت‌ها پیاده‌روی می‌کردند تا به مدرسه‌ای برسند و یاد بگیرند بخوانند و بنویسند «بابا نان داد»، این روزها همان «امکان» را هم دیگر ندارند، حالا بدون دسترسی به شادی که برایشان طراحی شده، چطور درس بخوانند؟ سال‌هاست به این فکر می‌کنم که چرا اولین جمله‌ای که دانش‌آموزان ایرانی یاد می‌گیرند «بابا نان داد» است؟ مقطع تحصیلی ابتدایی جایی است که آینده فرزندان این مرز و بوم در آن شکل می‌گیرد. چرا از همان ابتدای یادگیری، همه چیز را منوط به پدرها می‌کنیم؟ کودکان انگلیسی در ابتدا می‌آموزند که «من می‌توانم بخوانم و بنویسیم» و کودکان ژاپنی یاد می‌گیرند که «من باید بدانم». ما به دانش‌آموزان یاد می‌دهیم «بابا نان داد»؛ و حالا دستان خالی برخی از پدران این سرزمین شرمنده فرزندی است که هم «نان» می‌خواهد، هم «گوشی موبایل»! که اگر نان نباشد شادی نیست و اگر شاد نباشد، درس و مشق نیست.
البته در همین شرایط، همچون کسانی که در خط مقدم مبارزه با کرونا جان را در کف دست گذاشته‌اند و به مردم کمک می‌کنند، هستند معلمانی که خانه به خانه در روستاهای محروم طی طریق می‌کنند تا با کودکان مناطق محروم از ایثار بگویند و کودکان هم آرام آرام عشق را مشق کنند.