این خطای مکرر همه قدرتمداران مستبد تاریخ است که تصور می‌کنند با زورِ نامشروع و داغ و درفش می‌توان جامعه سراسر بحران را به آرامش و سکون رساند. تا کی می‌توان تهیدستان، پابرهنگان، جان‌به‌لب‌رسیدگان، حاشیه‌نشین‌ها، جوانان عاصی از بیکاری و زنان شورش‌کننده بر تبعیض را با ایجاد رعب و ترس و وحشت خاموش ساخت؟ در تاریخ ایران و جهان کدام نظامی را سراغ دارید که با سرکوب به بقا و حیات خود تداوم داده باشد؟
در سالگرد اعتراضات آبان ۱۳۹۸ جمعی از فعالان سیاسی٬ اجتماعی و حقوق بشری بیانیه‌ای صادر کردند.
امضاءکنندگان این بیانیه با اشاره به این‌که «تعداد انسان‌های مظلومی که خون‌شان در آبان بر زمین جاری شد حتی بیش از جمع چهار شورش و اعتراض علیه استبداد پیش از انقلاب» بوده پرسیده‌اند «چگونه تعداد قتل و کشتار در اعتراضات چند روزه آبان را توجیه می‌کنید»؟
در بخشی از این بیانیه آمده است: «در غروب جمعه ۲۴ ابان ۱۳۹۸ مردمِ خسته از گرانی، بیکاری، فساد و غارتگریِ منابع عمومی، با اِشغال خیابان‌ها اعتراض خود را به ظلم، بی کفایتی، ناکارامدی و فساد فریاد زدند تا شاید که گوشی شنوا شود و دلی بلرزد؛ اما پاسخ به این‌همه در آن هفته سیاه آبان مشت آهنین بود. دامنه این سرکوبِ کم‌سابقه و آتش خشونت سازمان‌داده شده حاصلی جز ریختن خون گرسنگان بر زمین و بازداشت توده‌های محروم نداشت.»
این بیانیه افزوده است:«این خطای مکرر همه قدرتمداران مستبد تاریخ است که تصور می‌کنند با زورِ نامشروع و داغ و درفش می‌توان جامعه سراسر بحران را به آرامش و سکون رساند. تا کی می‌توان تهیدستان، پابرهنگان، جان‌به‌لب‌رسیدگان، حاشیه‌نشین‌ها، جوانان عاصی از بیکاری و زنان شورش‌کننده بر تبعیض را با ایجاد رعب و ترس و وحشت خاموش ساخت؟
امضاءکنندگان در پایان ضمن هشدار بر «تداوم سیاست‌ها و شیوه های استیلاجویانه حکمرانی کنونی» از حاکمان خواسته اند که «خشونت‌های ساختاری» را متوقف، «بازداشت‌شدگان» را آزاد و «راه برای شروع گفت‌و‌گوی ملی به منظور اصلاحات ساختاری» هموار شود.
متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
در غروب جمعه ۲۴ ابان ۱۳۹۸ مردمِ خسته از گرانی، بیکاری، فساد و غارتگریِ منابع عمومی، وقتی شنیدند نظام حکمرانی، بی اعتنا به همه سختی ها که بر مردم تحمیل شده، با افزایش قیمت بنزین، بقا و ادامه زندگیِ سراسر مرارت آنها را دشوارتر از پیش کرده، با اِشغال خیابان‌ها اعتراض خود را به ظلم، بی کفایتی، ناکارامدی و فساد فریاد زدند تا شاید که گوشی شنوا شود و دلی بلرزد؛ انحراف‌ها متوقف شود و به نامردمی و جنگ علیه فقرا و تهیدستان خاتمه داده شود. اما پاسخ به این‌همه در آن هفته سیاه آبان مشت آهنین بود. دامنه این سرکوبِ کم سابقه و آتش خشونت سازمان داده شده حاصلی جز ریختن خون گرسنگان بر زمین و بازداشت توده‌های محروم نداشت. با وجود آنکه دامنه خشونت تا آنجا پیش رفت که صدای اعتراض به شدّتِ سرکوب حتی از اندرونی ساختار قدرت بلند شد اما در همان حال و بلافاصله دادگاه‌ها با صدور احکام سنگین علیه بازداشت‌شدگان نشان دادند که کمترین قباحتی برای ایستادن در برابر خواست و اراده گرسنگان قایل نیستند.
اکنون و در یکسالگی آن جنایت‌های فجیع، قدرتمداران، سرمست از پیروزی بر پابرهنگان، باز هم به تهدیدها ادامه می‌دهند و با وجود هشدارهای فعّالان سیاسی، اجتماعی، دینی و حقوق بشری، حاضر نیستند قدمی به عقب بردارند تا راه تغییر و تحول جامعه ایران از مسیری خالی از خشونت و تخریب گشوده شود. این خطای مکرر همه قدرتمداران مستبد تاریخ است که تصور می‌کنند با زورِ نامشروع و داغ و درفش می‌توان جامعه سراسر بحران را به آرامش و سکون رساند. تا کی می‌توان تهیدستان، پابرهنگان، جان‌به‌لب‌رسیدگان، حاشیه‌نشین‌ها، جوانان عاصی از بیکاری و زنان شورش‌کننده بر تبعیض را با ایجاد رعب و ترس و وحشت خاموش ساخت؟ در تاریخ ایران و جهان کدام نظامی را سراغ دارید که با سرکوب به بقا و حیات خود تداوم داده باشد؟ و آیا چند صباحی با سرکوب حکمروایی کردن، چه بر سر ایران و توسعه و آبادی و استقلال و تمامیت ارضی خواهد آورد؟ چه کسی تردید دارد که انسجام و یکپارچگی ملی، سرمایه اجتماعی و احساس تعلق به هویت دینی و ملی در زیر پای استبداد و خودکامگی از دست می‌رود و چشم‌انداز آینده را تیره و تار میکند؟ در حالی که تعداد انسان‌های مظلومی که خون شان در آبان بر زمین جاری شد حتی بیش از جمع چهار شورش و اعتراض علیه استبداد پیش از انقلاب (قیام گوهر شاد۱۳۱۴، قیام سی تیر۱۳۳۱، قیام خرداد۱۳۴۲ و تظاهرات ۱۷ شهریور۱۳۵۷ )بود، چگونه تعداد قتل و کشتار در اعتراضات چند روزه آبان را توجیه می‌کنید؟
ما امضاءکنندگان این بیانیه با هشدار نسبت به تداوم سیاست‌ها و شیوه های استیلاجویانه حکمرانی کنونی و با تاکید بر ضرورت شروع تحولات بنیادین، مصرّانه می‌خواهیم تا خشونت‌های ساختاری متوقف، بازداشت‌شدگان اعتراض‌های سال‌های اخیر بویژه دی ماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ آزاد و پرونده‌های آنها مختومه و با پذیرش حق دادخواهی برای خانواده های داغدیده، اندکی زخم آنان التیام شود تا راه برای شروع گفت و گوی ملی به منظور اصلاحات ساختاری هموار و از افتادن جامعه ایران در گرداب خشونت جلوگیری شود.
۲۴ آبان ۱۳۹۹
هاشم آغاجری- بهمن احمدی امویی- حسن اسدی زید آبادی- پروین اسفندیاری- کمال اطهاری- قربان بهزادیان نژاد- محمود بهشتی لنگرودی- علیرضا بهشتی شیرازی- علیرضا بهشتی- مصطفی تاجزاده- علیرضا جباری- بهزاد حق پناه- امیر خرم- ابراهیم خوش سیرت- معصومه دهقان- صادق ربانی- علیرضا رجایی- بهمن رضاخانی- حسین رفیعی- رضا رییس طوسی- پروانه سلحشوری-سید محمد سیف زاده- احسان شریعتی- گوهر شمیرانی- فیروزه صابر- محمود صدیقی پور- طاهره طالقانی- سیامک طاهری- محسن عمرانی- محمد علی عمویی- احمد فخر عالمی – عزیز قاسم زاده- ابوالفضل قدیانی- نظام الدین قهاری- محمد رضا کارخانه چین– رحمان کارگشا– فاطمه گوارایی- سیاوش لاهوتی- اسکندرلطفی- فخرالسادات محتشمی پور- محمد محمدی اردهالی- مهدی محمودیان- رضا مسلمی- سعید مدنی- احمد معصومی- عبدالله مومنی- صدیقه وسمقی- هادی هادیزاده یزدی