بر کسی پوشیده نیست، هر دو رژیم آمریکا و جمهوری اسلامی که امروز مشکلات عراق را به گردن یکدیگر می اندازند، همکاری گسترده‌ی سیاسی، امنیتی و نظامی در جنگ تجاوزکارانه برای براندازی رژیم بعث داشته اند. آن ها تا همین اواخر نیز در مقابله با دولت خلافت اسلامی داعشی در بخش‌هایی از خاک عراق و سوریه و همچنین سرکوب اقلیم خودمختار کردستان عراق که خواستار جدایی از خاک آن کشور و تشکیل دولت مستقلی شده بود، همکاری کرده‌اند. مگر نه آن است که دولت فعلی عراق که پس از برگزاری انتخاباتی بحران‌زا و چانه زنی‌های بسیار تشکیل شد، محصول توافق همه‌ی طرف‌های درگیر بوده است؟ آیا آن‌ها تا قبل از خیزش میلیونی مردم در عراق که ماه‌هاست میدان آزادی را در تسخیر مبارزان جوان زن و مرد قرار داده و علیرغم همه جنایت ها خواستار استعفای همه عوامل حکومتی، تصویب انتخابات غیر فرقه ای، برگزاری انتخابات آزاد و خروج مداخله‌گران از کشور شده اند، اعتراضی به دولت فاسد برآمده از انتخابات داشتند؟ نه، هر دو راضی بودند. یکی نفت را می بَرد و چرخه های پر سود نظامی گری در منطقه را اداره می کند و دیگری بازارهای نجف و کربلا و دیگر شهرها و بساز بفروش ها و تجارت بخش بزرگی از اقلام را در شرایط تحریم در اختیار دارد و در توهمات پان اسلامیستی شیعی‌اش اربعین‌های جهانی به راه می اندازد. پس چرا امروز به هم چنگ و دندان نشان می دهند و دیگری را باعث و بانی مشکلات پیش آمده خطاب می کنند؟
توطئه‌ها علیه مبارزه‌ی مردم عراق برای رهایی از شر حکومت مشتی عناصر فاسد سیاسی اقتصادی با گسترش دخالت‌های خارجی، افزایش می یابد.
خبر حمله به پایگاه نظامی آمریکایی مشترک با عراق در نزدیکی اربیل با راکت و کشته و زخمی شدن نیروهای نظامی عراقی و آمریکایی در روزهای گذشته را می توان شروع یک مرحله تازه از یک پروژه‌ی تبهکارانه تلقی کرد. این حمله که به نیروهای تحت فرماندهی محلی حزب کتائب حزب الله- زیر مجموعه‌ی گروه سیاسی نظامی حشد‌الشعبی- منصوب شد، زمینه را برای عملیات نیروهای آمریکایی مستقر در عراق آماده کرد. آمریکایی‌ها بلافاصله و بدون هرگونه بررسی و هماهنگی با دولت عراق به چندین پایگاه نظامی حزب کتائب حزب الله حمله کرده و ده‌ها نفر از نیروهای آن را کشته و یا زخمی کردند و خسارات زیادی وارد آوردند.
این یورش نظامی، آن هم پس از اعلام رسمی و پذیرش مسئولیت آن توسط آمریکا، حشد الشعبی را بر آن داشت که تشییع جنازه‌ی کشته شدگانش را به جلوی سفارت آمریکا بکشاند و حمله به سفارت آمریکا در حالی صورت بگیرد که رهبران این جریان وابسته به جمهوری اسلامی نظاره‌گر آن اند.
در پی این رویدادها ست که مسئولین سیاست خارجی دو کشور ایران و آمریکا پا به میدان می گذارند تا به بهره برداری سیاسی پرداخته و جنگ روانی خود را پی بگیرند.
ژرژ پمپئو وزیر امور خارجه فعلی و رئیس قبلی سازمان سیای آمریکا در واکنش به حمله به سفارت آمریکا در بغداد می گوید:
“حمله به سفارت آمریکا با تلاش‌های مشروع معترضان عراقی که از ماه اکتبر در خیابان‌ها حضور دارند و به نفع مردم عراق برای پایان دادن به فساد صادر شده توسط رژیم ایران تلاش می‌کنند٬ اشتباه گرفته نشود.[1]“
و در واکنش به این سخنان، مجید تخت روانچی، نماینده ایران در سازمان ملل گفته است که: “اتهامات آمریکا علیه کشورمان برای منحرف کردن توجهات از عصبانیت مردم عراق علیه کشتار وحشیانه اخیر عراقی ها توسط واشنگتن و فراتر از آن، برای انحراف توجه از اشغال عراق است که از ۱۷ سال پیش تاکنون انجام شده است و نتیجه آن کشتن بیش از ۳۰۰ هزار عراقی بی گناه است.[2]“
بر کسی پوشیده نیست، هر دو رژیم آمریکا و جمهوری اسلامی که امروز مشکلات عراق را به گردن یکدیگر می اندازند، همکاری گسترده‌ی سیاسی، امنیتی و نظامی در جنگ تجاوزکارانه برای براندازی رژیم بعث داشته اند. آن ها تا همین اواخر نیز در مقابله با دولت خلافت اسلامی داعشی در بخش‌هایی از خاک عراق و سوریه و همچنین سرکوب اقلیم خودمختار کردستان عراق که خواستار جدایی از خاک آن کشور و تشکیل دولت مستقلی شده بود، همکاری کرده‌اند.
مگر نه آن است که دولت فعلی عراق که پس از برگزاری انتخاباتی بحران‌زا و چانه زنی‌های بسیار تشکیل شد، محصول توافق همه‌ی طرف‌های درگیر بوده است؟ آیا آن‌ها تا قبل از خیزش میلیونی مردم در عراق که ماه‌هاست میدان آزادی را در تسخیر مبارزان جوان زن و مرد قرار داده و علیرغم همه جنایت ها خواستار استعفای همه عوامل حکومتی، تصویب انتخابات غیر فرقه ای، برگزاری انتخابات آزاد و خروج مداخله‌گران از کشور شده اند، اعتراضی به دولت فاسد برآمده از انتخابات داشتند؟ نه، هر دو راضی بودند. یکی نفت را می بَرد و چرخه های پر سود نظامی گری در منطقه را اداره می کند و دیگری بازارهای نجف و کربلا و دیگر شهرها و بساز بفروش ها و تجارت بخش بزرگی از اقلام را در شرایط تحریم در اختیار دارد و در توهمات پان اسلامیستی شیعی‌اش اربعین‌های جهانی به راه می اندازد. پس چرا امروز به هم چنگ و دندان نشان می دهند و دیگری را باعث و بانی مشکلات پیش آمده خطاب می کنند؟
پاسخ را می توان و باید در وحشت از عمق یافتن خیزش مردم عراق مطابق با گزارشی یافت که سایت رادیو فرانسه[3] انتشار داده است. این گزارش ضمن توضیح تعطیلی بی سابقه‌ی یک از تاسیسات نفتی که «روزانه ٨٠ هزار بشکه نفت تولید می‌کرد» می نویسد:
«جوانان معترض عراقی از روز شنبه ٧ دی/ ٢٨ دسامبر با بست‌نشینی در تاسیسات نفتی ناصریه خواستار اشتغال در اين واحد شدند. معترضان با شعار وقتی «کشور وجود ندارد، نفتی نیست»، پس از ورود به این مجتمع نفتی، کارکنان را به قطع برق این پالایشگاه واداشتند».
«این نخستین بار است که فعالیت یک میدان نفتی بکلی متوقف می‌شود و بنابراین هشدار تازه و کارایی به مسئولان کشور تلقی می‌شود، زیرا ٩٠ درصد درآمد دولتی عراق از محل تولید و فروش نفت تامین می‌گردد.»
«هر چند واحدهای فنی و تولیدی نفت عراق تا کنون همواره به کار خود ادامه داده بودند، اما ادارات نفتی در جنوب، به گزارش وزارت نفت این کشور، از حدود ۵٠ روز پیش تعطیل است».
این در حالی‌ست که ادارات و مدارس در بسیاری از مناطق تعطیل است و اعتصاب های عمومی متعددی در این مناطق برگزار شده و می رود که با حرکت تازه‌ی مبارزان که به تسخیر مناطق حساس شهری و بستن راه ها اکتفا نکرده و تسخیر مناطق نفتی و بستن شریان نفت برای اعمال فشار به حکومتیان فاسد برای کناره گیری کامل، کار را یکسره کند.
بر پایه‌ی آنچه گزارش شد و اخبار جسته و گریخته‌ای که اینجا و آنجا می شنویم، می توان چنین نتیجه گرفت که هدف سیر تازه از موشک‌پرانی‌ها و بمباران‌های دو نیروی مداخله گر خارجی که عراق را صحنه‌ی رقابت‌های خود قرار داده اند، انحراف افکار عمومی از ضرورت تن دادن به خواست‌های مردم عراق در برابر حکومت فاسد باشد. روشن است که قدرت مردم در بستن شیرهای نفت اگر کامل شود، عقب نشینی حاکمان و طرف‌های خارجی پشتیبانی کننده‌شان برای تعیین تیم بی طرفی برای برگزاری انتخابات مطابق مصوبات جدید مجلس قطعی می شود و عراق وارد مرحله‌ای از تحولات خواهد شد که می تواند غارتگران محلی، منطقه ای و جهانی را شگفت زده کند.
مبارزات مردم
قهرمان عراق درس‌های بسیاری برای مبارزه‌ی مردم ما در پایان دادن به خفقان، غارت،
فساد و چرخه‌ی نظامی گیری ای دارد که کشور را به خاک سیاه نشانده است. نباید گذاشت
رسانه های پرمخاطب فارسی زبان با تقلیل این تحولات به بخش کوچکی از حقایق موجود،
آن را به نفع گفتمان‌های دروغین خود مصادره کنند.
[1] https://ir.voanews.com/a/5227666.html
[2] https://www.bbc.com/persian/world-50963651
[3] http://fa.rfi.fr/برای–نخستین–بار–از–آغاز–اعتراضات–در–عراق–تأسیسات–نفتی–ناصریه–تعطیل–شد-20191229/خاورمیانه