کارگران زن شاغل در نساجی نیویورک برای اعتراض به شرایط غیرانسانی کار و دستمزدهای نازل شان در سال ١٩٥٧ به خیابان‌ها ریختند و خواهان افزایش دستمزد، کاهش ساعات کار و بهبود شرایط بسیار نامناسب کار شدند. و این سرآغازی شد برای کارگران شیکاگویی که در اول ماه مه ١٨٦٨ فراخوان اعتصاب سراسری بدهند و خواستار روزی ۸ ساعت کار به جای ۱۴ ساعت بشوند.
زنان کارگر همچنان دوشادوش برادران خود برای زندگی بهتر و حقوق انسانی ٥٠ سال بعد خواستار حق رای شدند. در سال ۱۹۱۰، “دومین کنفرانس زنان سوسیالیست” که کلارا زتکین از رهبران آن بود، به مسئله تعیین “روز بین المللی زن” پرداخت.از آن زمان تاکنون زنان برای داشتن حقوق انسانی از پای ننشسته اند.
متاسفانه بعد از گذشت چهل سال که از انقلاب ضد استبدادی می گذرد در کشور ما هنوز زنان به دلیل اعتراض به پایمال شدن حقوقشان زندانی می شوند. مبارزه برای زندگی مناسب و انسانی، مبارزه برای حق داشتن حضانت فرزندان تا مسافرت به خارج از کشور.
سپیده قلیان برای حمایت از کارگران نیشکر هفت تپه در زندان است.
نسرین ستوده برای قبول وکالت زنان و مردان دگراندنیش و مبارز به ٣٤ سال زندان محکوم می شود.
اما این غافله را سر باز ایستادن نیست و مبارزه ادامه دارد.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران این روز را به همه زنان و مردانی که علیه نابرابری به پا خاسته اند تبریک گفته و همپای آنان در این رزم نابرابر باقی خواهد ماند.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران