در ساعت ۱۶ و ۵۰ دقیقه به وقت محلی، با خروج از ایستگاه مترو شلوغ و پرهیاهوی ریپابلیک (جمهوری) و ورود به میدان اصلی، انبوه جلیقه‌زردها نظرها را به خود جلب می‌کند. مردان و زنان، پیر و جوان، دور یکدیگر گرد آمده‌اند و تنها یک چیز آنان را به یکدیگر متصل می‌کند: جلیقه‌های زردشان.
به گزارش خبرنگار اعزامی ایلنا در پاریس، جلیقه‌زردهای فرانسه شامگاه گذشته -شنبه- به خیابان‌های پاریس آمدند. نخستین «شب زرد» پاریسی‌ها در حالی رقم خورد که روز گذشته معترضان به سیاست‌های «امانوئل ماکرون»، رئیس‌جمهوری فرانسه در گروه‌های کوچک ، جای‌جای پایتخت را به رنگ زرد و قرمز درآوردند.
در ساعت ۱۶ و ۵۰ دقیقه به وقت محلی، با خروج از ایستگاه مترو شلوغ و پرهیاهوی ریپابلیک (جمهوری) و ورود به میدان اصلی، انبوه جلیقه‌زردها نظرها را به خود جلب می‌کند. مردان و زنان، پیر و جوان، دور یکدیگر گرد آمده‌اند و تنها یک چیز آنان را به یکدیگر متصل می‌کند: جلیقه‌های زردشان. دکه‌های کباب‌فروشی سعی می‌کنند توجه رهگذران را به خود جلب کنند، اما گذشته از برخی توریست‌هایی که همچنان در پی گذراندن وقت هستند، میدان در تصرف معترضان فرانسوی است.
در گوشه سمت چپ میدان، صندوقی برپا شده است: زنان و مردان جلیقه‌زرد در قالب یک نظرسنجی رای خود را درباره طرح «آشتی ملی» ماکرون و برنامه‌های او به صندوق می‌ریزند. «تیری پل ولت»، از رهبران جلیقه‌زردها، در جمع شماری از خبرنگاران که در پای صندوق رای دور او جمع شده بودند، گفت: «ما از پیش به شهرداری‌ها اعلام کرده بودیم که بناست در میدان ریپابلیک جمع شویم و این صندوق‌ها هم برای رای‌گیری درباره طرح ماکرون بنا شده است.»
پل ولت در حالی این سخنان را بر زبان آورد که در میدان باستیل جلیقه‌زردها با پلیس درگیر شدند. در پی بالا گرفتن خشونت‌ها در میدان باستیل پلیس از گاز اشک‌آور استفاده کرد.
«کلوئه»، بازنشسته راه‌آهن و ۶۱ ساله، با جلیقه‌ای زرد بر تن در پاسخ به این پرسش که آیا این جنبش برنامه‌ای برای برکناری ماکرون در سر دارد یا نه گفت: «راستش، من کار چندانی با رفتن یا نرفتن ماکرون ندارم. به نظر من، بحث بیشتر بر سر تغییر سیاست‌های سرمایه‌داری است. حالا این‌که چند اسم در دولت عوض شوند چندان اهمیتی ندارد.»
وی در ادامه گفت: «ما می‌دانیم که ماکرون برای پولدارها کار می‌کند. اما در عین حال، سرنگونی دولت وی به معنای باز شدن فضا برای راست افراطی است. این چیزی نیست که ما بخواهیم. بنابراین به نظرم نباید چندان به تغییر دولت امید بست بلکه باید تمرکز را بر سیاست‌های خود نظام گذاشت.»
لویی، کارمند ۳۴ ساله اداره پست که مسئولیت نظارت بر صندوق نظرسنجی را برعهده داشت، درباره برخی گمانه‌زنی‌ها مبنی بر اختلاف میان رهبران جلیقه‌زردها گفت: «جلیقه‌زردها جنبشی خودانگیخته است و بنابراین نمی‌توان رهبری مشخص و واحدی را به آن نسبت داد. گروه‌های مختلفی در این جنبش حضور دارند، از آنارشیست‌ها گرفته تا سوسیالیست‌ها و کمونیست‌های تندرو. بنابراین به‌سختی می‌توان رهبری واحدی برای این خیل عظیم ایدئولوژی در نظر گرفت. اما نهایتاً، ایجاد هم‌آرایی میان این‌ها تا حدی بعید و حتی ناممکن به نظر می‌رسد.»
در میدان باستیل «بندیکت»، معلم دبستان، گفت: «من دو بچه دارم و با این وضع نمی‌دانم که آیا آن‌ها آینده درخوری برای خود خواهند داشت یا نه. اگر به خیایان آمده‌ام به‌خاطر بچه‌هایم است. آن‌ها لایق این هستند که آینده بهتری داشته باشند.»
سه گروه محل تظاهرات خود را به فرمانداری پاریس اعلام کرده‌اند. «کنفدراسیون عمومی کارگران» و هوادارانش با حضور در میدان پاریس فریاد «ماکرون برو بیرون» و «رفراندوم» را فریاد زدند.
«ونسان»، کارمند اداره بیمه، گفت: «مردم دیگر خسته شده‌اند. کارگران باید به‌پا خیزند. این وضع نمی‌تواند این‌طور ادامه داشته باشد. ما نیاز به یک ترامپ دیگر در فرانسه نداریم! باید کاری کرد!»
از آن سوی خیابان، «ژان-میشل» که پرچم کنفدراسیون کارگران را در دست دارد، پیش می‌آید و فریاد می‌زند: «مردم باید بدانند که کار ماکرون تمام است! او راهی جز رفتن ندارد! زنده‌باد جمهوری ششم!»
شارلوت دانشجوی حقوق پاریس است. می‌گوید سال‌هاست که دارد درس می‌خواند و تلاش می‌کند تا بتواند به جایی برسد. کار پاره‌وقتی در کافه‌ای در محله‌های مرفه‌نشین دارد و در آنجا می‌بیند که همه‌چیز تنها برای گروه اندکی ذخیره شده است. این جوان فرانسوی به خبرنگار ایلنا گفت: «از وقتی مشغول به کار در این کافه شده‌ام بیشتر از گذشته متوجه بی‌عدالتی در فرانسه امروز شده‌ام. من ساعت‌ها کار می‌کنم و درس می‌خوانم، ولی هرچه به دست می‌آورم خرج بقا می‌شود. حال آن‌که پولدارهای شکم‌بزرگ نصف ما هم زحمت نمی‌کشند، ولی بیشتر از ما به زندگی خود می‌رسند. مگر من چه گناهی کرده‌ام که باید مثل حیوان کار کنم تا بتوانم زنده بمانم؟ فرق ما با آن‌ها چیست؟ ماکرون فقط به فکر این اقلیت پولدار است! پس ما چه؟ آیا چون پول زیادی نداریم باید جان بدهیم؟»
با این اوصاف، شمار تظاهرکنندگان به شکل ملموسی کاهش پیدا کرده است. در شانزه‌لیزه، تدابیر شدید امنیتی تنها اجازه حضور ۱۵۰ نفر را می‌دهد و باقی مردم راه خود را از میدان‌های گوناگون شهر به سمت میادین اصلی باز می‌کنند.
«ژولیت»، دانشجوی سال سوم رشته حسابداری، نیز با اشاره به این موضوع گفت: «راستش به نظرم این می‌تواند به نقطه قوت جنبش بدل شود. این چندصدایی خود به پویایی ما می‌افزاید.»
بنا به آمار رسمی دولت فرانسه، حدود ۶۴ هزار تن در تظاهرات روز گذشته جلیقه‌زردها شرکت داشتند.
در آخرین ساعات تظاهرات، پلیس برای متفرق کردن مردم به گاز اشک آور متوسل شد. این در حالی است که خشونت در میدان باستیل به نابینا شدن یکی از معترضان منجر شد.