گیلانی‌نژاد در انتقاد از سیاست‌های دولت در قبال کارگران گفت: همه چیز را که کنار هم می‌گذاریم برای «معیشت‌مان» نگران می‌شویم.
ازیار گیلانی‌نژاد (فعال کارگری فلزکار) در گفتگو با خبرنگار ایلنا، در ارتباط با نگرانی‌های معیشتی کارگران می‌گوید: دی ماه هم به آخر رسید ولی از جلسات شورای عالی دستمزد خبری نیست؛ فقط یکی، دو جلسه آن هم برای تعیین حق مسکن برگزار کردند که نتیجه آنها به هیچ‌وجه رضایت‌بخش نیست.
وی با بیان اینکه به نظر می‌رسد دولت و کارفرمایان هیچ شناختی از هزینه‌های زندگی ندارند یا به اصطلاح خود را به آن راه زده‌اند، ادامه داد: اگر قیمت اجاره‌بهای مسکن را نه در تهران بلکه در دورافتاده‌ترین شهرستان‌ها در نظر بگیرند، متوجه می‌شوند که حق مسکن حداقل باید یک میلیون تومان باشد نه صد هزار تومان!
وی تاکید می‌کند: سوال این است که این صد هزار تومان را از کجا آورده‌اند براساس چه محاسبات و استنتاجاتی به این عدد ناچیز رسیده‌اند؛ اینها برای کارگران مشخص نیست!
امساک آقایان در تعیین عادلانه‌ی حق مسکن!
این فعال کارگری در ادامه می‌گوید: متاسفانه این روزها خبرهای خوشی برای کارگران به گوش نمی‌رسد از خیریه‌ای که به نمایندگان مجلس در مورد دستمزدهای ۱۵۰ هزار تومانی پیشنهاد می‌دهد تا قانون کار نادیده گرفته شود و حق و حقوق کارگران پایمال سودجویی عده‌ای شود و با «مزد توافقی» گرسنگی بماند برای طبقه‌ی کارگر تا تاخیر در برگزاری جلسات مزدی و امساک آقایان در تعیین عادلانه‌ی حق مسکن!
گیلانی‌نژاد با بیان اینکه از چرخش وزارت کار به سمت راست یعنی به سمت کارفرمایان نگرانیم؛ ادامه می‌دهد: امیدواریم نخواهند در مذاکرات مزدی جانب کارفرمایان را بگیرند و کارگران را بیش از این به سمت چاهِ بی‌حقوقی سوق دهند.
او می‌افزاید: چرایی برپا نشدن جلسات شورای عالی دستمزد را باید در پارامتری به نام «میزانِ افزایش حداقل دستمزد» جستجو کرد؛ با تغییر نرخ ارز و گران شدن مایحتاج عمومی مانند لبنیات، گوشت، نان و پایین آمدن ۳ برابری قدرت خرید کارگران، چقدر می‌خواهند به مزد بیافزایند؟! آیا با دادن ۲۰۰ هزار تومان به بخشی از کارگران و دهک‌های پایین جامعه، دولت و کارفرمایان خود را آماده افزایشی کمتر از سال گذشته می‌کنند؟
آیا نمایندگان کارگری می‌خواهند باز هم با دولتی‌ها و کارفرمایان مماشات کنند؟!
وی وجه دیگری از مذاکرات مزدی را نشان می‌گیرد: نمایندگان کارگری چطور؛ آیا نمایندگان کارگران تمایل دارند که مزد امسال را به مبلغ سبد معیشت برسانند یا می‌خواهند با دولتی‌ها و کارفرمایان مماشات کنند و بگویند بازهم باید کوتاه آمد؟!
موضوع دیگری که این فعال صنفی به آن اشاره می‌کند، عدم پرداخت بدهی‌های دولت به تامین اجتماعی است. او این مساله را در کنار حق مسکن ناچیز و بی‌توجهی به ترمیم دستمزد قرار می‌دهد و نتیجه‌گیری می‌کند که دولت، دولت کارفرمایی‌ست نه حامی حقوق فرودستان و کارگران!
خبرهای خوبی برای کارگران در راه نیست!
او در ادامه می‌افزاید: در بودجه تقدیمی دولت به مجلس نه تنها از پرداخت بدهی‌های ۱۸۰ هزار میلیاردی دولت به تامین اجتماعی خبری نیست بلکه قرار است باز هم کارخانه‌های ورشکسته بیشتری را به تامین اجتماعی تحمیل کنند.
وی معتقد است همه اینها را باید در یک بسترِ همگرا در کنار هم ارزیابی کرد؛ نمی‌شود این مسائل را از هم جدا کرد و هر یک را به صورت مجزا تحلیل کرد.
گیلانی‌نژاد در جمع‌بندی می‌گوید: براساس همین دلایل و براهین است که معتقدم خبرهای خوبی برای کارگران در راه نیست.