نرگس محمدی، فعال حقوق بشر به‌عنوان یکی از شش برنده جايزه سال 2015 بنیاد «گاليله 2000» انتخاب شد.
به گزارش سایت کانون مدافعان حقوق بشر، این جایزه هر دو سال یک‌بار به افرادی که به پيشبرد صلح از طريق فرهنگ وهنر كمك مى‌كنند، در شهر فلورانس ایتالیا اعطا مى‌شود.
نرگس محمدی در سال 1387 با تشکیل شورای ملی صلح در ایران، به دبیری هیأت اجرایی این شورا انتخاب شد. شورای ملی صلح، متشکل از 85 شهروند ایرانی بود که هنگام بالا گرفتن تنش بین ایران و امریکا در زمان ریاست جمهوری بوش، به پیشنهاد شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل با هدف تلاش برای ایجاد جامعه‌ای توسعه یافته تشکیل شد.
توكل كرمان، الكساندر پريرا، تيم رابين، پالو كنته و حيات بنت الحسين، دیگر برندگان جایزه سال 2105 «گاليله 2000» هستند.
به‌همین مناسبت، مراسمی روز جمعه پانزدهم آبان ماه 1394 در شهر فلورانس ایتالیا برگزار و از برندگان این جایزه قدردانی شد. در این مراسم شیرین عبادی، رییس کانون مدافعان حقوق بشر که نرگس محمدی از اعضای آن کانون است، همچنین تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی شرکت داشتند.
شیرین عبادی به‌هنگام اعطای جایزه «زنبق طلا» به نرگس محمدی، در سخنانی با اشاره به دستور شهردار وقت فلورانس در سال 1388 مبنی بر آویزان کردن پرچم سبزی به نماد همبستگی با جنبش مردمی ایران، گفت که همواره بین دو ملت ایران و ایتالیا روابط دوستی و فرهنگی عمیقی برقرار بوده است.
رییس کانون مدافعان حقوق بشر در ادامه سخنان خود، اعطای جایزه به نرگس محمدی را نشانه‌ای از این رابطه دانست و بر ادامه روابط دوستی بین دو ملت ایران و ایتالیا تأکید کرد.
خانم عبادی در سخنان خود، با تشریح روند پرونده قضایی و امنیتی نرگس محمدی از سال 1388 تاکنون، گفت که تمامی فعالیت‌های خانم محمدی در راستای حقوق بشر بوده و هیچ‌یک از آنها مخالف قوانین داخلی ایران نبوده است. به اعتقاد خانم عبادی، اگرچه خانم محمدی انتقادهایی به برخی قوانین ایران داشته اما همواره سعی کرده است تا بر مبنای قانون حرکت کند.
خانم محمدی پس از بازداشت در سال 1389، در دادگاه انقلاب به شش سال حبس محکوم شد. او در دوران اجرای حکم زندانش، به شدت بیمار شد به‌حدی که او را برای ادامه درمان به بیمارستان منتقل و بستری کردند و پس از مدتی به خانم محمدی برای ادامه درمان، با اجازه پزشک قانونی و سایر پزشکان مورد اعتماد قوه قضاییه، مرخصی دادند. اما در مدت مرخصی، بار دیگر برای خانم محمدی پرونده دیگری تشکیل دادند و سرانجام در اردیبهشت ماه 1394 توسط مأموران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد.
اما مدتی پیش، خانم محمدی به‌دلیل تشدید بیماری در زندان، به بیمارستان منتقل شد اما به گفته نزدیکان او، مقام‌های مسئول بدون توجه به توصیه پزشک‌های متخصص مبنی بر ضرورت درمان این زندانی بیمار در محیطی بدون تنش، او را دوباره به زندان بازگرداندند.
بر همین اساس خانم عبادی در سخنانش با اشاره به نحوه بستری کردن نرگس محمدی در بیمارستان و بستن دست او به تخت، خطاب به حاضران در مراسم اعطای جایزه گفت که این وضعیت کمکی به بهبود و سلامتی خانم محمدی نکرد و در نتیجه او با جسمی بیمارتر روانه زندان شد.
خانم عبادی در ادامه سخنان خود به پیام نرگس محمدی به هیأت داوری و حاضران در مراسم اعطای جایزه در شهر فلورانس اشاره کرد و گفت که خانم محمدی پس از آگاهی از انتخاب شدنش برای دریافت این جایزه، با تقدیم یک کاردستی ساخته خویش به هیأت داوری، اعلام کرد که با افتخار این جایزه را قبول می‌کند تا شاید این جایزه بتواند بلندگویی باشد برای صدای زنی که در بند است.
خانم محمدی در ادامه پیام خود اعلام کرده بود: «من يك زن و يك مادر هستم. زنی در سرزمينی كه تحت تبعيض آشكار قرار دارد. زنی كه می‌زايد اما هرگز سرپرست و ولی زاييده خود نمی‌شود. زنی كه ازدواج می‌كند و برای تشكيل زندگی مشترك بله می‌گويد اما حق طلاق ندارد. زنی كه هم كار خانه و هم كار بيرون را انجام می‌دهد اما مرد، رئيس خانواده و او همواره مرئوس است و اگر روزی عليه اين تبعيض برخيزد همچون من زندانی می‌شود. اما من هنوز هم معترض هستم.
يكی از اتهامات من در پرونده اخيرم، فعاليت فمينيستی است و من هنوز يك فمينيست ( مبارزه عليه ستم و تبعيض بر زنان) هستم. يكی از اتهامات من، فعاليت در كانون مدافعان حقوق بشر است اما بايد تاكيد كنم كه دفاع از حقوق بشر، آرمان و راه من است و من هنوز يك مدافع حقوق بشر هستم. يكي از اتهامات من، مخالفت با اعدام است و من با بريدن نفس انسانی به اراده انسانی ديگر، موافق نیستم.
شش سال محكوميت زندان دارم و پرونده و محاكمه‌ای ديگر پيش رو دارم اما افكار عمومی در سرزمين من، موافق با مجازات اعدام نیست. افكار عمومی در سرزمين من، مخالف تبعيض عليه زن و مدافع حقوق بشر است. بنابراین محاكمه و زندان، راهكار بی‌فايده‌ای عليه اين ايده‌ها و مطالبات افكار عمومی ايرانيان سرافراز و باشعور است و من به آينده روشن سرزمين و ملت سربلندم اميدوارم.
همچنین در آخر ياد می‌كنم از تمام زنان و مردان آزادیخواه سرزمينم كه اكنون در حصر يا در زندان‌ها در حبس هستند. دستان پر مهر شما خويشاوندان عزيزم را كه مدافعان حقوق بشر در جهان هستيد می‌فشارم و بوسه می‌زنم و از شما تقاضا دارم كه به حرمت زنان برابری‌خواه، از مادران دربند اوين، به ويژه مادرانی كه كودكان خردسالشان را ظالمانه از آنها جدا كرده اند، ياد كنيد.»
خانم عبادی پس از قرائت پیام خانم محمدی، با آرزوی آزادی نرگس محمدی و دو همکار دیگرش در کانون مدافعان حقوق بشر یعنی عبدالفتاح سلطانی و سید محمد سیف زاده و همچنین تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، گفت که راه پر افتخار کانون مدافعان حقوق بشر ادامه دارد و چراغ فروزانی که مؤسسان این کانون برافروخته‌اند توسط جوانانی که در داخل ایران و خارج از ایران دل در گرو خوشبختی هم‌نوعان خود دارند، همچنان فروزان است.
به گزارش سایت کانون مدافعان حقوق بشر، این جایزه هر دو سال یک‌بار به افرادی که به پيشبرد صلح از طريق فرهنگ وهنر كمك مى‌كنند، در شهر فلورانس ایتالیا اعطا مى‌شود.
نرگس محمدی در سال 1387 با تشکیل شورای ملی صلح در ایران، به دبیری هیأت اجرایی این شورا انتخاب شد. شورای ملی صلح، متشکل از 85 شهروند ایرانی بود که هنگام بالا گرفتن تنش بین ایران و امریکا در زمان ریاست جمهوری بوش، به پیشنهاد شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل با هدف تلاش برای ایجاد جامعه‌ای توسعه یافته تشکیل شد.
توكل كرمان، الكساندر پريرا، تيم رابين، پالو كنته و حيات بنت الحسين، دیگر برندگان جایزه سال 2105 «گاليله 2000» هستند.
به‌همین مناسبت، مراسمی روز جمعه پانزدهم آبان ماه 1394 در شهر فلورانس ایتالیا برگزار و از برندگان این جایزه قدردانی شد. در این مراسم شیرین عبادی، رییس کانون مدافعان حقوق بشر که نرگس محمدی از اعضای آن کانون است، همچنین تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی شرکت داشتند.
شیرین عبادی به‌هنگام اعطای جایزه «زنبق طلا» به نرگس محمدی، در سخنانی با اشاره به دستور شهردار وقت فلورانس در سال 1388 مبنی بر آویزان کردن پرچم سبزی به نماد همبستگی با جنبش مردمی ایران، گفت که همواره بین دو ملت ایران و ایتالیا روابط دوستی و فرهنگی عمیقی برقرار بوده است.
رییس کانون مدافعان حقوق بشر در ادامه سخنان خود، اعطای جایزه به نرگس محمدی را نشانه‌ای از این رابطه دانست و بر ادامه روابط دوستی بین دو ملت ایران و ایتالیا تأکید کرد.
خانم عبادی در سخنان خود، با تشریح روند پرونده قضایی و امنیتی نرگس محمدی از سال 1388 تاکنون، گفت که تمامی فعالیت‌های خانم محمدی در راستای حقوق بشر بوده و هیچ‌یک از آنها مخالف قوانین داخلی ایران نبوده است. به اعتقاد خانم عبادی، اگرچه خانم محمدی انتقادهایی به برخی قوانین ایران داشته اما همواره سعی کرده است تا بر مبنای قانون حرکت کند.
خانم محمدی پس از بازداشت در سال 1389، در دادگاه انقلاب به شش سال حبس محکوم شد. او در دوران اجرای حکم زندانش، به شدت بیمار شد به‌حدی که او را برای ادامه درمان به بیمارستان منتقل و بستری کردند و پس از مدتی به خانم محمدی برای ادامه درمان، با اجازه پزشک قانونی و سایر پزشکان مورد اعتماد قوه قضاییه، مرخصی دادند. اما در مدت مرخصی، بار دیگر برای خانم محمدی پرونده دیگری تشکیل دادند و سرانجام در اردیبهشت ماه 1394 توسط مأموران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد.
اما مدتی پیش، خانم محمدی به‌دلیل تشدید بیماری در زندان، به بیمارستان منتقل شد اما به گفته نزدیکان او، مقام‌های مسئول بدون توجه به توصیه پزشک‌های متخصص مبنی بر ضرورت درمان این زندانی بیمار در محیطی بدون تنش، او را دوباره به زندان بازگرداندند.
بر همین اساس خانم عبادی در سخنانش با اشاره به نحوه بستری کردن نرگس محمدی در بیمارستان و بستن دست او به تخت، خطاب به حاضران در مراسم اعطای جایزه گفت که این وضعیت کمکی به بهبود و سلامتی خانم محمدی نکرد و در نتیجه او با جسمی بیمارتر روانه زندان شد.
خانم عبادی در ادامه سخنان خود به پیام نرگس محمدی به هیأت داوری و حاضران در مراسم اعطای جایزه در شهر فلورانس اشاره کرد و گفت که خانم محمدی پس از آگاهی از انتخاب شدنش برای دریافت این جایزه، با تقدیم یک کاردستی ساخته خویش به هیأت داوری، اعلام کرد که با افتخار این جایزه را قبول می‌کند تا شاید این جایزه بتواند بلندگویی باشد برای صدای زنی که در بند است.
خانم محمدی در ادامه پیام خود اعلام کرده بود: «من يك زن و يك مادر هستم. زنی در سرزمينی كه تحت تبعيض آشكار قرار دارد. زنی كه می‌زايد اما هرگز سرپرست و ولی زاييده خود نمی‌شود. زنی كه ازدواج می‌كند و برای تشكيل زندگی مشترك بله می‌گويد اما حق طلاق ندارد. زنی كه هم كار خانه و هم كار بيرون را انجام می‌دهد اما مرد، رئيس خانواده و او همواره مرئوس است و اگر روزی عليه اين تبعيض برخيزد همچون من زندانی می‌شود. اما من هنوز هم معترض هستم.
يكی از اتهامات من در پرونده اخيرم، فعاليت فمينيستی است و من هنوز يك فمينيست ( مبارزه عليه ستم و تبعيض بر زنان) هستم. يكی از اتهامات من، فعاليت در كانون مدافعان حقوق بشر است اما بايد تاكيد كنم كه دفاع از حقوق بشر، آرمان و راه من است و من هنوز يك مدافع حقوق بشر هستم. يكي از اتهامات من، مخالفت با اعدام است و من با بريدن نفس انسانی به اراده انسانی ديگر، موافق نیستم.
شش سال محكوميت زندان دارم و پرونده و محاكمه‌ای ديگر پيش رو دارم اما افكار عمومی در سرزمين من، موافق با مجازات اعدام نیست. افكار عمومی در سرزمين من، مخالف تبعيض عليه زن و مدافع حقوق بشر است. بنابراین محاكمه و زندان، راهكار بی‌فايده‌ای عليه اين ايده‌ها و مطالبات افكار عمومی ايرانيان سرافراز و باشعور است و من به آينده روشن سرزمين و ملت سربلندم اميدوارم.
همچنین در آخر ياد می‌كنم از تمام زنان و مردان آزادیخواه سرزمينم كه اكنون در حصر يا در زندان‌ها در حبس هستند. دستان پر مهر شما خويشاوندان عزيزم را كه مدافعان حقوق بشر در جهان هستيد می‌فشارم و بوسه می‌زنم و از شما تقاضا دارم كه به حرمت زنان برابری‌خواه، از مادران دربند اوين، به ويژه مادرانی كه كودكان خردسالشان را ظالمانه از آنها جدا كرده اند، ياد كنيد.»
خانم عبادی پس از قرائت پیام خانم محمدی، با آرزوی آزادی نرگس محمدی و دو همکار دیگرش در کانون مدافعان حقوق بشر یعنی عبدالفتاح سلطانی و سید محمد سیف زاده و همچنین تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، گفت که راه پر افتخار کانون مدافعان حقوق بشر ادامه دارد و چراغ فروزانی که مؤسسان این کانون برافروخته‌اند توسط جوانانی که در داخل ایران و خارج از ایران دل در گرو خوشبختی هم‌نوعان خود دارند، همچنان فروزان است.