معصومه دهقان، همسر عبدالفتاح سلطانی، وکیل محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین در یادداشتی کوتاه از ۷ سالگی زندان همسرش می‌نویسد و فاصله‌ای که با آرما‌ن‌های انقلاب در کشور می‌بیند.
معصومه دهقان، همسر عبدالفتاح سلطانی، وکیل محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین در یادداشتی کوتاه از ۷ سالگی زندان همسرش می‌نویسد و فاصله‌ای که با آرما‌ن‌های انقلاب در کشور می‌بیند.
به گزارش کلمه، عبدالفتاح سلطانی از وکلای حقوق بشر ایران عصر روز شنبه ۱۹ شهریور ۱۳۹۰ بازداشت شد و به دلیل گرفتن جایزه حقوق بشر نورنبرگ آلمان، مصاحبه با رسانه‌ها درباره پرونده موکلانش و مشارکت در تاسیس کانون مدافعان حقوق بشر به ۱۸ سال زندان و ۲۰ سال محرومیت از وکالت محکوم شد که در دادگاه تجدید نظر این حکم به ۱۳سال حبس کاهش یافت.
با اعمال قانون تجمیع جرائم و اعمال ماده ۱۳۴ حکم سیزده سال حبس تعزیری عبدالفتاح سلطانی به ده سال کاهش یافت. همچنین محرومیت وی از وکالت نیز به دو سال کاهش یافته است.
حکم سیزده سال حبس تعزیری این وکیل در بند و عضو موسس کانون مدافعان حقوق بشر در حالی کاهش یافته که وی طبق ماده ۵۸ و اینکه بیش از یک سوم حکم خود را گذرانده، هم اکنون بصورت غیرقانونی در زندان نگهداری می شود.
معصومه دهقان نوشته است:
بسیار دلگیرم از اینکه همه‌ی آرزوهایم بر زمین ماند.
۱۷ شهریور ۵۷ با آرمان‌ها و رویاهایم به خیابان می‌رفتم. در انتظار روزی که فعال سیاسی بتواند آزادانه حرف بزند. در انتظار جامعه‌ی بی‌طبقه‌ی توحیدی کتاب زهرا رهنورد را دست به دست می‌چرخاندیم. در انتظار آزادی بیان و مطبوعات سر از پا نمی‌شناختیم.
اکنون به ۱۹ شهریور نزدیک می‌شویم. در کمال حیرت و ناباوری ۷ سال زندان همسرم عبدالفتاح سلطانی را باور می‌کنم. مگر می‌شود به خاطر وکالت پرونده‌های عقیدتی و مطبوعاتی و سیاسی به ۱۰ سال زندان محکوم شوی؟!!!
مگر می‌شود به خاطر تعهد و کار قانونی ۷ سال بدون مرخصی معمول در زندان بمانی!!!
همسرم برایت سلامتی و صبوری آرزو می‌کنم باشد که سالم (نه مثل علیرضا رجایی و امید کوکبی) به خانه بازگردی!