تاریخ انتخابات های اخیر نشان داده جریان تمامیّت خواه از ابزارهای موجود برای به کرسی نشاندن گرایش محافظه کارانه تندرو نهایت استفاده را می برد و اگر شد با نظارت استصوابی و اگر نشد با دخالت سازمان یافته نظامیان در انتخابات تلاش می کند کاندیدای مطلوب خود را بر رای و نظر مردم غالب کند.
دیروز حسن روحانی رئیس جمهوری اسلامی ایران در سخنانی در جمع مجریان انتخاباتی گفت:” در این موضوع نمی‌پذیرم که کسی اعلام کند شورای نگهبان مسئول است، شورای نگهبان مسئولیت نظارت بر انتخابات را بر عهده دارد؛ لذا چنانکه یک نیروی نظامی، مسلح و امنیتی تخلف کند باید در مقابل آن بایستیم و اعتراض کنیم.” این سخنان به نظر می رسد هشدار از طرف رئیس دولت که قرار است مجری انتخابات ریاست جمهوری در سه ماه آینده باشد به گروه ها و نهادهایی است که سابقه دخالت در تعیین نتایج انتخابات را دارند. نخستین جرقه این اعتراض در سال ۱۳۸۴ در انتخابات پر حرف و حدیثی زده شد که طی آن تیم احمدی نژاد و دوستانش با حمایت های ویژه نهادهای نظامی و ارکان قدرت سرنوشت مملکت را سالها به دست گرفتند تا فساد و اختلاس و دروغ در کشور چند برابر شود و در روند صعودی وحشتناکی قرار بگیرد. این نگرانی از این سال به ویژه در طیف اصلاح طب ایجاد شده و نگرانی بی موردی نیست. مهدی کروبی بعد از انتخابات ۸۴ به صورت صریح از دخالت بسیج و سپاه و فرزند رهبری در انتخابات ریاست جمهوری انتقاد کرد و نسبت به تبعات جبران ناپذیر این دخالت ها هشدار داد. این دخالت ها در دو سطح سازماندهی می شوند؛ اولین سطح آن نظارت استصوابی ظالمانه ای است که حق مردم را برای انتخاب گزینه های دلخواه خود تضییع می کند و سطح دوم آن دخالت نظامیان در سیاست است که به ویژه از اواخر سال های دولت خاتمی افزایش داشته است و در دوران احمدی نژاد به اوج خود رسیده و هم اکنون به یکی از چالش های توسعه و دموکراسی در کشور تبدیل شده است. متاسفانه به رغم تاکید بیش از حد مهدی کروبی بر دخالت سازمان یافته بسیج و سپاه و اصرار وی بر بازشماری آرا در چند استان در انتخابات ۸۴ هیچ اقدام موثری از سوی دولت وقت برای مقابله با این دخالت ویرانگر اتخاذ نشد .
اگر در سال ۸۴ در برابر این تخلف و تقلب انتخاباتی مقاومتی صورت می گرفت شاهد رای شبهه برانگیز و کودتایی دولت احمدی نژاد در خرداد ۸۸ نبودیم. شعله “ایران سوز” دخالت نظامیان در روند قانونی انتخابات از سال ۸۴ آغاز شد و نهادهای نظامی بسیج و سپاه در مقام بازیگران عرصه سیاسی ایران ظاهر شدند. با تجربه همین حوادث ۸۴ بود که مهدی کروبی در انتخابات ۸۸ بارها نسبت به دخالت نظامی ها در روند انتخابات هشدار داد. تاکید او و مهندس موسوی بر صیانت از آرای مردم به واسطه تجربه ای بود که از ۸۴ به دست آمده بود. انتخابات ۸۸ یک کودتای تمام عیار علیه رای مردمی بود که در برابر ۴ سال دروغ و فساد می خواستند گزینه اصلاح طلب بر مسند ریاست جمهوری تکیه بزند. ایستادگی مردم در برابر نمایش انتخاباتی و مطالبه آنها در پس گرفتن رای به یغما رفته خود، هشدار به دخالت نظامیان در تغییر روند انتخابات و نگرانی از اراده ای بود که تمام تلاش خود را به کار گرفته اصل جمهوریت نظام را مخدوش کند. این اراده در زمانی که با نظارت استصوابی نمی تواند به اهداف خود برسد زیر میز می زند و با تخلف و تقلب انتخاباتی تلاش می کند اهداف خود را پیش ببرد. طبیعی است در انتخابات ۸۸ هم علاوه بر موسوی و کروبی بسیاری از چهره های دیگر می توانستند شانس خود را به عنوان کاندیدا امتحان کنند؛ همچنانکه در انتخابات ۹۲ تیغ نظارت استصوابی تیزتر شد و حتی دامن مرحوم هاشمی رفسنجانی را هم گرفت. تاریخ انتخابات های اخیر نشان داده جریان تمامیّت خواه از ابزارهای موجود برای به کرسی نشاندن گرایش محافظه کارانه تندرو نهایت استفاده را می برد و اگر شد با نظارت استصوابی و اگر نشد با دخالت سازمان یافته نظامیان در انتخابات تلاش می کند کاندیدای مطلوب خود را بر رای و نظر مردم غالب کند.
رئیس جمهور روحانی بهتر است بداند اگر در سال ۹۲ به عنوان رئیس دولت بر تخت ریاست تکیه زد مرهون پایداری رهبران جنبش سبز و معترضانی است که علیه دخالت در روند انتخابات با اعتراض های مدنی و بدون خشونت خود خواستار احترام به جمهوریت و عقلانیت در حل و فصل مسائل کشور شدند. رئیس جمهور روحانی در سخنان خود در طول ۴ سال گذشته چند بار از کسانی که از واژه فتنه برای رسیدن به اهداف خود سواستفاده کردند انتقاد کرد اما در عین حال منتقد اعتراض های خیابانی بعد از این حوادث بود و برای توصیف این اعتراض های مدنی از واژه اردوکشی خیابانی استفاده کرد. طبیعی است اگر همان اعتراض های مدنی خیابانی به کودتای انتخاباتی ۸۸ نبود روحانی هم رئیس جمهور نمی شد. ریاست جمهوری او مرهون مقاومت مردمی است که در برابر تقلب انتخاباتی ایستادند. امروز رئیس جمهور روحانی هم گفته است باید در برابر دخالت نظامی و امنیتی ها در انتخابات بایستیم و فریاد بزنیم. همان کار را سال ها پیش موسوی و کروبی و هوادارانشان در حرکتی مسالمت آمیز مبتنی بر قانون با شجاعت انجام دادند. رئیس جمهور احتمالا در این ۴ سال متوجه شده جریان تندرو در کشور برای حذف هر گونه رویکردی که منافع سیاسی و اقتصادی اش را در معرض خطر قرار دهد حاضر است هر گونه قاعده اخلاقی و قانونی را زیر پا بگذارد. در نتیجه بهتر است حسن روحانی هم در دیدگاه خود به جنبش سبز و آنچه را که وی اردوکشی خیابانی می نامید تجدیدنظر کند و اگر به راستی به صیانت از رای مردم و مقابله دخالت نظامی و امنیتی ها در انتخابات اعتقاد دارد مطابق با قانون و حقوق تصریح شده ملت از پتانسیل جامعه مدنی برای مقابله با تعدّی تندروها به رای مردم استفاده کند.
به نقل از سحام نیوز