پنجشنبه ۸ خرداد ۱۴۰۴
ارادهٔ مستحکم کامیون‌رانان جاده‌ها را ساکت و چرخ‌ها را از حرکت بازداشت!
به گزارش سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه، چهار تشکل مستقل کارگران و زحمتکشان بیانیهٔ مشترکی در حمایت از اعتصاب رانندگان و مالکان خودروهای سنگین منتشر کردند. متن این بیانیه چنین است:
شرایط دشوار و طاقت‌فرسای کار و معیشت و بی‌اعتنایی به خواست‌های طرح‌شده کامیون‌داران و رانندگان سنگین جاده‌یی را به اعتصاب هشت روزهٔ شکوهمند و گسترده‌ای در بیش از ۱۴۱ شهر کشانده است. طی مدت اعتصاب، بخش‌های دیگر حمل‌ونقل مانند نیسان‌داران و تانکرداران نیز به صفوف متحد اعتصاب پیوستند. رانندگان زحمتکشی که در گرما و سرما با شب‌بی‌خوابی‌های بسیار، چشم‌دوخته بر جاده‌های ناایمن، جان خود را در پی کسب نان شرافتمندانه بر کف گرفته و با کوهی از مشکلات بی‌پاسخ دست و پنجه نرم می‌کنند. این زحمتکشان خواهان رسیدگی به شرایط نابسامان و اسفبار خود هستند:
نرخ کرایه‌های ناچیز و داغون، تأخیر در پرداخت کرایهٔ بار، کمبود و سهمیهٔ پایین سوخت، حذف هزینه‌های سرسام‌آور و گرانی شدید قطعات و تجهیزات، لوازم یدکی و لاستیک، نبودن امنیت در جاده‌ها و خرابی راه‌ها، تأمین امنیت بار و جان، بیمهٔ اجباری و ناعادلانه که مزد ناچیزشان را بلعیده و ناکارآمد کرده است، افزایش سهم کمیسیون باربری‌ها، تعرفه‌های ظالمانه و چپاول شرکت‌ها و واسطه‌ها و…
اما پاسخ متولیان همچون همیشه جز هجوم و اتهام‌زنی و بگیر و ببند خشونت‌بار اعتصابیون نیست که تا کنون به پانزده راننده و کامیون‌دار رسیده است. آزادی فوری و بی‌قیدوشرط همکاران در بند نیز خواستی مهم در اعتصاب است.
تمامی این خواست‌ها درد مشترک سایر بخش‌های حمل‌ونقل نیز می‌باشد و چشم‌انداز پیوستن و گستردگی ابعاد اعتصاب پیش روست.
همچنان‌که زنان زحمتکش سرویس مدارس شهری نیز دست به اعتراض علیه از سر و ته زدن حقوق خود توسط شرکت‌های واسطه‌ای در روزهای اخیر زدند.
از سوی دیگر، اتحاد و همبستگی و حمایتگری بخش‌های مختلف اقشار زحمتکش و جنبش‌های مترقی جاری جامعه با اعتصاب کامیون‌داران و رانندگان نشان‌دهندهٔ پیوند خواست‌های اکثریت زحمتکش تحت ستم و استثمار و تبعیض علیه مشتی اقلیت برخوردار زالوصفت است که رمقی در جان‌های فرسوده از کار و نانی بر سفرهٔ خانواده‌ها باقی نگذاشته‌اند.
آنجا که جان و مال رانندگان در فاجعه‌آفرینی اسکلهٔ رجایی بندرعباس سوخت و دود شد و صدها خانوار نان‌آور خود را از دست دادند یا هنوز سرگردان و ماتم‌زده دنبال اجساد عزیزان مفقودشده خود آوارها را می‌کاوند و باز هم هیچ مسئولی پاسخی برای کشتار کارگران نمی‌دهد.
هیچ نیرو و اراده‌ای جز اتحاد حمایتگرانهٔ خودمان برای تغییر این بساط نکبت‌بار و ننگین کنونی وجود ندارد.
ما در آغاز راهیم و باید برای تغییر سرنوشت خود پشتیبان و حمایتگر هم باشیم.
۸ خرداد ۱۴۰۴
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
گروه اتحاد بازنشستگان
کارگران بازنشسته خوزستان
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری