ما انکار دولت را توهین به شعور افکار عمومی و بی‌حرمتی به جامعهٔ فرهنگیان می‌دانیم.
بار دیگر واقعیت با روایت رسمی زمین تا آسمان تفاوت دارد. در روز ۱۱ اردیبهشت و در آستانهٔ هفتهٔ معلم، چهار نفر از معلمان شریف و دغدغه‌مند این سرزمین به نام‌های ولی میرزاسیدی، احمد حیدری نصرت، حسین عبادیان، و مهدی فراحی‌شاندیز در حالی که قصد داشتند به‌صورت مسالمت‌آمیز در مقابل ادارهٔ کل آموزش و پرورش تهران اجتماع کنند تا بار دیگر خواسته‌های صنفی و معیشتی خود را مطرح نمایند، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدند.
اکنون هفت روز است که این عزیزان در بازداشت به‌سر می‌برند، بیآنکه خانواده‌ها از وضعیت دقیقشان اطلاع داشته باشند و بیآنکه جرمی مرتکب شده باشند.
در چنین شرایطی، سخنگوی دولت، خانم مهاجرانی، در موضعی شگفت‌آور اعلام می‌کند: کسی بازداشت نشده است!!!!
آیا حقیقت را نمی‌دانند یا می‌دانند و آگاهانه آن را انکار می‌کنند؟
آیا رنج خانواده‌هایی که در این هفت روز در بی‌خبری و اضطراب به‌سر می‌برند به چشم نمی‌آید؟
آیا صدای دادخواهی ما معلمان، که جز معیشت، منزلت و امنیت شغلی برای خود، و آموزش رایگان و استاندارد برای فرزندان‌مان چیزی نمی‌خواهیم، برایشان شنیدنی نیست؟
تلاش برای بی‌اهمیت جلوه‌دادن این تجمع و انکار واقعیت بازداشت‌ها، در حالی که شخص سخنگو نیز اذعان دارد که این حرکت جنبهٔ امنیتی نداشته، نه‌تنها نمک پاشیدن بر زخمی است عمیق، بلکه نشانه‌ای روشن از سیاست‌های سرکوب‌گرانه‌ای است که به‌جای پاسخگویی و تعامل، راهِ تکذیب، تحریف و تهدید را در پیش گرفته است.
ما این موضع رسمی را توهین به شعور افکار عمومی و بی‌حرمتی به جامعهٔ فرهنگیان می‌دانیم.
ما خواهان آزادی فوری و بی‌قید و شرط همکاران بازداشت شده‌مان هستیم و هشدار می‌دهیم که تداوم چنین برخوردهایی تنها بر آتش خشم صنفی و اجتماعی خواهد افزود.
ما کانون‌های صنفی، نهادهای مدنی، و همهٔ معلمان آزاده را فرا می‌خوانیم تا با روشنگری، اتحاد، پیگیری و فشارهای قانونی اجازه ندهند این‌گونه مظلومیت‌ها در سکوت و انکاری ظالمانه دفن شود.
آزادی معلمان بازداشت‌شده خواست فوری ماست.
کانون صنفی معلمان ایران (تهران)
۱۴۰۴/۲/۱۸