بسیاری از قربانیان انفجار و آتش‌سوزی کارگران بلوچ بودند که نه شناسنامه داشتند، نه اسمشان جایی ثبت شده بود، نه حالا کسی دنبالشان می‌گردد!
یوسف، نوجوان ۱۸ سالهٔ بلوچ که در انفجار مجروح شد، حالا با دو دوستش در خانه‌ای کوچک، بدون کف‌پوش و حتی فرش، به زندگی برگشته است. او می‌گوید: «بندر همیشه کار داره، سرباز نه.» سرباز شهرستانی است در سیستان و بلوچستان.
اینها کارگرانی‌اند که از روستاهای محروم بلوچستان آمده‌اند، برای لقمه نانی، با مزد ناچیز، بدون بیمه و امنیت. به نوشتهٔ اتحادیهٔ آزاد کارگران ایران، محمد عبداللهی، عضو شورای روستا، می‌گوید: «برخی پیمانکارها حتی نمی‌تونند اسامی مفقودان رو بدن، چون غیرقانونی ازشون کار کشیدند و الان می‌ترسند.»
اینجا هیچ‌کس جواب نمی‌دهد. نه وزارت کار، نه سازمان بنادر، نه پیمانکارها. حتی آمار دقیق کشته‌شدگان هم مشخص نیست!
اسماعیل حاجی‌زاده، دبیر تشکل حکومتی خانهٔ کارگر هرمزگان، گفته: «خیلی از این کارگرها حتی توی خیابون می‌خوابیدند، و هویت‌شون توی هیچ لیستی ثبت نشده. ممکنه هیچ‌وقت هم شناسایی نشند.»
اهالی خون‌سرخ می‌گویند «بلوچ‌ها کسی را ندارند!»
دوشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۴