🔸مجمع عمومی، بالاترین رکن در هر تشکل مدنی، صنفی یا سیاسی است. این نهاد، تجلی اراده‌ی جمعی اعضا بوده و مهم‌ترین مانع در برابر محفلی‌گری، تک‌روی و استبداد تشکیلاتی است. همان‌طور که یک حزب یا تشکل صنفی بدون مجمع عمومی مشروعیت ندارد، صندوق‌هایی مانند صندوق ذخیره فرهنگیان نیز بدون مجمع عمومی از شفافیت، پاسخ‌گویی و عدالت تهی می‌مانند.
🔸در ساختار کنونی صندوق ذخیره فرهنگیان، هیات امنا به‌عنوان بالاترین مرجع تصمیم‌گیری عمل می‌کند؛ اما این ساختار نه‌تنها پاسخ‌گو به فرهنگیان نیست، بلکه با سازوکار فعلی، بستری رانتی و غیرشفاف پدید آورده است. حضور چند نماینده‌ی معلمان—آن‌هم در شرایطی که فرآیند انتخاب آنان دموکراتیک، آزاد و مشارکتی نبوده—نمی‌تواند این بحران را حل کند.
🔸بر اساس اخبار منتشرشده، در اساسنامه‌ی جدید صندوق که بدون مشارکت صاحبان اصلی آن یعنی معلمان تهیه و تصویب شده، هیچ جایگاهی برای مجمع عمومی در نظر گرفته نشده است. این تصمیم، به‌روشنی ادامه‌ی روند رانت، فساد و حذف نظارت جمعی را رقم می‌زند. حذف مجمع عمومی یعنی آنکه صندوق و شرکت‌های تابع آن، همچنان به‌عنوان حیاط خلوت باندهای قدرت و ثروت باقی بمانند.
🔸در برابر این ساختار رانتی، غیرپاسخ‌گو حاکمیتی و فریبکاری سازمان‌یافته‌ی تشکل‌های وابسته و نمایندگان خودخوانده، باید ایستاد.
صندوق ذخیره، سرمایه‌ی تک‌تک معلمان این سرزمین است؛ سرمایه‌ای که حاصل سال‌ها زحمت و اعتماد است، نه ملک شخصی مدیران و باندهای حاکم.
🔸تشکیل مجمع عمومی، نه یک پیشنهاد، بلکه یک حق، مطالبه‌ی فوری و اجتناب‌ناپذیر است.
اگر ما معلمان از حق خود دفاع نکنیم، صندوق فرهنگیان به نمادی از انحصار، فساد خواهد ماند.
🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
جمعه ۲۲ فروردین ۱۴۰۴