قدرت گفت‌وگو، ثابت می‌کند که حتی ریشه‌دارترین مناقشات زمانی که همه طرف‌ها با حسن نیت درگیر شوند، می‌توانند به دیپلماسی تسلیم شوند.
با این حال، خروج یکجانبه ایالات متحده از توافق و کارزار «فشار حداکثری» متعاقب آن، برجام را در خطر قرار داده است.
در مقابل این پس‌زمینه، درخواست چین برای حمایت از برجام به‌عنوان پایه‌ای برای اجماع مجدد، هم عملی و هم رویایی است. این توافق همچنان یک دستاورد دیپلماتیک نادر است که حق ایران برای انرژی صلح آمیز هسته ای را با الزامات منع اشاعه متعادل می کند — تعادلی که باید تلاش های دیپلماتیک آینده را هدایت کند.
چین با حمایت از فرآیندی که ریشه در احترام به جای اولتیماتوم دارد، به دنبال پل زدن شکاف ها و احیای روح اصلی برجام است.
این نشست سه جانبه پس از آن برگزار شد که شش عضو از 15 عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد (آمریکا، فرانسه، یونان، پاناما، کره جنوبی و بریتانیا) پشت درهای بسته درباره موضوع هسته ای ایران نشست کردند.
این گردهمایی انحصاری نگرانی هایی را در مورد سیاسی شدن موضوع ایجاد می کند. آنچه اکنون مورد نیاز است گفتگو و همکاری است، نه مداخله تحمیلی شورای امنیت.
در شرایط کنونی، مداخله عجولانه شورای امنیت کمکی به ایجاد اعتماد و یا رفع اختلاف نخواهد کرد. در همین حال، بازگرداندن فوری تحریم ها سال ها تلاش دیپلماتیک را خنثی می کند.
یک رویکرد گام به گام و متقابل به فوریت مورد نیاز است. به جای تشدید تنش ها از طریق اقدامات یکجانبه، کشورهای بزرگ باید بر بازگرداندن اعتماد و اطمینان از تبعیت از طریق تعامل تمرکز کنند.
موضوع هسته ای ایران فقط مربوط به ایران نیست، بلکه آزمونی است برای اینکه آیا حکومت جهانی با همکاری یا اجبار تعریف می شود.
با این حال، خروج یکجانبه ایالات متحده از توافق و کارزار «فشار حداکثری» متعاقب آن، برجام را در خطر قرار داده است.
در مقابل این پس‌زمینه، درخواست چین برای حمایت از برجام به‌عنوان پایه‌ای برای اجماع مجدد، هم عملی و هم رویایی است. این توافق همچنان یک دستاورد دیپلماتیک نادر است که حق ایران برای انرژی صلح آمیز هسته ای را با الزامات منع اشاعه متعادل می کند — تعادلی که باید تلاش های دیپلماتیک آینده را هدایت کند.
چین با حمایت از فرآیندی که ریشه در احترام به جای اولتیماتوم دارد، به دنبال پل زدن شکاف ها و احیای روح اصلی برجام است.
این نشست سه جانبه پس از آن برگزار شد که شش عضو از 15 عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد (آمریکا، فرانسه، یونان، پاناما، کره جنوبی و بریتانیا) پشت درهای بسته درباره موضوع هسته ای ایران نشست کردند.
این گردهمایی انحصاری نگرانی هایی را در مورد سیاسی شدن موضوع ایجاد می کند. آنچه اکنون مورد نیاز است گفتگو و همکاری است، نه مداخله تحمیلی شورای امنیت.
در شرایط کنونی، مداخله عجولانه شورای امنیت کمکی به ایجاد اعتماد و یا رفع اختلاف نخواهد کرد. در همین حال، بازگرداندن فوری تحریم ها سال ها تلاش دیپلماتیک را خنثی می کند.
یک رویکرد گام به گام و متقابل به فوریت مورد نیاز است. به جای تشدید تنش ها از طریق اقدامات یکجانبه، کشورهای بزرگ باید بر بازگرداندن اعتماد و اطمینان از تبعیت از طریق تعامل تمرکز کنند.
موضوع هسته ای ایران فقط مربوط به ایران نیست، بلکه آزمونی است برای اینکه آیا حکومت جهانی با همکاری یا اجبار تعریف می شود.