سخنرانی یانیس واروفاکیس در گردهمایی صلح مونیخ – ۱۶ فوریه ۲۰۲۵ (۲۸ بهمن ۱۴۰۳)
ترجمهٔ امید مجد – اختصاصی اندیشۀ نو
دوستان، آلمانی‌ها، شهروندان سراسر جهان، خواهران و برادران،
زمانی ما رؤیایی داشتیم. رؤیای اروپایی که می‌توانست باشد: نه یک بازار واحد، نه یک واحد پولی یا بودجهٔ مشترک. نه، ما اروپا را «پروژهٔ صلح همراه با عدالت» می‌دیدیم. آن رؤیا ناپدید شد؛ در نور سرد و بی‌رحم واقعیتی که ما را بیدار کرد تبخیر شد.
پانزده سال پیش، بحرانی که بانکدارها عامل آن بودند به ریاضت اقتصادی برای اکثر مردم اروپا و چاپ پول بی‌حدوحصر برای عده‌ای اندک‌شمار انجامید. آن بحران پایان عدالت و آغاز زمستان طولانی اروپا، زمستان طولانی آلمان بود؛ زمستان صنعت‌زدایی، رکود، و جنگ طبقاتی بی‌رحمانه‌ای علیه اکثریت که در هر کشور به راه افتاد. و پیش از آنکه به خودمان بیاییم، فاشیسم و جنگ سر بلند کرد- دوباره.
طبقهٔ حاکم برای جلوگیری از پرسشگری قربانیان ریاضت اقتصادی‌شان شما را می‌ترسانند. شنیدید که آقای پیستوریوس، وزیر دفاع آلمان، گفت که پوتین هیتلر جدید است و ما فعالان صلح، تسلیم‌شدگان در برابر پوتین- ابله‌هایی در خدمت او- هستیم. من از آقای پیستوریوس، خانم فون در لاین [سیاستمدار آلمانی، رئیس کمیسیون اروپا]، و آقای فریدریش مرتس [نامزد حزب محافظه‌کار اتحاد دموکرات مسیحی آلمان] می‌پرسم:
«اگر واقعاً فکر می‌کنید که پوتین هیچ تفاوتی با هیتلر ندارد، چرا سربازان نیروهای ائتلافی را بی‌درنگ برای تصرف مسکو نمی‌فرستید تا پوتین را به پای میز محاکمه نورنبرگ جدید بکشانید یا دست‌کم او را وادار به خودکشی در پناهگاه مسکو کنید؟ آیا نمی‌بینید که فرستادن سلاح به اوکراین و انتظار داشتن از سربازان خستهٔ اوکراینی برای تصرف مسکو، یا حتی کریمه، چقدر بزدلانه است؟»
حقیقت این است که حاکمان ما واقعاً باور ندارند که پوتین هیتلر جدید است. آنها دهه‌ها با پوتین کسب‌وکار پُررونقی داشته‌اند. نه؛ کسب‌وکار آنها درگیر شدن در جنگی بی‌پایان و بسیار سودآور- برای خودشان- است. این چیزی است که می‌خواهند.
حاکمان اروپا، که در فناوری‌های آینده و زیرساخت‌های اجتماعی در سرمایه‌گذاری نکرده‌اند، حالا روی توپ و تفنگ، پهپاد، و گنبدهای آهنی سرمایه‌گذاری می‌کنند. می‌خواهند پول شما را صرف اینها کنند. و اگر این به معنای مرگ بی‌پایان در میدان‌های کشتار اوکراین باشد، باز هم برایشان اهمیتی ندارد.
دوستان، آلمانی‌ها، تظاهرات‌کنندگانی که از همه‌جا به اینجا آمده‌اید، رفقا،
از سال گذشته که اینجا بودیم دو تحول بزرگ رخ داده است: دادگاه کیفری بین‌المللی نسل‌کشی فلسطینی‌ها را تأیید و حکم جلب نخست‌وزیر اسرائیل و وزیر دفاع سابقش را صادر کرده است. و دونالد ترامپ هم با حمایت علنی از تکمیل نسل‌کشی فلسطینی‌ها به کاخ سفید [آمریکا] بازگشته است.
چرا اینجا در مونیخ دوباره از فلسطین صحبت می‌کنم؟ چرا این وسواس را در مورد فلسطین داریم؟ اول، چون اگر در سال ۱۹۳۸ بودیم و الآن صبح پس از کریستال‌ناخت [«شب شیشه‌خرده‌ها»، شبی که نازی‌ها شیشه‌های خانه‌ها و مغازه‌های یهودیان ساکن بسیاری از شهرهای آلمان و اتریش را شکستند] بود، فقط یک وظیفه داشتیم: دفاع از یهودیان در برابر پوگروم‌های [حمله‌های خشونت‌آمیز] نازی‌ها. امروز وظیفهٔ مشابهی داریم: دفاع از مردم فلسطین در برابر نسل‌کشی. اما دلیل دیگری هم هست:
آنچه در غزه آغاز شد در غزه نمی‌ماند! چنین خشونتی مهارنشدنی است، به‌ویژه وقتی رهبران ما به شهرک‌نشین‌های نژادپرست چراغ سبز داده‌اند که با سلاح‌های ما دست به نسل‌کشی بزنند. [رهبران ما] با برافراشتن پرچم آنها [اسرائیل] در ساختمان‌های پارلمان‌های ما ایدئولوژی برتری‌طلبی را در آلمان، هلند، یونان، اسپانیا، و ایتالیا تقویت کردند. این را در نظرسنجی‌ها می‌بینید و می‌ترسم که به‌زودی در شب انتخابات هم ببینید.
هشتاد سال پس از شکست دادن نازی‌ها،
هشتاد سال پس از آنکه نمایندگان مردم در سازمان ملل گرد آمدند تا فریاد بزنند «دیگر هرگز»،
اکنون بار «دیگر» همان وضع دارد رخ می‌دهد! با تأیید دولت‌های ما.
با اجازه دادن به مرگ حقوق بین‌المللی در فلسطین، آنها حقوق بین‌المللی را در همه‌جا، حتی اینجا در آلمان، کشتند. چون حقوق بین‌المللی یا برای همه معتبر است یا برای هیچ‌کس. به همین دلیل است که امروز در مونیخ جمع شده‌ایم. تا بار دیگر بگوییم: «دیگر هرگز! هیچ‌جا!»
تا به ابلهان در دولت‌ها،
آنهایی که گمان می‌کنند جنایت‌های نفرت‌انگیز هولوکاست را با رودی از خون فلسطینی‌ها می‌توان شست، و
آنهایی که فکر می‌کنند اقتدارگرایی پوتین را با انبوه اجساد اوکراینی‌های بیشتر و بیشتر می‌توان متوقف کرد،
بگوییم
که ما اینجاییم که آنها را متوقف کنیم. اینجاییم که امروز را دریابیم، تا فردا بتوانیم رؤیای نوینی از صلح همراه با عدالت داشته باشیم.
امروز را دریابید!
اندیشه نو: استفاده از تمام یا بخش‌هایی از این مطلب با ذکر منبع بدون مانع است.
دوشنبه ۲۹ بهمن ۱۴۰۳