به ازای هر کارگر، حدود ۳۰ میلیون تومان هر ماه از خزانه ممکلت خارج می‌شود ولی به دست من کارگر نصف این رقم هم نمی‌رسد؛ متاسفانه بالایی‌ها با هم زد و بند می‌کنند و می‌خورند و من و امثال من روز به روز فقیرتر می‌شویم…..
کارگران خدماتی فرودگاه مهرآباد در تماس با خبرنگار ایلنا، از شرایط شغلی خود انتقاد کردند. این کارگران که تعدادشان بیش از ۳۰۰ نفر است و در بخش‌های مختلف مانند حمل بار، نظافت و تاسیسات کار می‌کنند، مناسبات شغلی خود را ناعادلانه توصیف می‌کنند.
یکی از این کارگران ضمن انتقاد از عملکرد شرکت‌های پیمانکاری می‌گوید: فرودگاه به ازای هر کارگر بین ۲۲ تا ۲۴ میلیون تومان پول می‌ریزد اما از این مبلغ، حقوق منِ کارگر که سه فرزند دارم و سه تا حق اولاد می‌گیرم، فقط ۱۴ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است.
این کارگر با بیان اینکه هیچ کس پاسخگوی این شرایط نیست؛ افزود: شرکت پیمانکاری این ماه فقط ۱۲ میلیون به حساب من ریخته و هرچه پیگیری کردم، به نتیجه نرسیدم. مشخص نیست چرا حقوق من با سه فرزند فقط ۱۲ میلیون تومان است، با این مبلغ ناچیز چطور باید زندگی کنم؟!
کارگران شرکتی فرودگاه مهرآباد، خواستار اعاده حق و حقوق خود هستند و می‌گویند: شرکت‌های پیمانکاری می‌آیند مدتی کار می‌کنند پول کلان به جیب می‌زنند و بعد از مجموعه‌ی فرودگاه می‌روند؛ برای نمونه یکی از شرکت‌های قبلی، تسویه حساب کرد و رفت بدون اینکه عیدی و سنوات کارگران را بپردازد. از این نمونه‌ها بسیار داریم؛ می‌آیند چند وقتی می‌مانند وقتی جیب‌هایشان پر از پول شد، می‌گذارند و می‌روند، کارگران دست‌شان در حنا می‌ماند!
یکی دیگر از این کارگران با تاکید بر اینکه «کار کارگران خدماتی و شرکتی فرودگاه مهرآباد دائمی‌ست و باید با خود فرودگاه قرارداد مستقیم داشته باشند» حضور پیمانکاران در مجموعه را یک رانت برای افراد خاص توصیف کرد و گفت: ما از این شرایط انتقاد داریم؛ به فرودگاه مراجعه می‌کنیم می‌گویند شما شرکتی هستید و به ما مربوط نیست، سراغ پیمانکار می‌رویم قسم و آیه می‌آورند که ندارند، می‌گویند از فرودگاه طلب داریم؛ پس چرا هیچ کس جوابگوی مشکلات ما نیست.
خواسته‌ی اصلی این کارگران، تبدیل وضعیت و انعقاد قرارداد مستقیم است؛ آن‌ها می‌گویند: ما خواستار حذف رانت و واسطه‌ها هستیم؛ خود فرودگاه به صورت مستقیم و بی‌واسطه با ما قرارداد ببندند و مستقیم به ما حقوق بدهد؛ چرا طرح ساماندهی استخدام بعد از سه سال و اندی هنوز در مجمع تشخیص مصلحت معطل مانده است و به جایی نمی‌رسد؛ واقعاً چرا شرکت‌ها به خاطر زحمت شبانه‌روزی ما میلیاردر شوند وقتی خودمان زیر خط فقر هستیم و کمتر از ۱۵ میلیون تومان حقوق می‌گیریم؟
یک کارگر شرکتی می‌گوید: به ازای هر کارگر، حدود ۳۰ میلیون تومان هر ماه از خزانه ممکلت خارج می‌شود ولی به دست من کارگر نصف این رقم هم نمی‌رسد؛ متاسفانه بالایی‌ها با هم زد و بند می‌کنند و می‌خورند و من و امثال من روز به روز فقیرتر می‌شویم؛ به راستی کی قرار است این شرایط تغییر کند؟ این پیمانکاران چه فایده‌ای دارند که تا این اندازه بر باقی ماندن‌شان اصرار هست؟
کارگران شرکتی فرودگاه مهرآباد تهران از شرایط خسته‌اند، نشانه‌های بهبود در چشم‌انداز نمی‌بینند؛ آن‌ها می‌گویند: روز به روز فقیرتر و مستاصل‌تر شدیم؛ چند سال پیش با حقوق‌مان بیست روز از ماه را سر می‌کردیم حالا اما این دستمزدها یک هفته ده روز هم کفایت نمی‌کند. مسافرکشی می‌کنیم، اسنپ کار می‌کنیم، به هر دری می‌زنیم تا بتوانیم کرایه خانه بدهیم و فرزندان‌مان را بزرگ کنیم؛ هر ماه سفره‌هایمان قیچی می‌شود و سبد خریدمان آب می‌رود؛ پس چرا صدایمان به جایی نمی‌رسد؟!