انسان محکوم به اعدام متولد نمی‌شود؛ انسان برای اعدام شدن آموزش نمی‌بیند؛ برای اعدام شدن میل نمی‌ورزد.جامعه توسط قدرتمندان که رویه استبدادی و بهره‌کشی از انسان را آیین خودساخته‌اند به تباهی کشیده می‌شود.انسانی که به اعدام محکوم می‌شود محصول مناسبات اجتماعی قدرتمندان، صاحبان سرمایه نامشروع و قوانینی است که برای بقا و بازتولید این منطق وضع می‌شود.
هر اعدامی که رخ می‌دهد بستر آن را نه عدالت، که حاکمان از قبل فراهم کرده‌اند: با فقیر سازی جامعه، با ساختن وضعیتی استثنائی که در آن‌همه مجرم‌اند، با برساختن منطقی غیرانسانی که در آن ستمگری عادی‌سازی شده است، با طرد دیگران از زندگی حداقلی و با جنگ همه علیه همه.
خاستگاه اعدام اندیشه‌ای است که از قبل انسان را برای مطامع ناروای خود قربانی فرض کرده است. اندیشه‌ای که اول می کُشد، سپس به زندگی فرامی‌خواند. این سنت ستمگران است که انسانِ ترازِ اعدام می‌سازند. این سنت ستمگران در جهان ما برچیده نمی‌شود مگر بااراده و خواست همگانی، با اندیشیدن در مدار زندگی خواهی و آزادگی و برابری طلبی.
برای داشتن جهانی عاری از خواست اعدام و اندیشه‌هایی که بستر کشتن به نام اعدام در لوای قانون!! را ترویج می‌کنند. باید اندیشید، عمل کرد و جانب انسان را گرفت. بهای بقای کین‌توزی حاکمان را به نرخ اعدام دیگران پرداخت نکنیم. اعدام امری طبیعی نیست، تاریخ‌مند است، وجه مشترک دیکتاتورهای بازمانده از قرون وسطی است.
ما حق‌داریم با آگاهی از خویش، جهانی عاری از اعدام داشته باشیم، توان ما فراتر از خواست اقلیتی است که شکننده‌تر از آن‌اند، که در سر پرورانده‌اند.
در ایران تلاش‌هایی برای اعتراض به اعدام تاکنون صورت گرفته است اما یکی از مهم‌ترین آن‌ها #کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام است که بهمن‌ماه 1402 توسط زندانیان سیاسی تبعیدی به #قزلحصار شکل گرفت و به‌مرور زندانی‌های بیشتری در زندان‌های کشور به آن پیوستند سه‌شنبه گذشته سی و هفتمین سه‌شنبه متوالی بود که در 22 زندان اعتصاب ادامه یافت. آنگونه که از بیانیه های مشخص است این کارزار به دنبال صدا دادن به زندانیان محکوم به اعدام ازجمله زندانیان غیرسیاسی و گمنام است. این کارزار ماه‌ها توسط نهادهای مدعی حقوق بشری و فعالان صنعت حقوق بشر نادیده گرفته و بایکوت شد اما با ایستادگی زندانیان مبارز و مقاوم، کارزار امروز جهانی شده است. به خاطر همین کاسبان حقوق بشر امروز از آن حرف می‌زنند بی‌آنکه توضیح دهند در ماهه‌های گذشته چرا صدای این کارزار را خفه کرده و آن را بایکوت کردند و حالا که کارزار جهانی شده است با ارجاع به کارزار برای خود به دنبال رزومه هستند. برخی از این فاندبگیران و جایزه‌بگیران و متاسفانه برخی زندانیان به اصطلاح سیاسی هنوز هم می‌کوشند صدای کارزار را خاموش کنند. چراکه در کارزار که عمل جمعی زندانیان سیاسی است صدای فردی آنان شاید کمتر شنیده شود.
به‌راستی بشر برای اینان چه کسانی هستند؟ آیا زندانیان گمنام در زندان خرم‌آباد یا خوی یا زندانیان بلوچ محبوس در قزلحصار که به این کارزار پیوسته اند از نظر این مدعیان، بشر هستند و حقوقی دارند؟
در پایان بر وظیفه معلمان پیشرو در برابر ماشین اعدام و سرکوب تاکید می کنیم. معلمان پیشرو باید پرچم‌دار مبارزه با هر خشونت از جمله خشونت حکومتی،اعدام، باشند. دانش آموزان باید بدانند اعدام راهکار حل مشکلات نیست. اگر اعدام راهکار بود با اعدام متهمان به قتل و مواد مخدر باید جامعه ما عاری از قتل و قاچاق و مصرف مواد مخدر می شد.
وقتی کلان دزدان و برهم زنان امنیت جامعه در حاشیه امنیت هستند. حکم محاربه و اعدام برای معترضان و حتی آن سارقی که ایجاد رعب نموده بی معناست. کلان دزدان علت معضل هستند و آن سارق معلول شرایط کلان اقتصادی.
باید آگاهی بخشید، اتحاد و همبستگی جمعی و عملی برای توقف اعدام را گسترش داد و نسبت به کاسبان حقوق بشر توهمی نداشت.
🔸درباره روز ده اکتبر : مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۰۷ روز ۱۰ اکتبر را به‌عنوان روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام به تصویب رساند. از آن پس هر ساله تجمعات و کنفرانس‌ها و جلسات علیه اعدام و ضرورت لغو این مجازات غیرانسانی در سراسر دنیا برگزار می گردد. تعدادی از کشورها مجازات اعدام را در قانون یا در عمل لغو کرده‌اند. ۱۱۳ کشور از سال 2024 مجازات اعدام را برای همه جرائم لغو کرده‌اند، 65 کشور آن را برای جرائم خاص، مانند جنایات علیه دولت یا در زمان جنگ، حفظ کرده‌اند. در ۵۰ کشور مجازات اعدام علیرغم اینکه هنوز قانونا آنرا لغو نکرده اند ولی متوقف شده و استفاده نمی‌کنند. در ۳۶ کشور و از جمله ایران مجازات اعدام قانونی و مورداستفاده است.
📌📌📌
#مدرسه_رهایی