متن: «سه شنبه ۲۳ تیر ۱۴۰۳ وارد زندان لاکان شدیم، از همان بدو ورود، همان زمانی که منتظر انجام کارهای اداری زندان بودیم، چشم هایمان پشت میله ها شریفه را می جست. شریفه محمدی همان فعال کارگری که به اعدام محکوم شده است. چهره سرزنده و مهربان شریفه با نگاه منتظرش از آن سوی میله های سالن قرنطینه پیدا شد. منتظر تمام شدن کاغذبازی های اداری بودیم تا چهره گشوده و پر مهرش را در آغوش بکشیم.
شریفه محمدی را حالا دیگر خیلی ها می‌شناسند. زنی که حکم اعدامش نه تنها مردم رشت و ایران، که دنیا را بهت زده کرده است. از او در رسانه ها بسیار نوشته و می نویسند. اما چهره شریفه در لحظه به لحظه زیستن در این زندان به همگان یادآوری می کند که این حکم چه اندازه مایه شرمساری است.
در زندان میان تمام زندگی هایی که نصفه و نیمه متوقف و رها شده اند، میان داستان هایی حاکی از استیصال و رنج، شریفه را با قدم های محکم، گام هایی استوار و صدایی رسا می بینی که چطور به تک تک راویان درد و ناامیدی، امید و شور زندگی می دهد. به دیگری سواد می آموزد، تازه واردان را با محیط آشنا می کند، به امورات شان رسیدگی می کند، داستان های شان را با صبری مثال زدنی گوش می کند. مسئولیت لباس و نیازهای اولیه زندانیان را داوطلبانه به عهده می‌گیرد. یک تنه می کوشد زندگی را آنطور که به آن باور دارد پشت این دیوارها جاری کند.
زندانیان دیگر بندها با شوق به دیدارش می آیند و هر کس گفتگویی منحصر به خودش با او دارد. برای تنها کودک حاضر در زندان شعرهای آهنگین کودکانه می خواند و سرگرمش می کند. معتادانی که در این زندان بی هیچ امکاناتی به حال خود رها می شوند تا در گوشه های غمزده اتاقی کوچک ترک کنند را با حداقل وسایل و خوراکی هایی که در اختیار دارد حمایت می کند و کمک شان می کند تا دوباره برخیزند.
کسی نمی تواند باور کند حکم زنی این چنین پر شور که سرشار از زندگی است و اینگونه شریفانه زیستن در تک تک حرکات، کلمات، نگاه ها و لبخندها و گام هایش جاری است، اعدام باشد. حکمی که قاضی آن را تعیین کرده، حکمی فاجعه که باور کردنش برای زندانبان ها و نگهبان های آن سوی میله ها هم پذیرفتنی نیست. در نگاه ها و برخوردهای نگهبانان و مسئولین زندان و دیگر زندانیان هیچ نشانی از ترحم نیست، حتی وقتی از ملاقات با فرزندش بر می گردد همه نگاه ها حاکی از احترام توامان با نوعی شرمساری است. گویی همه شرمنده شریفه اند. شرمنده زندگی ای که چنین حکمی برایش صادر شده است. گاهی از خود می پرسیم آقای قاضی صادر کننده حکم هم این چنین شرمسار است؟
بند زنان سیاسی لاکان رشت