در سال گذشته همزمان با انتشار غیرقانونی عکسی از کلاس درس در فضای توییتر، برای بار نخست به کمیته‌ی انضباطی احضار شدم، در پی نشر این عکس، به‌اتهام عدم رعایت حجاب اجباری،(بدون طی کردن مراحل قانونی رسیدگی به تخلفات انضباطی) در دفتر حراست با فشار ایجاد شده از سمت مسئولان حراست، مجبور به امضای تعهد اجباری شدم و پس از آن، حکم یک ترم تعلیق معلق از کمیته انضباطی، نتیجه انتشار غیرقانونی عکسی از من شد که در پخش و نشر آن هیچ نقشی نداشتم؛ چندی پس از دریافت این حکم، هنگام ورود به دانشگاه، حراست مستقر، بدون هیچ دلیل واضح و روشنی، اقدام به ضبط کارت دانشجویی‌ام کرد و در طی حرکتی خشونت‌آمیز، در تلاش بودند که از ورود من به محوطه‌ی دانشگاه جلوگیری کنند. پس از مقاومت صورت‌گرفته جهت ممانعت از خروجم، توسط حراست دانشگاه به دفتر حفاظت فیزیکی دانشگاه ارجاع داده شدم و زمانی نسبتا طولانی را در این فضا محصور بودم؛ علاوه بر این حرکت غیرقانونی، حراست بی‌وقفه در تلاش بود تا علاوه بر کارت دانشجویی، تلفن همراه مرا نیز ضبط کند. پس از خروج من از دفتر حفاظت فیزیکی دانشگاه نیز، نیروهای حراست مجددا سعی می‌کردند با تهدید به ضرب و شتم من و پراکنده کردن دیگر دانشجویان از محیط، مرا از دانشگاه بیرون کنند پس از این اتفاق، با احضار دوباره به کمیته‌ی انضباطی، با اتهامات واهی “اخلال، ایجاد وقفه یا مزاحمت برای امور و برنامه‌های دانشگاهی” و ” عدم رعایت شئون دانشجویی” رو به رو شدم، این در حالی‌است که کمیته انضباطی برای هیچ‌یک از اتهامات انتسابی، مصادیق و مستنداتی را جهت ارائه نداشته و دست آخر نیز حکم دو ترم تعلیق، یک ترم به صورت اجرایی و دیگری معلق، دستاورد این پرونده‌ی انضباطی شد. در اردیبهشت سال جاری نیز با احضار دوباره به کمیته‌ی انضباطی، متوجه شکل‌گیری پرونده‌ی جدیدی شدم با اتهامات بی‌اساسی از قبیل توهین به حراست و عدم رعایت شئون دانشجویی تشکیل دوباره‌ی پرونده‌ی انضباطی با این اتهامات در حالی رخ داد که کمیته‌ی انضباطی دانشگاه تهران، از نشان دادن هرگونه مدرک و مستنداتی جهت اثبات ادعای خویش، مبنی بر اتهامات من، شانه خالی کرد.
تجربه این روند معیوب نشان می‌دهد که تنها هدف آزار، مقابله با دانشجو و ممانعت از تحصیل است.
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران