معلمانی که در مدرسه‌ها را در ایران به رویشان بستند، تصویر آنها در جایی دوردست و در کنگره جهانی آموزش بین‌الملل، منبع الهام برای تداوم مبارزه برای عدالت آموزشی شد. این تصاویر فقط تعدادی محدود از معلمان را نشان می‌دهد که رژیم ایران، قوه‌ی قضاییه و وزارت آموزش و پرورش، آنها را از دانش‌آموزان و مدرسه دریغ کرده است. معلمانی به جای کلاس‌های درس در سلولهای انفرادی و بندهای عمومی زندان‌های به وسعت سراسر ایران هستند. این‌ها معلمانی هستند که اولین و آخرین گناه و جرم آنها رویای عدالت، برای و آزادی است، رویایی که آنها را از ساحل آرام همنوایی و تسلیم به میانه‌ی دریای مواج مقاومت و مبارزه انداخت، و چه خوش رویایی است که مقاومت را به زندگی و زندگی را به مقاومت در برابر ستم گره میزند.
این معلم‌ها در خانه خود به مدرسه‌ها حرام شدند، اما حاکمان نمی‌دانند که ایده‌ی عدالت و برابری برای گذر از مرزهای مصنوع دولتمردان نیازی به پاسپورت و ویزا ندارد. آرمان و رویایی این معلمان جایی در دوردست‌های ایران و خاورمیانه، به کانون توجه هزاران معلمی درآمد که هر یک به شیوه‌ای در جایی از این کره‌ی آبی در حال مبارزه با بی عدالتی و نابرابری و ستم هستند. رژیم می‌خواست با اخراج و زندان صدای این معلمان دموکرات، عدالت‌طلب و آزادی‌خواه را خاموش کند، اما نمی‌دانست که نتیجه‌ی این سرکوب و ستمگری، جهانی شدن صدای آنها خواهد بود!
معلمان زندانی:
رسول_بداقی
هاشم_خواستار
جواد_لعل‌محمدی
محمدحسین_سپهری
ناهید_شیرپیشه
زینب_همرنگ
نجاتانورحمیدی
محمد_صادقی
مریم_مهرابی
مختار_اسدی
امان_جلالی‌نژاد
علیرضا_مرداسی
🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران