« مردم شریف و آزادیخواه ایران»
#اعتصاب_غذا برای زندانی ، واپسین راهکار رهایی از ستمی هست که بر وی می رود ؛ زیرا کالبدجسمی خود را به خطر انداخته ، گاه با آسیب های جبران ناپذیری روبرو می گردد .
پرسش اینجاست:
ژرفای این ستم تا کجاست یک زندانی از مهمترین داشته اش دست می شوید؟
منوچهر فلاح با ۱۵ ماه بلاتکلیفی ، از تاریخ ۱ مرداد ۱۴۰۳ دست به اعتصاب غذا زده تا از بلاتکلیفی دردناک رهایی یابد . در این مدت شاهد نگرانی هر روزه منوچهر فلاح نسبت به دختر نوجوانش بوده ایم . کارگری که سرپرست تنها فرزند و دل نگران فشارها و تهدیدهای پیوسته قضایی بر خانواده اش ( داماد و تنها خواهرش ) بوده است .
دلسوزی و مهربانی اش زبانزد هم بندی های بند سیاسی #زندان_لاکان_رشت است ؛ گوهر گرانبهایی که شایسته واژه انسانیت و تندیسی آشکار از مهرورزی می باشد . درگذشت پدر و مادر ، ۱۵ ماه بودن در زندان بدون ملاقات ، به همراه تنهایی کشنده ای که عدم پیگیری پرونده اش را هم در بر می گیرد ، بخش کوچکی از ناگفته های منوچهر فلاح است . لذا علیرغم اینکه تمام تلاش خود را بکار گرفتیم او را از ادامه ی اعتصاب غذا منصرف نمائیم ، با توجه به بلاتکلیفی طولانی مدت و آگاه از حقانیت مطالباتش ، ما گروهی از از زندانیان بند سیاسی زندان لاکان رشت نسبت به بی توجهی مسئولان، از تاریخ ۲۱ مردادماه ۱۴۰۳ با اعتصاب غذای ایشان همراهی خواهیم کرد.
۱- #عیسی_چولاندیم
۲- #جمشید_عزیزی
۳- #هومن_طاهری
۴- #ساسان_خانزاده
۵- #محمد_میری