یکشنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور ایران، به همراه آل هاشم، نماینده‌ی ولی‌فقیه و امام جمعه تبریز، حسین‌امیر عبداللهیان، وزیر امور خارجه، مالک رحمتی، استاندار آذربایجان شرقی، سردار سید مهدی موسوی، فرمانده یگان حفاظت رئیس‌جمهور، و تعدادی از محافظین و خدمه‌ی بالگرد، در سانحه‌ای هوایی کشته شدند.
رئیسی جوان مسئولیت‌هایی از جمله “معاونت گروهکی” دادستان، جانشینی دادستان دادگاه انقلاب تهران، عضو #هیئت_مرگ، و اعدام هزاران زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷، را در کارنامه‌ی اولیه‌ی خود داشت. در ادامه رئیسی در نقش‌های دیگری از جمله معاونت اول قوه قضائیه، ریاست قوه قضاییه، دادستان کل کشور، عضویت در مجمع تشخیص مصلحت نظام، نائب رئیسی مجلس خبرگان و آخرین سمت ایشان رئیس‌جمهور در دولت سیزدهم بود.
آموزش و پرورش در دوران ریاست جمهوری رئیسی، بحرانی‌ترین وضعیت خود را در سال‌های بعد از انقلاب می‌گذراند. مسمومیت‌سازی مدارس دختران، حمله‌ی نیروهای نظامی و امنیتی به مدارس، ضرب و شتم و کشته شدن بیش از ۸۰ دانش‌آموزان و دو معلم، بازداشت و زندانی کردن کودکان دانش‌آموز از سیاه‌ترین لکه‌های آسمان وزارت آموزش و پرورش در دوران ریاست جمهوری رئیسی بود. همچنین برخوردهای امنیتی از جمله زندان، اخراج و بازنشستگی اجباری معلمان، روش استخدام معلمان تازه با جذب سه هزار طلبه، کمبود شدید معلم در هفته‌های نخستین سال‌تحصیلی و نرسیدن کتاب‌های درسی برخی پایه‌ها تا یک ماهه اول، از دیگر نشانه‌های ناکارآمدی آموزش و پرورش در دولت سیزدهم می‌باشد.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران همواره مخالف سیاست‌های ضدآموزشی و ضدمردمی بوده و در کنار سایر دادخواهان همواره خواهان محاکمه‌ی آمران و عاملان قتل و کشتار مردم در قیام‌ها از جمله دادخواه دانش‌آموزان و معلمان است و ضمن محکومیت کودک‌کشی در هر جای جهان امیدوار است کسانی که در کودک‌کشی به ویژه در ایران دستی داشته‌اند در دادگاهی مردمی و عادلانه به سزای اعمال خود برسند.