▫️تمام نظام‌های اقتدارگرا بدون استثنا، عطش سیراب ناشدنی به اعدام، به ویژه قتل جوانان و به طور خاص معترضان به وضع موجود را دارند. آنها در پس این فوران خشونت و قتل فرزندان ملت به دنبال چه هستند؟ کدام آینده‌ی تیره تر از آنچه برای ملت ایران رقم زده‌اند را در این دریای خون تدارک دیده‌اند؟ امنیت مردم، صلح و دوستی، کدامیک از مرزهای حکومت مستبد را در آسمان و زمین تهدید می‌کند که با هر اعدام در پی برهم زدن آن هستند و ناامنی و احساس تهدید، خشونت و مرگ را در میان ملتها می‌گسترند؟
▫️ملتها همواره داغدارند؛ آنها روزها و روزها، هفته‌ها و هفته‌ها، ماه‌ها و ماه‌ها و سالها و سالها، اجساد خونین جوانانشان را در هر گوشه‌ای از سرزمینشان بدرقه میکنند، مادران خون می‌گیرند و قامت پدران شکسته و خمیده و خمیده‌تر میشود تا قدری از عطش حاکم را به قدرت و تسلط بیشتر بر مردمان بکاهد.
▫️اما فارغ از ظاهر اقتدارگونه‌ی قدرت‌های حاکمه‌ی منبعث از اعدام، در پس هر اعدام، ترسی تمام ناشدنی وجود دارد. جباران برای فرونشاندن ترس از به چالش کشیده شدن قدرت‌شان و برای حفظ و تجدید قوای روحیه ملازمان‌شان، اعدام میکنند. زیرا امید به حکمرانی بر دل و قلب مردم را به کلی از دست داده‌اند و تداوم قدرت نامشروع‌شان را بر ترس مردم پی‌ریزی میکنند.
*از متن کتاب “علیه اعدام”